από Ιωάννης Π. Ζώης13 Αυγούστου 2019 antifono.gr
Το παρόν άρθρο αποτελεί μια σύνοψη του πολύ ενδιαφέροντος πρόσφατου βιβλίου του Τζάστιν Μπάρετ: «Γεννημένοι Πιστοί: Η επιστήμη της θρησκευτικής πίστης του παιδιού»: Justin L. Barrett: “Born Believers: The science of children’s religious belief”, Free Press, 2012). O Τζάστιν Μπάρετ είναι διευθυντής του κέντρου Thrive Centre for Human Development και καθηγητής Φυσιολογίας στο Fuller Graduate School of Psychology. Έχει εργασθεί ως ερευνητής στο Centre for Anthropology and Mind και στο Institute for Cognitive and Evolutionary Anthropology στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και σε ανάλογα ερευνητικά κέντρα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (Ann Arbor), στο πανεπιστήμιο Cornell κλπ.
Είναι γνωστό ότι ο διάσημος συνθέτης κλασικής μουσικής Μότζαρτ έπαιζε πιάνο και άρχισε να συνθέτει μουσική από την ηλικία των 5 ετών: Ήταν γεννημένος μουσικός, είχε έμφυτο μουσικό ταλέντο και με ελάχιστη προσπάθεια μεγαλουργούσε στη μουσική.
Ελάχιστοι άνθρωποι γεννιούνται βέβαια τόσο προικισμένοι από την φύση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η μουσική θα πρέπει να εισχωρήσει μέσα μας με την διδασκαλία, την επανάληψη και την εξάσκηση, όλες χρονοβόρες και επίπονες διαδικασίες που απαιτούν προσπάθεια και δεν γίνονται «φυσικά». Σε άλλα πεδία, όπως η γλώσσα ή το περπάτημα, (σχεδόν) όλοι μας γεννιόμαστε «ομιλητές» και «βαδιστές» (εκτός διαφόρων «ατυχημάτων»). Τι συμβαίνει όμως με την θρησκεία; Μοιάζει περισσότερο με την μουσική ή με την γλώσσα;
Η απάντηση που προκύπτει από τα μέχρι στιγμής επιστημονικά δεδομένα της εξελικτικής φυσιολογίας, της γνωστικής ανθρωπολογίας και περισσότερο από την γνωστική επιστήμη της θρησκείας φαίνεται πως η θρησκεία είναι στον άνθρωπο σχεδόν τόσο φυσική όσο και η γλώσσα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι «γεννημένοι πιστοί», με φυσική ροπή στην αποδοχή θρησκευτικών ισχυρισμών και ερμηνειών. Αυτή η γοητεία της θρησκείας αποτελεί εξελικτικό παράγωγο του συνήθους γνωστικού εξοπλισμού και αν και φυσικά δεν μπορεί να πει κάτι για την ορθότητα των θρησκευτικών πεποιθήσεων, εν τούτοις βοηθά να δούμε την θρησκεία κάτω από ένα νέο πρίσμα.
Από την αρχή της ζωής τους τα βρέφη ξεκινούν την προσπάθεια κατανόησης του κόσμου γύρω τους. Από την γέννησή του ο άνθρωπος επιδεικνύει διάφορες καθορισμένες προτιμήσεις στο τι του κεντρίζει την προσοχή και στο τι κλίνει να σκέφτεται. Ένα κομβικό στοιχείο στην διαδικασία αυτή είναι η αναγνώριση της διαφοράς μεταξύ συνηθισμένων φυσικών αντικειμένων και «υποκειμένων» (agents)-δηλαδή αντικειμένων που επιδρούν στο περιβάλλον τους. Τα βρέφη κατανοούν πως για παράδειγμα τα βιβλία και οι μπάλες θα πρέπει να τα πιάσει κάποιος για να μετακινηθούν ενώ υποκείμενα όπως τα ζώα και οι άνθρωποι κινούνται από μόνα τους.
Εξ αιτίας της ανεπτυγμένης κοινωνικότητάς μας, δίδουμε ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή στα υποκείμενα. Υπάρχει ισχυρή έλξη για ερμηνείες με την βοήθεια δράσης κάποιου υποκειμένου, ιδιαίτερα σε γεγονότα που δεν ερμηνεύονται άμεσα με συνήθεις αιτιοκρατικούς όρους. Για παράδειγμα ο Φίλιπ Ρόχατ και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο Ιμορυ στην Ατλάντα της Γεωργίας των ΗΠΑ διεξήγαγαν σειρά πειραμάτων που αποδεικνύουν πως από το πρώτο έτος της ζωής τους τα παιδιά μπορούν να διακρίνουν την κίνηση αντικειμένων από την κίνηση υποκειμένων ακόμη και εάν τα αντικείμενα και τα υποκείμενα ήταν χρωματιστοί δίσκοι σε γραφικά σε οθόνη υπολογιστή. Από τους 9 μήνες τα βρέφη έδειχναν ότι μπορούν να καταλάβουν όχι μόνο την αιτιοκρατική σχέση μεταξύ δυο δίσκων που φαίνονταν να κυνηγούν ο ένας τον άλλο αλλά μπορούσαν επίσης να διακρίνουν ποιος κυνηγά ποιον. Τα βρέφη αρχικά παρακολουθούσαν είτε έναν κόκκινο δίσκο να κυνηγά έναν μπλε ή αντίστροφα μέχρι να συνηθίσουν, δηλαδή με άλλα λόγια μέχρι να βαρεθούν. Μετά ο πειραματιστής αντέστρεφε το κυνηγητό. Τα βρέφη συνειδητοποιούσαν την διαφορά και άρχιζαν και πάλι να παρακολουθούν ξανά (βλέπε Perception, vol 33, page 355).
Τα βρέφη επίσης δείχνουν ευαισθησία σε δύο άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά των υποκειμένων που επιτρέπουν να κατανοήσουν τον κόσμο αλλά επίσης τα κάνουν να αποδεχθούν «θεούς»: Πρώτον τα υποκείμενα δρουν για να επιτύχουν στόχους και δεύτερο δεν χρειάζεται τα υποκείμενα να είναι εμφανή (οπτικά). Για να μπορούμε να λειτουργούμε σε κοινωνικές ομάδες, να αποφεύγουμε τα αρπακτικά και να πιάνουμε την λεία, θα πρέπει να είμαστε ικανοί να σκεφτούμε υποκείμενα που δεν μπορούμε να δούμε. Η ευκολία με την οποία εμείς οι άνθρωποι επιστρατεύουμε την αιτιοκρατία που βασίζεται σε υποκείμενα δεν σταματά στην παιδική ηλικία. Σε ένα πείραμα που έκανε ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου Τζάστιν Μπάρετ με την Αμάντα Τζόνσον στο Κολέγιο Γκάλβιν του Μίσιγκαν ρώτησαν φοιτητές να διηγηθούν τις δραστηριότητές τους ενώ τοποθετούσαν μπάλες στις τρύπες ενός πίνακα. Περιοδικά ένας ηλεκτρομαγνήτης ανάγκαζε τις μπάλες να κυνηγιούνται κόντρα στην φυσική τους κίνηση που θα ανέμενε κανείς. Σχεδόν τα 2/3 των φοιτητών ενστικτωδώς αναφέρονταν στις μπάλες σαν να ήταν υποκείμενα κάνοντας σχόλια της μορφής «Αυτή δεν θέλει να μπει!» ή «Δες, αυτές φιλήθηκαν μεταξύ τους!» ή «Αυτές δεν θέλουν να συνεργασθούν!» (βλέπε Journal of Cognition and Culture, vol 3 p.208). Αυτή η καταγεγραμμένη και αδιαμφισβήτητη φυσική τάση των ανθρώπων να ψάχνουν για υποκείμενα στον κόσμο γύρω τους αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των βάσεων της πίστης σε “θεούς”. Αν συνδυαστούν με μερικές ακόμη γνωστικές τάσεις όπως η αναζήτηση νοήματος, κάνουν τα παιδιά δεκτικά στην θρησκεία.
Έρευνες της Ντέμπορα Κέλεμεν από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης αποδεικνύουν ότι από την παιδική ηλικία μας γοητεύουν τελεολογικές ερμηνείες φυσικών αντικειμένων από τους πιθήκους και τους ανθρώπους μέχρι τα δέντρα και τα παγόβουνα. Η συντριπτική πλειοψηφία παιδιών 4 και 5 ετών που ρωτήθηκαν πιστεύει πως είναι πιο λογικό ότι μια τίγρη «δημιουργήθηκε για να τρώει, να περπατάει και να εκτίθεται σε ζωολογικό κήπο» από το ότι «αν και τρώει, περπατάει, εκτίθεται σε ζωολογικό κήπο, δεν δημιουργήθηκε για αυτό» (βλέπε περιοδικό Journal of Cognition and Development vol 6, p3).
Παρομοίως, αν εξετάσουμε υποθέσεις σχετικά με την προέλευση των φυσικών αντικειμένων, τα παιδιά είναι πολύ πιο δεκτικά σε ερμηνείες που εμπεριέχουν σχεδιασμό και σκοπό. Φαίνεται πολύ πιο λογικό στα παιδιά ότι τα ζώα και τα φυτά δημιουργήθηκαν για κάποιο σκοπό από το να δημιουργήθηκαν χωρίς λόγο. Έρευνες της Μάργκαρετ Έβανς από το Πανεπιστήμιο Ann Arbor του Μίσιγκαν απέδειξαν πως τα παιδιά κάτω των 10 ετών στην συντριπτική πλειοψηφία προτιμούν να αποδεχθούν τις ερμηνείες δημιουργίας των ζωντανών πραγμάτων από κάποιο δημιουργό παρά τις εξελικτικές ερμηνείες, και αυτό συμβαίνει ακόμη και σε παιδιά των οποίων οι γονείς και οι δάσκαλοί τους υιοθετούν και υποστηρίζουν εξελικτικές ερμηνείες (βλέπε περιοδικό Cognitive Psychology vol 42, p.217). Επιπρόσθετες έρευνες της Κέλεμεν δείχνουν πως η αποδοχή εξελικτικών ερμηνειών δεν είναι «φυσικές» αλλά «επιβάλλονται» από την διαδικασία της επίσημης εκπαίδευσης (βλέπε περιοδικό Cognition vol 111, p.138).
Φαίνεται ότι όλοι μοιραζόμαστε την διαίσθηση πως η προφανής τάξη και σχεδίαση που παρατηρούμε στον κόσμο γύρω μας απαιτεί την ύπαρξη ενός υποκειμένου που την σχεδίασε και την έφτιαξε. Ένα πρόσφατο πείραμα του Τζωρτζ Νιούμαν από το Πανεπιστήμιο του Γέηλ (Yale University) υποστηρίζει αυτή την άποψη: Σε βρέφη 12 και 13 μηνών έδειξαν δυο γραφικά σε οθόνη υπολογιστή: Το ένα έδειχνε μια μπάλα να χτυπά ένα σωρό από συγκεντρωμένα αντικείμενο και να τα κάνει να απομακρύνονται μεταξύ τους (σαν την μπίλια στο μπιλιάρδο που χτυπά τις συγκεντρωμένες μπίλιες και τις κάνει να απομακρύνονται) ενώ το δεύτερο γραφικό έδειχνε το αντίστροφο, δηλαδή η μπάλα να προκαλεί συγκέντρωση απομακρυσμένων αντικειμένων. Ο κάθε ενήλικας θα θεωρήσει το δεύτερο σενάριο απρόσμενο. Την ίδια έκπληξη επέδειξαν και τα βρέφη, το δεύτερο γραφικό το παρακολουθούσαν για πολύ περισσότερο χρόνο. Αυτό υποδηλώνει πως και τα βρέφη 1 έτους βρίσκουν μια μπάλα να δημιουργεί τάξη πιο εκπληκτικό-ασυνήθιστο, παράξενο, απρόσμενο από το να δημιουργεί αταξία.
Ακόμη πιο ενδιαφέρον ήταν ένα δεύτερο πείραμα: Αν κολλούσαν μια εικόνα ενός ανθρώπινου προσώπου πάνω στην μπάλα που κινείται και χτυπά τον σωρό με τα συγκεντρωμένα αντικείμενα, τα βρέφη δεν έδειξαν καμία έκπληξη σε κανένα από τα δύο σενάρια! (βλέπε Proceedings of the National Academy of Sciences USA, vol 107, p.17140, τα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ).
Η πιο προφανής ερμηνεία είναι ότι τα βρέφη έχουν την ίδια διαίσθηση με τους ενήλικες: Άνθρωποι, ζώα, ««θεοί»» ή άλλα υποκείμενα δημιουργούν τάξη ή αταξία αλλά τα μη-υποκείμενα όπως καταιγίδες, κυλιόμενες μπάλες, δημιουργούν μόνο αταξία.
Φυσικά οι ««θεοί»» απλά δεν δημιουργούν ή θέτουν σε τάξη τον φυσικό κόσμο, έχουν και υπερδυνάμεις: υπερ-γνώση, υπερ-αντίληψη και αθανασία. Οι ιδιότητες αυτές των «θεών» που ξεπερνούν κατά πολύ τις ανθρώπινες ικανότητες είναι άραγε δύσκολο για τα παιδιά να τις αποδεχθούν;
Ακριβώς το αντίθετο φαίνεται να συμβαίνει! Σε μια σειρά μελετών φαίνεται πως τα παιδιά πιστεύουν πως όλα τα υποκείμενα έχουν υπερφυσικές δυνάμεις μέχρι να διδαχθούν το αντίθετο.
Για παράδειγμα σε μια έρευνα στο Μεξικό του Νίκολα Νάιτ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, σε παιδιά ηλικίας 4-7 της φυλής των Μάγιας έδειξαν ένα σκεπασμένο ειδικό κουζινικό σκεύος που χρησιμοποιείται για την τοποθέτηση και συντήρηση τορτίγιας. Τα παιδιά ρωτήθηκαν τι περιέχει το σκεπασμένο σκεύος και όλα απάντησαν τορτίγιας. Όταν ξεσκεπάστηκε το σκεύος φάνηκε πως μέσα υπήρχε ένα ρούχο. Στη συνέχεια ο πειραματιστής σκέπασε ξανά το σκεύος, επανέλαβε το πείραμα και ρώτησε τα παιδιά εάν διάφορα υποκείμενα γνώριζαν τι υπήρχε μέσα. Τα υποκείμενα ήταν ο χριστιανικός Θεός, ο θεός ήλιος των Μάγιας, τα πνεύματα του δάσους, ένα τοπικό ζαβολιάρικο ξωτικό που λέγεται Τσιίτσι και ένας άνθρωπος. Στην κουλτούρα των Μάγιας, ο χριστιανικός Θεός γνωρίζει τα πάντα, ο θεός ήλιος γνωρίζει μόνο όσα συμβαίνουν υπό το φως του ήλιου, τα πνεύματα του δάσους γνωρίζουν μόνο πράγματα σχετικά με το δάσος ενώ το Τσιίτσι αποτελεί απλά μια ενόχληση. Τα μικρότερα παιδιά 4 ετών απάντησαν ότι όλα τα υποκείμενα γνώριζαν τι υπήρχε στο σκεύος, τα μεγαλύτερα 7 ετών απάντησαν πως ο χριστιανικός Θεός γνώριζε τι υπήρχε μέσα αλλά ο άνθρωπος όχι και υπήρχαν διαβαθμίσεις στην γνώση που αποδιδόταν στο κάθε υποκειμένου ανάλογα και με την ηλικία (βλέπε Journal of Cognition and Culture, vol 8, p235). Παρόμοια πειράματα με ανάλογα αποτελέσματα έγιναν και σε παιδιά από την Αλβανία, το Ισραήλ, την Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την κατανόηση των παιδιών του αναπόφευκτου του θανάτου. Έρευνες της Έμιλι Μπάρντετ από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης υποδηλώνουν πως τα παιδιά από προγραμματισμό (“by default” που λένε οι κομπιουτεράδες) πιστεύουν πως οι άλλοι είναι αθάνατοι. Τα πειράματα με τα παιδιά δείχνουν πως δεν χρειάζεται να εισαχθούν στην έννοια του Θεού, κατά κάποιο (μυστήριο) τρόπο ρέπουν προς αυτή την ιδέα. Είναι σημαντικό εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως ναι μεν τα πειράματα δείχνουν φανερά μια «φυσική ροπή» των παιδιών προς την θρησκεία και την θρησκευτικότητα εν γένει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποδεικνύουν ροπή προς κάποιο συγκεκριμένο δόγμα ή πίστη (πχ Χριστιανισμό, βουδισμό, ιουδαϊσμό, μουσουλμανισμό κλπ). Κατά κάποιο τρόπο υπάρχει ένα «φυσικό δοχείο θρησκευτικότητας» στη συνείδηση των παιδιών που μπορεί να γεμίσει (σε μια πρώτη φάση) με τις «λεπτομέρειες» του πολιτισμικού περιβάλλοντος που αυτά γεννήθηκαν και μεγαλώνουν.
Εγείρεται το εξής ερώτημα μετά από τα παραπάνω: Μήπως τελικά η έννοια του Θεού είναι μια «παιδιάστικη» και άρα αφελής αντίληψη-ιδέα; Κατ’ αρχή να παρατηρήσουμε πως πολλοί άνθρωποι (ξανα) βρίσκουν το Θεό ως ενήλικες ενώ στην νεότητά τους Τον είχαν απορρίψει (συμβαίνει βέβαια και το αντίστροφο). Άλλοι πάλι επανεξέτασαν την «φυσική» παιδική τοποθέτηση της πίστης τους στο Θεό και συνέχισαν να την αποδέχονται και ως ενήλικες. Πρόκειται όμως αληθινά για μια παιδιάστικη και αφελή ιδέα; Σίγουρα τα παιδιά κάνουν λάθη, δεν έχουν γνώσεις και κρίση όπως οι ενήλικες. Από παιδιά όμως μαθαίνουμε μερικές πολύ βασικές και θεμελιώδεις αλήθειες όπως πχ ότι «η μάνα μας μας αγαπά». Όσο λοιπόν παιδιάστικη και αφελής είναι η αλήθεια πως η μάνα μας μας αγαπά, το ίδιο «παιδιάστικο» και «αφελές» είναι και το ότι ο Θεός Πατέρας μας αγαπά. Άλλωστε όπως έχουν γράψει και οι ποιητές, η πραγματική πατρίδα είναι η παιδική ηλικία…
Δεν υπάρχει ‘θρησκευτική επιστήμη’, ούτε γεννιόμαστε πιστοί’
Υπάρχει θρησκευτική πανούκλα και σκοταδιστικό ιερατείο που με όργανο τον φόβο του θανάτου και της εξουσίας λειτουργεί ως εργαλείο της εκάστοτε οικονομικής εξουσίας μέσω της υποταγής των εξουσιαζόμενων σε ψευτοθεούς και αφεντάδες.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΕΣ ΜΕ ΦΑΝΑΤΧΤΕΡΟ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ.
Μην τσιμπάτε, στα παραμύθια που σας πουλάνε κομπογιανίτες, ψευτοεπιστήμονες και διεφθαρμένοι μουλάδες.
ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΕ ΤΙΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ, ΑΡΧΙΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΤΕ. ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙΤΕ
‘Θεός’ και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας
Το νέο βιβλίο του Κώστα Λάμπου
από τις εκδόσεις Κουκκίδα
Είναι γνωστό πως κανένας άνθρωπος δεν επέλεξε τη θρησκεία και την πίστη του, αλλά, με το που γεννιέται, του τη φυτεύουν στο κεφάλι, και την καλλιεργούν συστηματικά και σκόπιμα και από ιδιοτέλεια τα κατά τόπους σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία. Γνωστό είναι επίσης ότι όλες οι θρησκείες επιβλήθηκαν με τη βία των εξουσιών και λειτούργησαν ως ιδεολογίες υποταγής σε αυτές τις εξουσίες.
Γνωστό είναι ακόμα ότι πολλοί λαοί αναγκάστηκαν να αλλάξουν τη θρησκεία τους με αυτήν του εκάστοτε κατακτητή τους, γιατί ακριβώς η κάθε εξουσία διασφαλίζει την κυριαρχία της και μέσω της επιβολής της δικής της θρησκείας. Οι θρησκείες, ως εξουσιαστικές ιδεολογίες, διέσπασαν τις κοινωνίες, έσπειραν διχόνοιες, αιματοκύλισαν και συνεχίζουν να αιματοκυλούν την ανθρωπότητα, για λογαριασμό των οργανωμένων εξουσιαστικών συμμοριών που εκμεταλλεύονται οικονομικά, πνευματικά, κοινωνικά και πολιτικά τους λαούς και προσπαθούν να επιβάλλουν την ηγεμονία τους πάνω στην ανθρωπότητα.
Γι’ αυτούς τους λόγους γράφτηκε αυτό το βιβλίο και απευθύνεται σε θρησκευόμενους και μη που αγωνιούν και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους. Για τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ευημερίας και της ειρήνης.
Ένας ύμνος στην πνευματική απελευθέρωση του ανθρώπου από ιδιοτελείς σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες. Να ξεθάψουμε το μυαλό μας από τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά σκουπίδια για να θάψουμε οριστικά τον εξουσιαστικό μύθο για το ‘θεό’, για την ‘αθάνατη ψυχή’, για την ατομική ιδιοκτησία, για το απάνθρωπο και καταστροφικό κεφάλαιο και την αντικοινωνική εξουσία και να χτίσουμε τη ζωή μας πάνω στη λογική, την επιστήμη, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την ισοκτησία και την ισοκατανομή, στη μορφή της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία, στην προοπτική ενός οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.
—————————
Από τα περιεχόμενα: Ο θρησκευτικός μύθος και η επιστημονική αλήθεια για την ύπαρξη του κόσμου και της ζωής. Η ‘αθάνατη ψυχή’ ως μύθος και πραγματικότητα. Η ιδεαλιστική ψυχή ως ‘ανθρώπινη φύση’, ψευδής συνείδηση και εργαλείο εξουσιασμού. Η κατασκευή της ιδεαλιστικής ψυχής με υλικό την άγνοια και το Φόβο του θανάτου, με όργανο την ιδεαλιστική φιλοσοφία και τη θρησκεία. Η συντήρηση και η επισκευή της ψυχής στο χαφιεδείο των ‘εξομολόγων’ και στο ‘ντιβάνι’ των ψυχιάτρων.
Για τη σχέση μεταξύ εξουσίας, ‘αθάνατης ψυχής’, θεού και θρησκείας. Οι θρησκείες ως εξουσιαστικές ιδεολογίες. Ο μύθος περί ‘αθάνατης ψυχής και μετά θάνατον ζωής’, το απόλυτο όπλο των θρησκειών. Πνευματική Αλχημεία: Δημιουργός της ‘μεταφυσικής λίθου’, του ‘θεού’ ως φετίχ του κεφαλαίου. Το ‘σωματίδιο του θεού’. Το ‘γονίδιο του θεού’. Η ‘ιερή μέθη’ και το ‘μόριο του θεού’. Βιομηχανική παραγωγή θρησκευτικότητας και ειδώλων. Βιόσφαιρα- Χημεία: Δημιουργός της ζωής. Οι καταβολές, η παθογένεια και το πρώτο μεγάλο σχίσμα του ιουδαιοχριστιανισμού. Ο Παυλισμός, ως προχρονολογημένος μύθος του χριστιανισμού της Ρώμης.
Ο ρωμαίος Imperator Ceasar Constantinus και ο Ευσέβιος Καισαρείας οι κατασκευαστές του χριστιανικού μύθου. Το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού Χριστού. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μαστορεύει μια νέα παγκόσμια θρησκεία-ιδεολογία. Κοινωνικός δυισμός, η μήτρα του δυισμού του κόσμου και του ανθρώπου. Η ‘αθάνατη ψυχή’ ως φετίχ της ατομικής ιδιοκτησίας και ως ‘φιλοσοφική λίθος’ της εξουσιαστικής ιδεολογίας. Η θρησκευτική πίστη ως όπλο μαζικής καταστροφής.
κ. Κώστα Λάμπο, ο συγγραφέας δεν αναφέρεται σε συγκεκριμενες θρησκείες αλλά στη θρησκευτικότητα ως παράγωγο της συνειδησης. Αν κάποιος δεν πιστεύει σε συγκεκριμένη θρησκεία, θα πιστεύει σε ηγέτες τύπου Λένιν ή στο χρήμα ή σε ροκ σταρς ή στα άστρα ή στον εαυτό του κλπ κλπ. Είναι φυσική λειτουργία. Αυτό που επιτρέπει τον εξουσιασμό είναι η συνύπαρξη συνείδησης και θνητότητας. Αν θέλετε να κάνετε δουλειά βάλτε τα με τη φύση των πραγμάτων που “σκαρφίστηκαν” έναν τέτοιον αλλόκοτο όσο κι εκρηκτικό συνδυασμό. Φαίνεται πως η θρησκευτικότητα , δηλαδή διευρυμένη συνείδηση ήταν ένα πλεονέκτημα από εξελικτικής απόψεως . Αλλά κάθε πλεονέκτημα έχει και τα μεινεκτήματά του. Η καμηλοπάρδαλη “απέκτησε” μακρύ λαιμό αλλ’ έκτοτε δεν μπορούσε να περάσει κάτω από χαμηλά δένδρα….
Κι εγώ θυμώνω με την κατάσταση αλλά δεν νομίζω πως αξίζει ν’ αναλώνεται κανείς στα επιμέρους ζητήματα. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο τολμούμε να σκεφτούμε.
Αγαπητέ ανώνυμε, ή κύριε Εννοών says
όσο η καμηλοπάρδαλη επέλεξε τον μακρύ λαιμό της , άλλο τόσο και ο άνθρωπος (και όχι τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία) επέλεξε αντί της φαντασίας, της περιέργειας, της έρευνας και της χαράς της ανακάλυψης που σημαίνει αντί του δρόμου της Γνώσης, της Επίγνωσης, της Συνείδησης, της αυτονομίας, της αυτοπεποίθησης, του αυτοσεβασμού, της αξιοπρέπειας κ.λπ., κ.λπ., να ‘θρησκεύεται’ που προφανώς δεν έχει καμιά σχέση με την συνείδηση, γιατί είναι ακριβώς το αντίθετό της.
Και μην ξεχνάτε ότι η “πίστη στον Λένιν, στον Στάλιν, στον Μουσολίνη, στον Χίτλερ, στο Τραμπ, στον όποιον Φούφουτο αποτέλεσμα αυτής της σάπιας θρησκευτικότητας κάθε χαλασμένης ανθρώπινης οντότητας είναι η οποία όπως θα γνωρίζετε κατασκεύασμα αυτών των ιερατείων είναι, όπως ακριβώς και τα άλλα θεία σκιάχτρα, θεοί, διάβολοι, άγιοι, παναγίες, Χριστοί, Μωάμεθ, Βούδας και όλο το κακό συναπάντημα.
Αυτά είναι φίλε μου τα μεγάλα προβλήματα γιατί από αυτά, ως πηγές θρησκευτικού και εξουσιαστικού φόβου και παραπλάνησης, ξεκινάει η βίαιη δουλεία, η δουλοπρέπεια, η εθελοδουλία, το μίσος, ο φανατισμός, ο ρατσισμός, η εκδικητικότητα, οι ‘ιεροί’ απάνθρωποι και καταστροφικοί πόλεμοι με αποτέλεσμα την σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Κι επειδή προφανώς δεν σας άρεσε ο τίτλος του βιβλίου Θεός και Κεφάλαιο, ως «επιμέρους ζήτημα», σας προσφέρω άλλον έναν που δεν είναι ‘επιμέρους’, αλλά το Όλον ζήτημα από το οποίο εκπορεύονται όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Στοιχειώδης σοβαρότητα επιβάλλει να μην βιαστείτε να πάρετε θέση πριν το διαβάσετε.
Να είστε καλά, κ. ανώνυμε, Βολική η ανωνυμία, αλλά ως νεοθρησκευτικότητα μυρίζει κουτοπονηριά και ιδοτέλεια…
Οι εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Κώστα Λάμπου
Η Γέννηση
και ο θάνατος
της ατομικής ιδιοκτησίας
(Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας,
ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας)
Υπάρχουν λέξεις τοξικές και βιασμένες, έννοιες ταμπού, γλώσσες ευνουχισμένες που δεσμεύουν τον Νου και κοιμίζουν συνειδήσεις, για να υποτάξουν το υποκείμενο της ιστορίας και δημιουργό του πολιτισμού, τον εργαζόμενο άνθρωπο και να τον μετατρέψουν σε αντικείμενο των βιαστών της ιστορίας που την γράφουν οι εξουσιαστές, που κατά τον πατριάρχη του μανιακού καπιταλισμού, τον Ρότσιλντ, υποτίθεται ότι «εκτελούν το έργο του θεού», φυσικά για λογαριασμό τους. Λέξεις, έννοιες και γλώσσες που μας εντάσσουν σε προκατασκευασμένα σχήματα σκέψης, μύθους, ιδεολογήματα και συστήματα συμφερόντων που καταστρέφουν τη φαντασία, την περιέργεια, την αμφισβήτηση και την έρευνα για τη σχέση του Εγώ με το Εμείς, της κοινωνίας με τα μέλη της, της ανθρωπότητας με τη Βιόσφαιρα και το Σύμπαν. Σχήματα και συστήματα κλισέ για τον ευνουχισμό της σκέψης για τον στραγγαλισμό της αυτοπεποίθησης, του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειάς μας, με σκοπό να μας καταστήσουν μοιρολάτρες, δούλους υποτιθέμενων θεών, για να μην κατανοούμε ότι με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε δούλοι συνανθρώπων μας που πρόδωσαν την ανθρωποσύνη, την ανθρωπία τους και την κοινωνία που τους γέννησε, τους ανέθρεψε και τους εμπιστεύτηκε.
Τέτοιες έννοιες, όπως λ. χ. τα κατηγορήματα: ‘οι νόμοι είναι δίκαιοι’, ‘οφείλουμε υπακοή στους νόμους’ ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή’, ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι φυσικό δικαίωμα’, η ατομική ιδιοκτησία είναι πηγή ασφάλειας και ελευθερίας’, ‘είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του θεού και των νόμων’ ‘ο θεός είναι ο δημιουργός μας’, ‘ο θεός είναι δίκαιος’, ‘ο θεός είναι μεγάλος’, η ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι λαϊκή εξουσία’ ‘ο λαός είναι κυρίαρχος’, ‘πίστευε και μη ερεύνα’ και πολλά άλλα, τα οποία έχουν καταχρηστικά, εξαιτίας της άγνοιας, της βίας, της εξαπάτησης και της ‘εξ’ αποκαλύψεως αλήθειας’, καταγραφεί στη συνείδησή μας ως ‘αξιωματικές αλήθειες’ και ως ‘ηθικές αξίες’ ρυθμιστές της ζωής μας.
‘Αξιωματικές αλήθειες’ και ‘ηθικές αξίες’ που αρνούνται την επιστήμη, την ιερότητα της ζωής, την κοινωνική ισότητα, την ελευθερία και την ευτυχία γίνονται αναπόφευκτα αντικείμενο αμφισβήτησης, η οποία όμως ορίζεται ως ‘αμαρτία’, ως ‘παρέκκλιση από την κανονικότητα’, ως παραβατικότητα και ως ‘έγκλημα καθοσιώσεως’, με κατάληξη το στίγμα του ‘εχθρού του λαού και της τάξης’, την κοινωνική απομόνωση, την φυλακή, τον εγκλεισμό σε κάποια ‘λευκά κελιά’, σε κάποιο κολαστήριο: Μακρόνησο, Γκουαντάναμο, ή Γκουλάγκ και φυσικά την επίγεια και την υποτιθέμενη μεταθανάτια κόλαση. Όταν μάλιστα η αμφισβήτηση εκδηλώνεται ως κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή τότε επιστρατεύεται η ‘λογική των όπλων’ της εξουσίας και της καταστροφής, με τελικό όμως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, να πρυτανεύσει η λογική της ιστορίας και η βούληση της κοινωνίας που δίνει τέλος στη όποια τυραννία και κάνει το επόμενο βήμα προς τον πολιτισμό της αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της οικονομίας των κοινών αγαθών και της κοινωνικής ισότητας.
Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική επιλογή, προσφορά των θρησκευτικών και εξουσιαστικών ιερατείων, όπως αυτή της μη-αμφισβήτησης τέτοιων κατηγορημάτων και η υποταγή στους σκοταδιστικούς κοινωνικούς προδότες-εξουσιαστές και στους εμπόρους θεών, πολέμων, ουσιών, ανοησιών και ψευδαισθήσεων, που οδηγεί ακόμα πολλούς στην ιδεολογική και στην κομματική οπαδοποίηση, ή/και στην θρησκοληψία, στον φονταμενταλισμό, στο τζιχάντ και στην σκοταδιστική-θρησκευτική ποιμνιοποίηση με κατάληξη τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Το δοκίμιο ‘Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας’ επιχειρεί να προσβάλει τα ταμπού, τα ιερά και τα όσια κάθε εξουσίας, να απομυθοποιήσει το ‘ιερό δισκοπότηρο’ του καπιταλισμού, την ατομική ιδιοκτησία και να φέρει στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου το πρόβλημα της οικονομικοκοινωνικής ανισότητας, που καταδικάζει την ανθρωπότητα να πορεύεται στην αυτοκαταστροφή μέσω της καπιταλιστικής παρακμής και βαρβαρότητας. Αυτή η μελέτη τολμά να αναμετρηθεί με την έλλειψη αντίστοιχων μελετών και να καλύψει ένα, καθόλου τυχαίο, κενό στη σχετική βιβλιογραφία και παρ’ όλα αυτά αποδείχνει πειστικά και τεκμηριωμένα ότι όλα τα αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και εκμεταλλευτικά οικονομικοκοινωνικά συστήματα και ιδιαίτερα ο απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλισμός εδράζονται πάνω στον υποτιθέμενο ‘ιερό’ θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας, νόθο παιδί άγνοιας, σκοταδισμού, βίας και εξουσίας, ο οποίος γεννάει οικονομικές, κοινωνικές, περιφερειακές και εθνικές ανισότητες και συγκρούσεις που συνθλίβουν άτομα, οικογένειες, πόλεις και έθνη, οικονομίες, κοινωνίες και πολιτισμούς. Τέλος αυτή η ανάλυση επιβεβαιώνει την Λογική των Αιώνων και των Λαών και την αλήθεια των αγώνων ότι ο καπιταλισμός, όπως και κάθε προηγούμενο εκμεταλλευτικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα και η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, γιατί:
• ‘Τα πάντα ρει και ουδέν μένει ως έχει’,
• Η πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη, και
• ‘Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος’.
*
Περιεχόμενα:
Πρόλογος του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.
Σημείωμα του συγγραφέα.
Προμύθιο: Όσο βαραίνει η σκοτεινιά κι όσο ο Φόβος μένει…
Κεφάλαιο Α.: Η ατομική ιδιοκτησία ως φαινόμενο, έννοια και εξουσία: Για την έννοια, την καταγωγή και τη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας. Ατομική ιδιοκτησία και άτομο. Ατομική ιδιοκτησία και οικογένεια. Ατομική ιδιοκτησία και οικονομία. Ατομική ιδιοκτησία και κοινωνία. Ατομική ιδιοκτησία, πολιτική και πολιτικά δικαιώματα. Ατομική ιδιοκτησία και πολιτισμός. Ατομική ιδιοκτησία και περιβάλλον. Ατομική ιδιοκτησία και Ηθική. Ατομική ιδιοκτησία και Δημοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία, παγκοσμιοποίηση και τρομοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία και ελευθερία.
Κεφάλαιο Β.: Η ιστορική εμφάνιση και η διαδρομή της ατομικής ιδιοκτησίας, Προϊστορικές, προ-ιδιοκτησιακές κοινωνίες. Προκαπιταλιστικές μορφές έγγειας ιδιοκτησίας. Η γέννηση της ατομικής ιδιοκτησίας και η Παγίδα του Σόλωνα. Οι μεταμορφώσεις της ατομικής ιδιοκτησίας. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία ως ιδεολογία. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στην πράξη. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εμφύλιων και μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα παγκόσμιας συνομωσίας με στόχο τη Νέα Φασιστική Τάξη Πραγμάτων.
Κεφάλαιο Γ.: Περιοδολόγηση της ιστορίας της ιδιοκτησίας: Το στάδιο της ακτημοσύνης. Το στάδιο της κοινοκτημοσύνης. Το στάδιο της ατομικής ιδιοκτησίας. Η διαρκής διεκδίκηση της κοινοκτημοσύνης. Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης (1342-1350). Η Κομμούνα της Άνδρου (1822). Η Κομμούνα του Παρισιού (1871).
Κεφάλαιο Δ: Παρακμή και θάνατος των τεράτων και της ατομικής ιδιοκτησίας.
Επιμύθιο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
SUMMARY
_____________
Έκδοση και Κεντρική διάθεση: ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Θεμιστοκλέους 37, 106 77 Αθήνα. Τηλ.: 210 3802644, E-mail: [email protected]. Σελίδες 274, Τιμή € 15.
*
«Στην ‘ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εξουσίας ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας’, αναφέρεται το νέο δοκίμιο του Κώστα Λάμπου, συνεχίζοντας την αντισυμβατική του κριτική, που τόσο εύστοχα ανέλυσε στα προηγούμενα έργα του, για την εδραίωση του απόλυτου ατομικισμού στην τρίτη χριστιανική χιλιετία.
‘Κατ’ αυτήν την μεγάλη περίοδο’ γράφει, ‘της ανθρώπινης ιστορίας χωρίς ατομική ιδιοκτησία, που χρονολογείται με εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, κατά την οποία το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε από αγελαίο τροφοσυλλεκτικό τετράποδο σε κοινωνικά σκεπτόμενο δίποδο και εξασφάλισε την επιβίωσή του, φαίνεται πως εκείνο που ενδιέφερε τα μέλη του δεν ήταν ο πλούτος, ως εξουσία του ενός σε βάρος των άλλων, αλλά η ασφαλέστερη ατομική και συλλογική επιβίωση και ευτυχία’.
Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και ο αναγνώστης ‘μορφώνεται’ με το πλήθος των αναφορών από κορυφαίους ανθρώπους του πνεύματος και των συγγενικών με το θέμα του ερευνητών, ενώ ο ταλαντούχος συγγραφέας, γνωρίζοντας την εκ των προτέρων κριτική που ενδεχομένως θα του ασκηθεί, έγκαιρα παίρνει τις αποστάσεις του από εκείνους οι οποίοι στις αρχές του 20ου αιώνα κατήργησαν μεν την ατομική ιδιοκτησία χωρίς να πετύχουν ούτε την ευτυχία ούτε την ευδαίμονη συλλογική επιβίωση.
Πολλές απορίες σας για το πώς έφτασε ο πλανήτης γη στη σημερινή οικονομική και περιβαλλοντική κρίση, θα απαντηθούν μέσα από τις σελίδες του εξαιρετικά επίκαιρου αυτού βιβλίου».
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2016
Βασίλης Βασιλικός
«Το βιβλίο αυτό του Κώστα Λάμπου που κρατάτε στα χέρια σας, όπως και τα υπόλοιπα που έγραψε τα τελευταία χρόνια, διακρίνεται, πριν από όλα, για ένα αναμφισβήτητο και πολύ σημαντικό προσόν.
Ξαναγυρνάει τη συζήτηση στα πιο θεμελιώδη ζητήματα της κοινωνίας και του πολιτισμού μας, αυτά που επιδιώκεται λυσσωδώς στην εποχή μας να μη συζητιούνται, να θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα και ασφαλώς να μην τίθενται σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Κεντρικό ανάμεσά τους ο θεσμός της Ατομικής Ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα των μέσων παραγωγής, από τους βασικότερους της σημερινής κοινωνικής μας οργάνωσης και της κουλτούρας που την συνοδεύει».
Αθήνα Δεκέμβρης 2016
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά για να σωθούν εκτός από ένα πολύ μικρό αλλά πανέμορφο πουλάκι, το κολιμπρί το οποίο παίρνει με κάθε πέταγμά του στην πιο κοντινή πηγή όσο νερό χωράει στο ράμφος του και το ρίχνει στη φωτιά για να τη σβήσει. Τα άλλα ζώα κοιτάνε αμήχανα και φοβισμένα και προσπαθούν να το πείσουν για την επικινδυνότητα και τη ματαιότητα της πράξης του. Τότε το κολιμπρί τους απαντά: «Κάνω αυτό που μου αναλογεί, κι αν θέλετε να σωθείτε και να σωθεί και το κοινό μας σπίτι κάντε κι εσείς ό,τι σας αναλογεί».
Πανάρχαια αφρικάνικη ιστορία
Aγαπητέ κ. Λάμπο, δεν χρειάζεται να προβάλλετε τόσο μένος – μια και μιλάτε για συμφιλίωση της ανθρωπότητας. Ηρεμήστε, να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.
Παραβιάζετε ανοιχτές θύρες σε ο, τι αφορά τον Θεό και το κεφάλαιο. Είναι γνωστό σε πάρα πολλούς ότι η οργανωμένη μορφή θρησκευτικότητας του σύγχρονου ιδίως κόσμου άνοιξε τον δρόμο για τον άγριο καπιταλισμό ιδίως μέσα απ’τον προτεσταντισμό. Ωστόσο θα γνωρίζετε πολύ καλά ότι σε κάθε παράδοση θρησκευτική, πέρα απ την κοσμική εκδοχή της , υπάρχει σχεδόν πάντα και η πιο εμβριθής μυστικιστική εκδοχή της όπου η ακτημοσύνη υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της πίστης. Για να πάρουμε παράδειγμα από την Χριστιανική πίστη υπήρξαν ασκητές , ερημίτες και μοναχοί/μοναχές ΑΠΟΛΥΤΩΣ ακτήμονες σε σημείο να μην καταδέχονται όχι να γράφουν βιβλία όπως εσείς αλλά ούτε και να κατέχουν βιβλία που κι αυτά είναι μια πνευματική περιουσία, δηλαδή ιδιοκτησία. Επιπλέον αν ζουσαν στην εποχή μας (και σίγουρα κάποιοι υπάρχουν σήμερα αλλα δεν τους γνωρίζω) δεν θα είχαν ούτε ιντερνετ όπως εμείς οι δύο που τώρα μιλάμε. Δεν είναι πρωτόγνωρη ή πρωτότυπη ιδέα η ακτημοσύνη αλλά προφανώς δεν έλυσε το πρόβλημα και δεν είναι δυνατόν να λύσει το πρόβλημα.
Ακόμα , μια και μιλήσατε για τη σχέση μας με τη βιόσφαιρα, πάρτε για παράδειγμα τα ζώα -είναι απολύτως ακτήμονα αν και υπερασπίζονται προσωρινά τη περιοχή τους- αλλά οδηγούνται πολλά απ’ αυτά παρ’ όλα αυτά στα σφαγεία ή γίνονται θηράματα άλλων ζώων. Θέλω να πω το κακό αναβλύζει από παντού , δεν είναι απλώς θέμα ακτημοσύνης. Έστω 2 πρωτόγονες φυλες Homo Sapiens που δεν έχoyn εκμαυλιστεί όπως τονίζετε απ τις σύγχρονες θρησκείες. Μένουν σε κάποια αποσταση μεταξύ τους και είναι τροφοσυλλέκτες. Στη μια περιοχή πέφτει αρκετή βροχή κι όλα είναι πράσινα και καρποφόρα, χωρίς ασθένειες των φυτών κλπ Επειδή η φυλή είναι σάπιενς δλδ με διευρυμένη συνειδηση που περιλαμβάνει το συναίσθημα, μοιραία θα αισθάνεται ευχάριστα με τον εαυτό της ,θα το νιώθει σαν καποια εύνοια της φύσης, των δέντρων , των ανέμων ή όποιου άλλου παράγοντα. Η άλλη φυλή βιώνει ακριβώς τα αντίθετα. Θα ψάχνει για τις ”αιτίες” έστω με πρωτόγονη σκέψη. Εμείς στεκόμενοι απέξω γνωριζουμε πως πρόκειται περί απλής συγκυρίας -ελάτε όμως που και η έννοια της συγκυρίας ή ”τύχης” είναι απεχθής για τη συνειδηση και γι’ αυτό κάποτε οι σάπιενς αποφασίζουν να πάρουν τη ”τύχη” στα χέρια τους με τις γνωστες συνέπειες; Έχοντας υπόψη τις παραπάνω διαδικασίες συμπεραίνουμε ότι η θρησκευτικότητα είναι έμφυτη στον άνθρωπο, όχι για να δικαιολογήσουμε τις εξουσιαστικές θρησκείες, απλώς ψάχνουμε την άκρη του νήματος.
