Εξαφανίζονται τα 2/3 της κοινωνίας.

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.

Είναι διαφορετικό πράγμα ο σεβασμός στη ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου και άλλο η πολιτική κριτική στις ενέργειές του, ως πολιτικού προσώπου.

Στο θέμα αυτό η στάση μας ήταν σαφής και κατηγορηματική.

Η ζωή ενός ανθρώπου είναι ιερή. Τελεία και παύλα. Καμιά σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί την αφαίρεσή της.

Ο πολιτικός αγώνας, όμως, ακόμη και ο σκληρός πολιτικός αγώνας, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και επιβάλλεται στις τραγικές στιγμές που ζούμε.

Το μείζον πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας αυτήν τη στιγμή είναι ότι τα 2/3 της δεν μπορούν να επιβιώσουν. Πεινάνε στην κυριολεξία.

Εκεί που οδηγούνται τα πράγματα είναι, δυστυχώς, στη στάση πληρωμών σε ό,τι έχει να κάνει με το κράτος. Δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον να πληρώνει περισσότερα από όσα εισπράττει.  Είναι, μαθηματικώς, αδύνατον.

Η στάση πληρωμών θα φέρει, αναγκαστικά, το σαθρό πολιτικό σύστημα σε ένα αδιέξοδο: δεν θα μπορεί να κινηθεί και θα αναγκαστεί  να αναζητήσει άλλες λύσεις.

Η πεπατημένη είναι αδιέξοδη.  Για να υπάρχει χώρα πρέπει να υπάρχει λαός και έθνος. Η Ελλάδα χωρίς τους Έλληνες είναι έννοια θεωρητική. Παραπέμπει σε έναν πολιτισμό και μια, καταλυτική για την πορεία της ανθρωπότητας, ιστορία. Εκείνο που την κάνει ζωντανή είναι ο λαός της. Το έθνος που λέγεται ελληνικό. Και η συνέχειά του. Η οποία πρέπει να διαφυλαχτεί.

Άρα, η πρώτη προτεραιότητα είναι αυτός ο λαός να επιβιώσει.

Αν η Ε.Ε. δεν παρέχει στοιχειώδη εχέγγυα επιβίωσής μας, δεν μας ενδιαφέρει. Δεν μπαίνουμε στο δίλημμα του μη χείρον.

Ας μην πάρουμε το εκβιαστικό δάνειο. Θα μας αφήσουν να πτωχεύσουμε;

Ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του έχουν αναγάγει σε μείζον ζήτημα την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους και θα παρουσιάσουν, την όποια θετική εξέλιξη, ως μεγάλο γεγονός. Αποβλέπουν σε μια νέα πολιτική απάτη για να κερδίσουν το χαμένο εκλογικό έδαφος. Αυτό τους ενδιαφέρει.

Η μείωση του χρέους δεν θα έχει καμιά επίπτωση στη ζωή των Ελλήνων που δυστυχούν.

Τα όποια χρήματα εξοικονομήσει η κυβέρνηση, ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία,ι θα χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία και τη συντήρηση κομματικού στρατού.

Οι θεωρητικοί του συστήματος, δεξιοί και αριστεροί, προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα να μειωθούν και άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις και το παρουσιάζουν ως μείζονα εκσυγχρονισμό και μεταρρύθμιση. Εκσυγχρονισμός και μεταρρύθμιση στην Ελλάδα, είναι ο αφανισμός του λαού της. Δεν είναι, για παράδειγμα, η ριζική αλλαγή των οικονομικών δομών.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου δεν ισχύουν οι κανόνες της ελεύθερης οικονομίας , ακόμη, και με κυβερνήσεις που, υποτίθεται, την υποστηρίζουν.

Οι δομές, η γραφειοκρατία και τα καρτέλ κάνουν ανίσχυρη την προσπάθεια να μειωθούν οι τιμές δια της προσφοράς και ζήτησης. Εάν μειωθούν οι τιμές, δεν θα υπήρχε πρόβλημα με τη μείωση και των μισθών και συντάξεων.

Ενώ η ζήτηση έχει μειωθεί, οι τιμές των προϊόντων ανεβαίνουν. Πως συμβαίνει αυτό; Γιατί οι κυβερνήσεις δεν αγγίζουν τις παθογένειες της οικονομίας;

Διότι από αυτές επιβιώνουν και από αυτές συντηρούνται. Αυτές αναπαράγουν το πελατειακό κράτος. Και το κράτος αυτό δεν το έθιξαν ούτε οι Ευρωπαίοι δανειστές μας. Αν ήθελαν να βοηθήσουν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό εκεί θα εστίαζαν. Όμως, δεν έχουν κάνει καμιά αναφορά, παίζοντας τον Πόντιο Πιλάτο.

Σ αυτήν την τραγική κατάσταση με όλους απέναντι, ο λαός πρέπει να αναζητήσει μια συλλογική, και όχι ατομική λύση.  Διότι καθένας ξεχωριστά είναι ευάλωτος. Συλλογικά, όμως, δύσκολα θα εφαρμόσουν τις αντιλαϊκές πολιτικές τους.

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Δεν υπάρχει πολιτική ως περιεχόμενο, ως πάθος, ως μεταρρύθμιση.

