Η συνταγματική κρίσις στην Ιταλία επανέφερε το αναπάντητον εισέτι ερώτημα: ποίος κυβερνά την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμον όλον; Στην χώρα μας, η συνταγματική κρίσις του 1964 (τις κυβερνά, λαός ή βασιληάς;) προκάλεσε μεγάλες εθνικές καταστροφές: Διχασμόν του ελληνικού λαού, την δικτατορία, την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου και την καταστροφή της Κύπρου.
Στην Ευρώπη, η ανατροπή της Βρεταννίδος πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, του Ιταλού ομολόγου της Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και προχθές, του Τζιουζέπε Κόντε από τον Ιταλό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα, έφερε πάλι στην επικαιρότητα την γνωστή απορία. Στον υπόλοιπο κόσμον, ο κατάλογος των… υπόπτων κέντρων εξουσίας περιλαμβάνει τους ελευθεροτέκονας, τους Πεφωτισμένους (Illuminati) την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και την Τράπεζα Γκόλντμαν Ζάξ και άλλους πολλούς.
Εν τούτοις, πολλά διεθνή γεγονότα διαφεύγουν του ελέγχου των κέντρων εξουσίας, όπως π.χ. η ενοποίηση της Γερμανίας το 1989, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίσις του 2007 και η ανάδυση της Κίνας, ως παγκοσμίου υπερδυνάμεως επί των ημερών μας. Εάν οι ισχυροί ήσαν πράγματι παντοδύναμοι, μερικά αιφνιδιαστικά περιστατικά θα είχαν προβλεφθή και άλλα αποφευχθή.
Γεωπολιτικές και γεωοικονομικές εξελίξεις υπαγορεύονται πλειστάκις από ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες ως της Αριστοτελείου «ετερογονίας των σκοπών», «του σπουδαίου ρόλου των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» κατά τον Ευάγγελον Λεμπέση και των ιδεοληπτών ως λ.χ. του Νίκου Ζαχαριάδη με τον ανταρτοπόλεμο στην Ελλάδα, η ίδρυσις της Ευρωζώνης υπό του Φρανσουά Μιτεράν, ή το φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης των Κλίντον-Ομπάμα.
Οι ατέλειες του ευρώ
Στην περίπτωση της ιταλικής κρίσεως, δεν είναι τόσον η απόρριψη υπό του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας του υποψηφίου υπουργού Οικονομικών Πάολο Σαβόνα (81 ετών) όσον ο φόβος των Οίκων Πιστοληπτικής (αν)Αξιοπιστίας ότι θα ανεβάσουν το κόστος δανεισμού της Ιταλίας, που μέτρησε στην συνταγματική εκτροπή. Ευκόλως θα μπορούσε να εξευρεθή ένας νεώτερος αντικαταστάτης του Πάολο, χωρίς να συγκεντρώνει τα πυρά του γερμανικού Τύπου.
Και πάντως η αύξηση των ιταλικών επιτοκίων (στο 2,4%) δεν είναι προς θάνατον, πέραν του ότι μέγα μέρος του ιταλικού δημοσίου χρέους είναι εσωτερικόν (74%, άρα άσχετο των προθέσεων της ΜΟΥΝΤΙΣ). Η τωρινή αξιολόγηση της Ιταλίας στο «βαα2» μόλις απέχει δύο βαθμίδες από τα «σκουπίδια» (junk bond).
Αλλού νομίζω ότι ευρίσκεται η «πέτρα του σκανδάλου» που δεν ομολογείται ούτε από τους υπερμάχους του λαού μήτε από τους φοβερούς Ντεντέσκους: στις ατέλειες του ευρώ! Η Ιταλία, όπως και η Γαλλία, υποφέρουν από ελλείμματα στις εξωτερικές συναλλαγές των, ιδίως με την Γερμανία. Η ατελής νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης, εν αντιθέσει προς την Αμερική, επεννόησε μεταγενεστέρως του Μααστρίχτ, τον χρεωστικό λογαριασμόν TARGET 2 για να ικανοποιήσει τα μερκαντιλιστικά συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων αντί του ομοσπονδιακού συμψηφισμού των Πολιτειακών εμπορικών ελλειμμάτων, όπως ισχύει στις ΗΠΑ.
Το άνοιγμα του λογαριασμού TARGET 2 της Ιταλίας ανέρχεται εις 444 δισ. ευρώ εις πίστωσιν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης. Προς στιγμήν διεφάνη ότι η απορριφθείσα ιταλική κυβέρνηση επεθύμη την διαγραφή τουλάχιστον του ημίσεως του χρεωστικού υπολοίπου της Ιταλίας. Πανικός κατέλαβε την γερμανική Κεντρική Τράπεζα εν Φραγκφούρτη και εζήτησε την κεφαλήν του εμπνευστού Πάολο επί πίνακι.
Έτσι απεκαλύφθη και «ποιός κυβερνά» τουλάχιστον την Ευρώπη: Η πανίσχυρος Μπούντεσμπανκ! (The Bundesbank. The Bank that rules Europe. Υπό David Marsh. Heinemann 1992).
……Προς στιγμήν διεφάνη ότι η απορριφθείσα ιταλική κυβέρνηση επεθύμη την διαγραφή τουλάχιστον του ημίσεως του χρεωστικού υπολοίπου της Ιταλίας. Πανικός κατέλαβε την γερμανική Κεντρική Τράπεζα εν Φραγκφούρτη και εζήτησε την κεφαλήν του εμπνευστού Πάολο επί πίνακι………
Όταν κρίνουμε πολιτικές ντόπιων κυβερνήσεων να έχουμε στο μυαλό μας αυτή την παράγραφο.
Και το ότι ο Τσίπρας κατόρθωσε να γυρίσει την πολιτική τους να τον ρίξουν, με καταστροφικούς για την Ελλάδα χειρισμούς από τους Γερμανούς,και να μείνει στην κυβέρνηση , με το ναι που το έκανε όχι την αποπομπή Βαρουφάκη και την επανεκλογή του τον Σεπτέμβριο , τον κάνει τον ικανότερο υπάρχοντα πολιτικό.
Κάποτε η ιστορία θα καταγράψει την αλήθεια αλλά δεν χρειάζεται να την περιμένουμε και τόσο.
Φωνάζουν για 80 μέχρι και 200 δις ζημιά γιατί οι ίδιοι έπαθαν ζημιά με τον Τσίπρα.
Χρήμα είναι η ιστορία και το κατέχουν και πάλι οι Γερμανοί.
Για να δούμε.
Τα επιχειρήματά σου υπέρ Τσίπρα είναι μάλλον ασαφή, Χρήστο. Τι κατάφερε ο Τσίπρας, δηλαδή; Πήγε ως ανίδεον μειράκιον, που ήταν/είναι, να πουλήσει μαγκιά στην ΕΕ (Εurogroup, Ιούνιος 1915). Τα “έσπασε” με τον Γιουνκέρ για € 60 εκατ. (ναι, μόνο τόσα!) κι έφυγε άφησε να πλανάται η “απειλή” (sic), ότι ενδέχεται η Ελλάς να φύγει από την ΕΕ. Ο Βαρουφάκης, ο οποίος είχε εκτιμήσει λάθος την κατάσταση, τον είχε πληροφορήσει ότι κάτι τέτοιο θα ταρακουνούσε δήθεν τούς εταίρους, αλλά φευ, ο Σόιμπλε, όχι μόνο δεν ταρακουνήθηκε, αλλά συμβούλεψε την Ελλάδα να βγει, έστω προσωρινά (πράγμα που δεν γίνεται, διότι απαιτείται αλλαγή τής Συνθήκης τής Λισσαβώνος), από την ΟΝΕ και προσφέρθηκε μάλιστα να βοηθήσει ως Γερμανία οικονομικώς προς την κατεύθυνση αυτή, αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη τής υποσχέσεως. Ο Τσίπρας, όπως είχε πει ο Αυστριακός υπουργός οικονομικών «Μπλόφαρε, έχασε και τώρα βάζει τους Έλληνες να πληρώσουν τον λογαριασμό».
Ο “ικανότερος υπάρχων πολιτικός” γύρισε την Παρασκευή, 26 Ιουνίου από την Γερμανία, Σάββατο η τράπεζες ήσαν κλειστές, αλλά από τις 2 πμ ήδη παρουσιαζόταν έλλειψη ρευστού στα ΑΤΜ, διότι ο κόσμος είχε σπεύσει να αποσύρει χρήματα. Δευτέρα, 29 Ιουνίου, μπήκαν τα capital controls και γνωρίζομε το τι επακολούθησε. Επιχειρήσεις, που βασίζονταν σε εισαγωγή πρώτων υλών, έκλεισαν, άνθρωποι έμειναν άνεργοι, και τελικά η μαγκιά μάς κόστισε 1,2 δισ. ευρώ μόνο στις πρώτες δέκα ημέρες!
Ο περί ου ο λόγος διενήργησε το γνωστό “δημοψήφισμα” την Κυριακή, 5 Ιουλίου, με ουσιαστικό ερώτημα συμφωνία ή ρήξη με την ΕΕ, πήρε 63% ρήξη, όπως την προπαγάνδιζε, αλλά αφού είχε δει ότι δεν τρόμαζε κανέναν και για να μην χάσει, ο αλήτης, την καρέκλα, έκανε το ΟΧΙ ΝΑΙ (και όχι, όπως γράφεις, “με το ναι που το έκανε όχι”), γύρισε με την ουρά στα σκέλια στην Ευρώπη και υπέγραψε μνημόνια με πολύ χειρότερους όρους, απ’ αυτούς που τού είχαν προτείνει και τούς απέρριψε, για να αποδείξει στους ηλιθίους που τον ψήφισαν ότι τάχα αυτός δεν είναι σκυλάκι των Ευρωπαίων. Μετά απ’ όλα αυτά, οι ηλίθιοι (δεν εξηγείται διαφορετικά), ή έστω μέρος αυτών, το ξαναψήφισαν τον Σεπτέμβριο.
Όταν κάποτε η ιστορία θα καταγράψει την αλήθεια, αν την καταγράψει, τι περιμένεις ότι θα γράψει για τις ικανότητες τού αρχηγού σου και το πόσο ωφέλησε με την μαλακία του την χώρα;