[Ο Zακ Ατταλί (γεν. 1943) δεν χρειάζεται να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους· αρκεί να γράψει ένα tweet και να αποτελέσει θέμα. Σύμβουλος του Προέδρου Μιτεράν και στις δύο του θητείες, κοντά στον οποίο έζησε από 1973, το 2009 παρουσιάζει τον Εμ. Μακρόν στον Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ και του ζητάει να τον πάρει σύμβουλό του. Οπερ και εγένετο. Σε όχι μόνο μία συνέντευξή του δήλωσε ότι «Ο Μακρόν θα γινόταν Πρόεδρος ακόμα και αν δεν με είχε συναντήσει». Και ένα απόσπασμα για να δώσουμε τον ορίζοντα της σκέψης του: «Μόλις υπερβεί τα 60-65 χρόνια, ο άνθρωπος ζει περισσότερο παρά παράγει και στοιχίζει ακριβά στην κοινωνία. (…) Είμαι, από την πλευρά μου, κατά της επιμήκυνσης της ζωής (…) Δεν πρέπει να αφήνουμε την ανθρώπινη μηχανή να φθείρεται. Η ευθανασία θα είναι ένα από τα μέσα των μελλοντικών μας κοινωνιών». Λεκτικές ακροβασίες αντάξιες Φαρισαίου ή Ιησουίτη για να κρύψει έναν μισανθρωπισμό… Ε.Δ.Ν.]
Στις 4 Οκτωβρίου ο Ζακ Ατταλί, οικονομολόγος, συγγραφέας και ανώτερος αξιωματούχος της Γαλλίας, «πέταξε» ένα Tweet που ανοιχτά εξισώνει την εθνική κυριαρχία με τον αντισημιτισμό. Στο εκτεταμένο άρθρο που συνοδεύει το Tweet του, ο Aτταλί συνεχίζει τους επικίνδυνους συνειρμούς του συγκρίνοντας την εθνική κυριαρχία με το μίσος κατά των Μουσουλμάνων.
Περίεργο δεν είναι ο κ. Ατταλί να δείχνει αμέριστο ενδιαφέρον για την τύχη των μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη και να αδιαφορεί για την τύχη των μουσουλμάνων Παλαιστινίων, τους οποίους οι ομόθρησκοί του Ισραηλίτες κρατούν σε καθεστώς απαρτχάιντ;
Le souverainisme n’est que le nouveau nom de l’antisémitisme. Les juifs et les musulmans, menacés tous les deux par lui, doivent s’unir face aux fantasmes du grand remplacement.http://www.attali.com/societe/derriere-le-souverainisme-se-cache-trop-souvent-la-haine-des-musulmans/ …
Derrière le souverainisme, se cache trop souvent la haine des musulmans. – Jacques Attali
Τα επίμαχα αποσπάσματα από το Tweet του κ. Ατταλί.
Στο άρθρο του, ο Ζακ Ατταλί επιτίθεται στους ομόθρησκούς του Ερίκ Ζεμούρ, Aλαίν Φινκελκρότ και Ζιλ- Ουίλιαμ Γκολντναντέλ εφιστώντας τους την προσοχή ενάντια στις «θανατηφόρες» επιπτώσεις του εμφορούμενου με μίσος λόγου τους. Τους κατηγορεί, εν ολίγοις, ότι θέτουν σε κίνδυνο τους Εβραίους χτυπώντας τους μουσουλμάνους. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο πρόκειται για την αντιρατσιστική και ενοχοποιητική επιχειρηματολογία που μεταδίδουν όλα τα “αντιρατσιστικά” λεγόμενα χαλκεία από τη δεκαετία του ’80 (και μάλιστα πολύ πριν: θυμηθείτε ότι δημιουργήθηκε τον LICRA [Σύνδεσμος Κατά του Ρατσισμού και του Αντισιμητισμού], πρώην Σύνδεσμος Κατά των Πογκρόμ και στη συνέχεια LICA το 1927) και τα οποία, μέσω λόμπινγκ, οδήγησαν σε έναν πολύ ανησυχητικό περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης στη Γαλλία. Οποιαδήποτε κριτική για τη μετανάστευση και τα αποτελέσματά της πρέπει να αποτρέπεται και να τιμωρείται στο όνομα της ιερής σταυροφορίας ενάντια στο “μίσος”.
Αυτός ο εχθρικός προς τους μουσουλμάνους της Γαλλίας λόγος είναι θανατηφόρος. Ειδικά όταν προέρχεται από Εβραίους, οι οποίοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ο αντισημιτισμός στοχεύει και τους δύο. Είναι συνεπώς απαραίτητο να καταγγείλουμε με κάθε τρόπο τον παραληρητικό λόγο των Eρίκ Zεμούρ, Ουίλιαμ Γκολντνανέλ ή ακόμη και πάρα πολλές από τις δηλώσεις του Aλαίν Φινκελκρότ. και τόσων πολλών άλλων. Ειδικότερα, είναι λυπηρό να βλέπεις απόγονους Αλγερινών Εβραίων να ξεχνούν τον υπέροχο ρόλο που διεδραμάτισαν οι Αλγερινοί Μουσουλμάνοι στην υποστήριξη και την προστασία των γονέων τους, στις τρομακτικές στιγμές του θριάμβου του αντισημιτισμού στη μητρόπολη και ακόμη περισσότερο στην Αλγερία υπό την κυβέρνηση [των δοσίλογων] του Βισύ , υπό τον Ζιρώ, ακόμη και υπό τον Ντε Γκωλ [σ.τ μ.:αντισημίτης ο Ντε Γκωλ, τι άλλο θα ακούσουμε!].
Το άρθρο του αναπτύσσει επίσης την ιδέα ότι οι μετανάστες είναι μια ευκαιρία για τη χώρα και ότι, ως επί το πλείστον, εντάσσονται τέλεια στα γαλλικά δημοκρατικά πρότυπα.
[…] Πρώτον, λένε ψέματα. Δεν υπάρχει εισβολή στη Γαλλία από το Ισλάμ ή την Αφρική. Οι μη Ευρωπαίοι μετανάστες δεν είναι, σε καθαρή ετήσια βάση, 450.000 άτομα, όπως ισχυρίζονται οι ακραίοι, αλλά λιγότεροι από 185.000 (και μάλιστα οι μισοί απ’ αυτούς, με βάση τις πολιτογραφήσεις), δηλαδή λιγότερο από 0,5% του γαλλικού πληθυσμού.
Το 99% αυτών εντάσσεται πλήρως στο έθνος· σπουδάζουν, κάνουν οικογένειες, μιλούν γαλλικά στα παιδιά τους, δημιουργούν επιχειρήσεις, γίνονται καθηγητές ή γιατροί. Οι μουσουλμάνες και οι αφρικανές μητέρες δεν είναι λιγότερο καλές από άλλες Γαλλίδες ή κατοίκους της Γαλλίας. Και οι μουσουλμάνοι δεν είναι περισσότερο δεμένοι με τη θρησκεία τους από ό, τι οι πιστοί άλλων μονοθεϊσμών σήμερα. […]
Το ζήτημα δεν είναι αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με το Zemmour. Αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η ελευθερία έκφρασης. Και από την άποψη αυτή, είναι σαφές ότι ο Aτταλί επιδιώκει να επεκτείνει ακόμη περισσότερο τον ορισμό του αντισημιτισμού: να συμπεριληφθεί σ’ αυτόν καθένας που πιστεύει στην εθνική κυριαρχία. Ένα παρόμοιο κείμενο, το οποίο θα περίμενε κανείς να διαβάσει στον ιστότοπο του Μπερνάρ-Ανρύ Λεβύ, δείχνει πόσο οι ελίτ μας πανικοβάλλονται στην εμφάνιση της παραμικρής ιδέας εθνικής κυριαρχίας στους Γάλλους.