    Είμαστε στην Ευρ. Ένωση τόσα χρόνια.

    Οι μείζονες σχηματισμοί του κομματικού χάρτη κατόρθωσαν (καθώς περί κατορθώματος πρόκειται) να οπαδοποιήσουν ακόμα και αυτή την καίρια γεωπολιτική μας θέση.

    Διαγκωνίζονται μεταξύ τυφλών “ευρωλάγνων” και τυφλών “αντιευρωπαϊστών”.

    Έχει χαθεί το μέτρο.
    Το αξίωμα για μια ισχυρή θέση μέσα στην Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ.

    Από την ΕΕ έχουν εισρεύσει τόσα κονδύλια, τόσα πακέτα χρηματοδότησης, που θα μπορούσε να οργανωθεί ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος, μια πολιτική ενίσχυσης της απασχόλησης με εθνικά χαρακτηριστικά δημογραφικής ανάταξης, μια πολιτική αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού της πατρίδας μας.

    Όχι, δεν θα το άντεχε αυτό ο στείρα κομματικός λόγος.
    Προτιμούσαν πάντοτε την δημαγωγία, τον λαϊκισμό (που κακώς αποδίδεται στην κοινωνία που επιζητά καλύτερες συνθήκες ζωής), όλα όσα θα μετέφεραν την μπάλα στην εξέδρα.

    Η δική μας ευθύνη ως πολιτών βρίσκεται στο ότι δεν γνωρίζουμε το συμφέρον μας και ταμπουρωνόμαστε σε οπαδικά στρατόπεδα, αντί να αξιώσουμε την θέση μας στην Ευρώπη και στον κόσμο.

    Στην ΕΕ υπάρχει σοβαρό πρόβλημα αλληλεγγύσης, χάσματος, περιφερειακών ανισοτήτων, αλλά αυτό αφορά στην ίδια την φύση της πολιτικής Ευρώπης.
    Δεν ευθύνεται αποκλειστικά η Ευρώπη (που αν δεν αλλάξει θα διαλυθεί, για κακό της διεθνούς ισορροπίας θεωρώ), εμείς ευθυνόμαστε, το δικό μας κράτος ευθύνεται.
    Ας γίνουμε κάποτε ως χώρα πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

    Μήπως δεν υπάρχουν πολιτικές ανάταξης της χώρας;
    Υπάρχουν και πολύ σοβαρές.
    Δεν υπάρχει ο χώρος αυτές να φιλοξενηθούν αφού τα κόμματα διαχρονικά έριχναν παραγάδι στον ψηφοθηρικό εκμαυλισμό με ευθύνη (ως έναν βαθμό) και δική μας ως κοινωνίας.

    Πάντως δεν μπορεί να συνεχιστεί η κατάντια στην οποία βρισκόμαστε, η πατρίδα καταρρέει, οι λύσεις υφίστανται αλλά απαιτείται το δυναμικό περιβάλλον να τις κινητοποιήσει.

    Ο Θεός βοηθός, τι άλλο να πει κανείς.

    Το θέμα είναι, θα ευνοούσαν οι συνθήκες σύγχρονους Καποδίστριες;
    Ιδού η απορία.

  2. Και για τους απανταχού συνωμοσιολόγους (εξαιρείται φυσικά ο παρών ιστοχώρος):

    Πρώτη η Ελλάδα στην ανεργία στην ΕΕ.

    Μέσος όρος;
    το 7,8% !!!

    Ακόμα και η Ισπανία έχει ποσοστό ανεργίας 17,8%.

    Αλλά ξέρω… φταίει το ευρώ, η δραχμή, ο εξαποδώ αλλά ποτέ το πολιτικό σύστημα αυτό.
    Ένα πράγμα ρε παιδί μου…

    Οι κυβερνήσεις μας, θα είχαν δικαιολογία αν όλη η Ευρώπη κατέρρεε, με επίπεδα ανεργίας αντίστοιχα της χώρας μας.

    Και δεν χρειαζόταν να αγχώνεται κανείς.
    Με μ.ο 24% θα διαλυόταν η ΕΕ.
    Δεν χρειαζόταν ειδικό …σχέδιο.
    Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε εξαίρεση για κάποιον λόγο.

    Ούτε καν βέβαια τους απασχολεί το διεθνές περιβάλλον.
    Πραγματικά, όσο αποβλακώνουν τον κόσμο, τόσο θα ψάχνουμε τις αιτίες στους “άλλους”.
    Ποτέ στις επιλογές της εγχώριας πολιτικής σκηνής.
    Και πάντοτε τα διλήμματα θα είναι αποπροσανατολιστικά:

    ευρώ ή δραχμή;

    Λες και όλα θα γίνουν στον αυτόματο.

    Την πλαστελίνη δεν στην δίνουν για να την αφήσεις να σχηματοποιηθεί μόνη της.
    Καλείσαι να την μορφοποιήσεις μέσα από επιλογές.
    Επομένως, το πρόβλημα είναι ένα: η πολιτική.
    Η πολιτική μέσα στην Ευρώπη με όρους διασφάλισης της εθνικής ταυτότητας και του συμφέροντος της χώρας.

    Αυτό είναι το κρίσιμο διακύβευμα (αν υφίσταται η λέξη), της εποχής μας.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα