«Εφυγε» σήμερα για το ταξίδι χωρίς επιστροφή ο μεγάλος δημοσιογράφος Σπύρος Παγιατάκης. Ήταν στενός φίλος μου και καλύψαμε μαζί πάνω από 15 χρόνια όλες τις εξελίξεις, κυρίως, στα Βαλκάνια αλλά και στη Μέση Ανατολή και Κεντρική Ασία.
Όταν τα πράγματα ηρέμησαν, διατηρήσαμε στενότατες φιλικές σχέσεις. Τον νοιώθαμε ως μέρος της ευρύτερης οικογένειάς μας. Και τα δύο παιδιά μου μεγάλωσαν νοιώθοντας πως ο Σπύρος ήταν κάτι δικό μας.
Σε όλες σχεδόν τις αποστολές που έκανα στα Βαλκάνια ήμουν με το Σπύρο.
Γεννήθηκε το 1939 στη Θεσσαλονίκη. Εκτός από δημοσιογράφος, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Βερολίνο και σκηνοθεσία.
Δίδαξε, μάλιστα, και στο Εθνικό Θέατρο.
Αν και πριν την ιδιωτική τηλεόραση πέρασε από διάφορες εφημερίδες, ο Σπύρος ήταν, βασικά, δημοσιογράφος του Αντέννα. Δημιούργησε και κράτησε ως την συνταξιοδότησή του το γραφείο Θεσσαλονίκης του Αντέννα. Ήταν και από τους ιδρυτές του ραδιοφωνικού σταθμού. Ο Μίνως Κυριακού δεν ήταν, απλώς, στενός φίλος του αλλά τον είχε μονίμως στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ομίλου.
Παράλληλα ήταν ο κριτικός θεάτρου της εφημερίδας «Καθημερινή». Ήταν μια δουλειά που του άρεσε πολύ.
Τόσο με το πέρασμά του από το Εθνικό Θέατρο όσο και με την στήλη θεατρικής κριτικής που διατηρούσε στην «Καθημερινή» γνώρισε τους σπουδαιότερους Έλληνες καλλιτέχνες. Ήταν στενός φίλος της Αλίκης Βουγιουκλάκη αλλά και άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών.
Τον καιρό της δικτατορίας βρέθηκε στη Ρώμη όπου έκανε σημαντικότατα ντοκυμαντέρ με τον Ρούσσο Κούνδουρο.
Στο Βερολίνο τη δεκαετία του ’60 γνώρισε τον αδελφό του Μάρκους Βόλφ, του «ανθρώπου δίχως πρόσωπο» όπως είχε χαρακτηριστεί ο αρχηγός της Stazi, και μαζί με έναν βούλγαρο φίλο τους που αργότερα διετέλεσε και υπουργός πολιτισμού στη χώρα του αποτέλεσαν μια σημαντική πολιτιστική τριάδα.
Μετά την αθώωσή του από το γερμανικό δικαστήριο, ο Μάρκους Βόλφ, επανειλημμένως επισκέφτηκε στην Ελλάδα το Σπύρο Παγιατάκη.
Οι προσωπικές μου αναμνήσεις από τον Σπύρο είναι ατελείωτες.
Από τους πλέον μορφωμένους και καλλιεργημένους Έλληνες εκτός από το θέατρο λάτρευε και τη μουσική.
Η μητέρα του ήταν γιατρός και όπως μου έλεγε, διετέλεσε και για ένα διάστημα και δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
Ήταν η πρώτη γυναίκα δήμαρχος της Θεσσαλονίκης.
Τα τελευταία του χρόνια ήταν δύσκολα από πλευράς υγείας. Υπεβλήθη σε εγχείρηση καρδιάς αλλά το χειρότερο, που τον καθήλωσε στο σπίτι, ήταν που του αφαίρεσαν το ένα πόδι. Ήταν ο θάνατος για έναν άνθρωπο που, μονίμως, βρισκόταν σε κάποιο μεταφορικό μέσο για μια αποστολή.
Ικανός στη δουλειά του αλλά και ευαίσθητος και διακριτικός άνθρωπος, ο Σπύρος Παγιατάκης άφησε το στίγμα του όχι μόνο στη δημοσιογραφία αλλά και στην τέχνη.
Ήθελε πολλά να κάνει πριν φύγει από τον κόσμο τούτο αλλά η περιπέτεια της υγείας του δεν του επέτρεψε τα χρόνια που θα μπορούσε να συγκεντρωθεί και να ασχοληθεί με τις άπειρες αναμνήσεις του.
Καλό ταξίδι φίλε Σπύρο. Απο αυτό το ταξίδι δεν θα γυρίσεις πίσω. Αλλά είναι ένα ταξίδι που θα το κάνουμε όλοι, αργά ή γρήγορα.
Έζησες έντονα τη ζωή σου και όπως την ήθελες. Κάποια στιγμή, ίσως, ξανασυναντηθούμε. Σ ευχαριστώ για τις εμεπιρίες που είχαμε σε δύσκολες στιγμές και για τη φιλία σου τα πολλά χρόνια που γνωριζόμασταν.
Παντελής Σαββίδης