“Ο,τιδήποτε είναι υπερβολικό είναι ασήμαντο“, έλεγε ο Tαλεϋράνδος. Στην περίπτωση του Aτταλί, αυτές οι υπερβολές είναι, αντίθετα, πολύ σημαντικές.
Le Media pour Tous
Το εθνικό Κράτος στο απόσπασμα!
του δοκιμιογράφου-δημοσιογράφου Yves Mamou
[Αν αληθεύει το σκεπτικό του Ισραηλίτη ερευνητή Γιόραμ Χαζονύ, – άλλο Λαός, άλλο Εδαφος και άλλο Ιστορία – τότε μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί στην Ελλάδα της ΕΕ τα κυρίαρχα κόμματα είναι…ένα, και γιατί προέκυψαν Πρέσπες με εκχώρηση Ιστορίας, γιατί «ενοχλούν» η Αμφίπολη, ο Μεγας Αλέξανδρος, ο Παύλος Μελάς και προπαντός ό,τι περιπαικτικώς ονομάζουμε «θρησκευτικά». Για την ώρα, δεν παραχωρήσαμε έδαφος…]
Σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου, ο οικονομολόγος Ζακ Ατταλί επιτέθηκε βίαια στους Eρίκ Zεμούρ, Ζιλ-Ουίλιαμ Γκολνταντέλ και Aλαίν Φινκελκρότ, κατηγορώντας τους για «προσήλωση στην εθνική κυριαρχία» και ως εκ τούτου για «μίσος κατά μουσουλμάνων».
Οι ευρωπαϊκές ελίτ αποφάσισαν, υποστηρίζει ο Χαζονύ, να αποσυνδέσουν Ιστορία, έδαφος και λαό και να υπαγάγουν τους ευρωπαϊκούς λαούς στο ΖΥΓΟ μιας ενιαίας διεθνούς κυβέρνησης…
Ο Aτταλί πρόσθεσε ότι η εθνική κυριαρχία ήταν επίσης “το νέο όνομα του αντισημιτισμού” και ότι οι Εβραίοι και οι μουσουλμάνοι, που απειλούνται από τους οπαδούς της εθνικής κυριαρχίας, “πρέπει να ενωθούν ενάντια στις φαντασιώσεις της μεγάλης αντικατάστασης”.
Το κείμενο του Ζακ Aτταλί είναι συμπύκνωμα σχεδόν πεντακάθαρο της ιδεολογίας από την οποία εμφορείται σήμερα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. “Όταν μιλάμε για «εθνική κυριαρχία », πολλοί άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν ότι δεν μιλάμε στην Ευρώπη, παρά για έλεγχο των εισαγωγών και άρνηση των κοινοτικών πειθαρχικών κανόνων». Αλλά στην πραγματικότητα, μας λέει ο Aτταλί, η εθνική κυριαρχία είναι ψευδώνυμο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Με προσποιήσεις, οι οπαδοί της εθνικής κυριαρχίας προωθούν στην πραγματικότητα την άρνηση «των μεταναστών» και την άρνησή τους «των Μουσουλμάνων». Εν ολίγοις, το αποτρόπαιο θηρίο του ναζισμού επανεμφανίστηκε.
Πρέπει να παραδεχτούμε την ολοφάνερη πραγματικότητα ότι, οι πιο λαμπροί θιασώτες της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν καλύτερη επιχειρηματολογία από την ασαφή Όχι σύνορα: η επίκριση της μετανάστευσης και η έκφραση φόβων απέναντι σε ένα ολοκληρωτικό και τρομοκρατικό Ισλάμ ισοδυναμεί γι’ αυτούς με την διατύπωση ρατσιστικών και ξενοφοβικών προσβολών. Οι υποστηρικτές της ανοικτής Ευρώπης θεωρούν τους “θιασώτες της εθνικής κυριαρχίας” ως Ναζί που το μόνο που θέλουν είναι να εξοντώσουν τους μουσουλμάνους όπως εξόντωσαν τους Εβραίους.
Μπεν Γκουριόν: Θέλουμε πατρίδα!
Ένα πρόσφατα δημοσιευμένο βιβλίο (δυστυχώς στα αγγλικά) από τον ερευνητή πολιτικών επιστημόνων Γιόραμ Χαζονύ, Η Αρετή του εθνικισμού, φωτίζει το βάθος της υπόθεσης. Τι μας λέει ο Χαζονύ; Οτι το Άουσβιτς ήταν ένα τραύμα που παραμένει ζωντανό σε δύο τύπους ανθρώπων: τους Εβραίους και τους Ευρωπαίους. Οι πρώτοι, διότι διέφυγαν από μια γενοκτονία, οι δεύτεροι επειδή διέπραξαν ή βοήθησαν να διαπραχτεί μια γενοκτονία.
Αυτό το σύνδρομο του Άουσβιτς είχε ως αποτέλεσμα δύο σημαντικά γεγονότα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα: τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και τo σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με άλλα λόγια, η γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί οδήγησε σε δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και φιλοσοφικές δομές, εξηγεί ο Χαζονύ. Ένα ξεπερασμένο κράτος για τους Εβραίους, ένα πολυπολιτισμικό αυτοκρατορικό σχέδιο υπερεθνικής «διακυβέρνησης» για τους Ευρωπαίους.
Στην Αρετή του Εθνικισμού, ο Χαζονύ παραθέτει δια μακρών μια θαυμάσια ομιλία που έγινε στην Ιερουσαλήμ από τον Δαβίδ Μπεν Γκουριόν το 1942. Τι λέει ο Μπεν Γκουριόν; Ότι στην Ευρώπη οι εβραίες γυναίκες χωρίστηκαν από τα παιδιά και τους συζύγους τους, αναγκάστηκαν να σκάψουν τους τάφους τους ή σφαγιάστηκαν σαν ζώα, ότι οι Εβραίοι δηλητηριάστηκαν με αέρια και αποτεφρώθηκαν και όλα αυτά για ποιο λόγο ; Όχι μόνο επειδή ήταν Εβραίοι, αλλά και επειδή δεν είχαν “πολιτικό καθεστώς, εβραϊκό στρατό, εβραϊκή ανεξαρτησία και πατρίδα …. Δώστε μας το δικαίωμα να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε ως Εβραίοι … Απαιτούμε το δικαίωμα … σε μια πατρίδα και ανεξαρτησία. Ο,τι πάθαμε στην Πολωνία, ο Θεός να με συγχωρήσει, θα μας συμβεί στο μέλλον, όλα τα αθώα μας θύματα, όλες οι δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες και ίσως εκατομμύρια … είναι οι θυσίες ενός λαού χωρίς πατρίδα … Απαιτούμε … μια πατρίδα και ανεξαρτησία. ”
Αυτήν την πατρίδα και αυτό το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, οι Εβραίοι θα τα αποκτήσουν το 1948. Αλλά όταν οι Ευρωπαίοι ψήφισαν τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη, έθεσαν τα θεμέλια ενός τελείως διαφορετικού σχεδίου για τους ίδιους. Και μάλιστα ενός διαμετρικά αντίθετου σχεδίου.
Σύμφωνα με τον Χαζονύ, το Aουσβιτς δεν δημιούργησε την ίδια άρνηση της γενοκτονίας. Οι Εβραίοι θέλησαν να τελειώνουν με αυτό με την έξοδο και τη διασπορά που τους έθετε στο έλεος μη Εβραϊκών εθνών, ενώ οι Ευρωπαίοι με την αρχή ενός άψυχου στρατού που υπακούει στις (δυνητικά) εγκληματικές διαταγές των όλο μίσος εθνικιστών ηγετών. Για να εμποδίσουν την επιστροφή στο Άουσβιτς, Οι Εβραίοι επέλεξαν τη σύσταση ενός έθνους με όλες τις ιδιότητές του (σημαία, στρατό, σύνορα, γλώσσα …) ενώ οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να τελειώνουν με το έθνος και τον δαίμονα του εθνικισμού που έκανε τους λαούς μισάνθρωπους και άγριους.
Για να σβήσουν τους δαίμονες της ταυτότητας των Γερμανών, να ροκανίσουν τις σοβινιστικές εξάρσεις των Γάλλων, να διαλύσουν τα εθνικά έπη των Ισπανών ή των Ολλανδών, οι γαλλικές και ευρωπαϊκές ελίτ επιχείρησαν να αποσυνδέουν Ιστορία, εδάφη και λαούς. Έτσι, στη Γαλλία, η διδασκαλία της ιστορίας έχει κονιοποιηθεί στη χρονολόγησή της και το «εθνικό μυθιστόρημα» έχει αποτελέσει αντικείμενο συστηματικής υπονόμευσης. Ο Ζακ Ατταλί, υμνητής της παγκοσμιοποίησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διακήρυξε (με πολλούς άλλους) ότι το έθνος είναι κακό και μόνο κακό. “(Η Γαλλία) πρέπει να κάνει την κριτική της για το ρόλο της στο δουλεμπόριο, την αποικιοκρατία, την ξενοφοβία, τον αντισημιτισμό, την συνεργασία [με τους Ναζί], την καταστροφή της φύσης. »
Κατάλοιπο του παρελθόντος!
Για να αποφευχθεί η επιστροφή του Άουσβιτς, οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν κάνει τη σκόπιμη επιλογή να τορπιλίσουν την εθνική ιδιαιτερότητα. “Αν θέλουμε να αποτρέψουμε ξανά και ξανά ένα τέτοιο κακό (Άουσβιτς), η απάντηση πρέπει να είναι η διάλυση της Γερμανίας και των άλλων εθνικών κρατών της Ευρώπης και η υπαγωγή όλων των ευρωπαϊκών λαών κάτω από το ζυγό μιας ενιαίας διεθνούς κυβέρνησης. Ας εξαλείψουμε το εθνικό Κράτος για πάντα και αυτός ο σκοτεινός δρόμος προς το Άουσβιτς θα κλείσει οριστικά» γράφει ουσιαστικά ο Γιοράμ Χαζονί.
Ο λόγος του Ατταλί κατά της εθνικής κυριαρχίας το 2019 έρχεται λοιπόν, ούτε καν αποψυγμένος, από τις απαρχές της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, όταν ο Kόνραντ Αντενάουερ υποστήριζε ότι το έθνος-κράτος σύντομα θα ήταν απλώς ένα κατάλοιπο του παρελθόντος.
Οι κατάρες του Ατταλί εναντίον των οπαδών της εθνικής κυριαρχίας δείχνουν ότι η συζήτηση γεννήθηκε το 1945: το πώς θα εξαλείψουμε τις γενοκτονίες, δεν έχει ακόμη απαντηθεί.
Είναι οι Ισραηλινοί, που επέλεξαν το Κράτος-έθνος, Ναζί και δεν το ξέρουν; Οι Ευρωπαίοι που διαλύουν το έθνος, τα σύνορά τους, το σχολείο τους και φιλούν το Ισλάμ στα χείλη, θεμελίωσαν όντως μια αυτοκρατορία αδελφοσύνης και ασφάλειας; Το πραγματικό μυστήριο είναι ότι εβδομήντα πέντε χρόνια μετά το κλείσιμο του Άουσβιτς, η σύγκρουση του κράτους-έθνους με την πολυπολιτισμική αυτοκρατορία κρατάει ακόμα. Το αστείο του πράγματος είναι ότι η συζήτηση διεξάγεται κυρίως μεταξύ Εβραίων: ο Χαζονύ είναι Ισραηλίτης, ο Aτταλί είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης χωρίς σύνορα και Γκολντναντέλ, Zεμούρ και Φινκελκρότ είναι Γαλλοεβραίοι ενταγμένοι στη γαλλική ταυτότητα.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
