Κωνσταντίνος Κεραμιδάς
Διαχρονικώς το μέγα ζητούμενο του ανθρώπου αποτελούσε τί πράγματι κομίζει τη χαρά, γι’ αυτό και ο άνθρωπος επιδιώκει ή επιθυμεί αυτό το οποίο θεωρεί ότι θα του εξασφαλίσει τη χαρά. Σήμερα και όχι μόνον, όμως, η δυστυχία φαίνεται ότι στοιχειώνει βαθιά τον άνθρωπο, παρά την βιοτική βελτίωση που συντελέστηκε.
Αντικρίζοντας την πραγματικότητα διαπιστώνουμε ότι απουσιάζει γενικώς η αισιότητα στον άνθρωπο. Ο κόσμος, από τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια μέχρι τα φυτά, από τα ζώα μέχρι τον άνθρωπο και από τους πλανήτες μέχρι τα άστρα είναι φθαρτός και θνητός, δηλαδή φθείρεται, πεθαίνει, περατώνεται. Σε αυτή την πραγματικότητα πιο συχνό γεγονός είναι η πράξη της τρεπτότητος, του κακού και φαύλου, παρά του αγαθού και καλού: πιο εύκολο είναι να γκρεμιστεί κάτι, παρά να κτιστεί, πιο εύκολο να χαθεί η ζωή, παρά να γεννηθεί. Γι’ αυτό, η ελπίδα και η χαρά δεν είναι κάτι εύκολο και βολικό, γι’ αυτό επιδιώκεται και πραγματοποιείται με συμβατικές εκδηλώσεις και πράξεις χαράς και ελπίδος, οι οποίες ωστόσο δεν είναι πάντοτε αληθινές, ούτε ουσιαστικές, διότι αν ήταν ουσιαστικές και αληθινές θα επέφεραν πραγματική χαρά.
Κάπως έτσι προέκυψαν οι θρησκείες, αλλά και άλλες μορφές ηθικής που επηρεάζουν την καθημερινότητα. Η θρησκεία φέρνει μια υπαρξιακή εξασφάλιση, έστω και δύσκολα, μη διαφέροντας όμως κατ’ ουσίαν με τις πολιτικές και οικονομικές ιδεολογίες. Ωστόσο, η τάση για ασφάλεια, πάρα το ότι ενίοτε φαίνεται να επιτυγχάνεται, η δυστυχία και η απελπισία ενδομύχως παραμένουν, διαιωνίζοντας την πτώση.
Παραταύτα, ερευνώντας τον κόσμο θα διαπιστώσουμε ότι, παρά τις αντιξοότητες, υπάρχουν και είναι εφικτές εκπλήξεις, οι οποίες δίνουν βάση στην ελπίδα επιφέροντας την αληθινή χαρά. Τέτοιες είναι η εμφάνιση και η εξέλιξη της ζωής, η αποκάλυψη του Θεού, ο ελληνικός πολιτισμός, με ό,τι αυτός περιλαμβάνει, η ενανθρώπηση και η δράση του Ιησού Χριστού, η ουσία της Εκκλησίας και το Ευαγγέλιο και οι καθημερινοί αγωνιστές της ζωής, από τα μικρά φυτά τα οποία φυτρώνουν στο τσιμέντο και στο μπετόν, μέχρι τα ζώα που θυσιάζονται για άλλα ζώα και ανθρώπους ή ακόμα και ανθρώπους που ανατρέπουν το ζόφο και μετατρέπουν την σκοτεινιά σε λάμψη, προσφέροντας υγιή αγάπη προς το πλήσιον, καταδεικνύοντας ότι το Ευαγγέλιο ως στάση ζωής είναι όντως εφαρμόσιμο.
Ο Χριστός και οι Απόστολοι, ποτέ και πουθενά δεν κήρυξαν ότι ιδρύθηκε κάποια θρησκεία ή ιδεολογία, αλλά ότι διαδίδουν το Ευαγγέλιο, δηλαδή μιας πρόταση χαράς πρός την σωστή ουσιαστική κατεύθυνση ζωής, που περνά από την βολική εξασφάλιση στην επίπονη, μη βολική μετάνοια και στη σταυρική θυσία, ως προϋπόθεση για την Ανάσταση, από την σύμβαση για τον εαυτό, στην υπέρβαση του εαυτού για τον άλλον, με ήθος και δράση, δίχως επιταγές και δίχως εμμονές σε συντηρητισμούς και προοδευτισμούς.
Συνεπώς, η ελπίδα που έχουμε είναι βάσιμη, υπαρκτή και όχι φανταστική, την οποία όλοι μας είναι δυνατό να ανακαλύψουμε και να ζήσουμε, φωτίζοντας και χαροποιώντας τη ζωή μας αλλά και αυτή των άλλων, όλου του κόσμου.