Εξ’ άλλου μπορεί τα κοσμικά θρησκευτικά οικοδομήματα να συντέλεσαν αποφασιστικά στην εξάπλωση του άγριου καπιταλισμού, αλλά θα γνωρίζετε ότι υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι που ασπάζονται τον άγριο καπιταλισμό όντας απολύτως άθεοι αν όχι και εντελώς ακαλλιέργητοι προς οποιαδήποτε κατεύθυνση . Κι αυτό γιατί όταν τα πράγματα τους πάνε καλά με όλες τις πόρτες ανοιχτές θεωρούν πως αυτό συμβαίνει γιατί η φύση τους ευνοεί γιατί ακολουθούν τους νόμους της. Και πράγματι αυτό κάνουν. Τι διδάσκει η φύση και η εξέλιξη ; Ανταγωνισμό , επιβίωση, επικράτηση. Ετσι γίναμε κι εμείς σάπιενς.Και βέβαια όλη αυτή η αίσθηση της εύνοιας οδηγεί στην αλαζονία με όλα τα επακόλουθα.
Επειδή όμως η συνείδηση συνοδεύεται απαραιτήτως από συναίσθημα, όλη αυτή η αλαζονία, η φυσική βία, ο πόνος , η θλίψη καταλήγει στην αντίδραση από κάποιους άλλους που καταπιέζονται και πάει λέγοντας. Η φύση λοιπόν που είναι απολύτως αναίσθητη ηθικά ”παρακολουθεί” όλο αυτό το δράμα ατάραχη , αδιάφορη , αμέτοχη, έτοιμη να προχωρησει στο επόμενο πείραμα, ακόμα και χωρίς εμάς.
Αλλ’ επειδή αναφέρατε πως δεν πρέπει να μιλάμε μέσα από προκατασκευασμένα σχήματα -και καλώς το πράξατε – αυτό που εμένα μ’ ενδιαφέρει είναι να επεκτείνετε έξω από προκατασκευασμένα σχήματα αυτό που γράψατε για τη σχέση “της ανθρωπότητας με τη Βιόσφαιρα και το Σύμπαν.” Kυρίως με το Σύμπαν.
Αυτό μάλιστα κεντρίζει τουλάχιστο το δικό μου ενδιαφέρον γιατί είναι κατά την άποψή μου συμπαντικό το πρόβλημα.
Όσον αφορά στο κολυμπρί, είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία , μόνο που αυτό απαιτεί την αίσθηση ότι πρέπει να υπερασπιστεί την περιοχή που μένει, τον ”τόπο του”. Να κάτι παράδοξα. Οι σύγχρονοι επιστήμονες και τεχνοκράτες ψάχνουν να βρουν νέους πλανήτες να κατοικήσουν αφήνοντας πίσω τους όλα όσα έχουν εδώ στη Γη που την βλέπουν να καταστρέφεται. Είναι κι αυτό μια μορφή ”ακτημοσύνης” , που στα δικά μου μάτια μοιάζει μ’ αυτούς τους θρησκευόμενους που τ’ αφήνουν όλα πισω τους στη Γη για να πάνε στη Βασιλεία των…. Ουρανών. Κι εναπόκειται έτσι σ’ εκείνους που αισθάνονται τον πλανήτη Γη ‘δικό τους” τόπο να τον υπερασπιστούν. Μια στοιχειώδης αίσθηση ”ιδιοκτησίας” πρέπει να υπάρχει για να ενδιαφέρεται κανείς αρκεί να μην υπερκερνάται το Εμείς απ το Εγώ.
Αλλιώς πάμε για τον Άρη ή τη Βασιλεία των Ουρανών…
Ακόμα και το ταπεινό κολυμπρί δεν θ’ αφήσει άλλο πουλί να πλησιάσει στη φωλιά του.
Αλλά και για να μεινουμε στο θέμα του αρχικού άρθρου, μέσω ποιάς δύναμης/νοητικής λειτουργίας προτείνετε να ξεκολλήσει ο κόσμος απ τον άγριο καπιταλισμό και να συμμεριστεί αυτά που λέτε ; Προφανώς χρειάζεται μια ”πίστη” ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα έτσι όπως εσείς προτείνετε. Όχι οργανωμένη πίστη, αλλά μια αυθόρμητη πίστη ότι μπορέι τα πράγματα να είναι κι αλλιώς χωρίς να έχουμε πουθενά κάποιο αποδεδειγμένα λειτουργικό πρότυπο. Πρέπει να προσπαθήσουμε να το φανταστούμε το όραμά σας, να το πιστέψουμε, να το εφαρμόσουμε και να δούμε. Γι αυτό λέμε ότι η θρησκευτικότητα είναι έμφυτη στον άνθρωπο.
Με άλλα λόγια μη πριονίζετε τουλάχιστο το κλαδί στο οποίο καθόσαστε.
Φιλικά !!
Η ψεύτικη ευγένειά σας ως περιτύλιγμα μιας απόπειρας κατήχησης δεν μπορεί να κρύψει το στόχο σας να απαξιώστε τον συνομιλητή σας στα μάτια των επισκεπτών της ιστοσελίδας που μας φιλοξενεί, γι αυτό θα πρότεινα εσείς να ηρεμήστε, γιατί εγώ ως άνθρωπος ελεύθερος που δεν θεωρεί καθήκον του να σέβεται την υποκρισία της δύναμης που σώνει και καλά προσπαθεί να με πείσει ότι ‘η θρησκευτικότητα είναι έμφυτη στον άνθρωπο’ με σκοπό να τον καταστήσει δούλο, μέσω κάποιου ανύπαρκτου θεού, ενός συστήματος που διαπράττει καθημερινά εγκλήματα κατά του ανθρώπου και του πολιτισμού του.
Όσο για την ‘στοιχειώδη αίσθηση ιδιοκτησίας που θεωρείτε αναγκαία να υπάρχει’ και προφανώς εννοείτε την ατομική ιδιοκτησία, του εγωιστικού Εγώ εκτός και ενάντια στο Εμείς, γιατί διαφορετικά δεν μιλάμε για ιδιοκτησία, αλλά για κοινοκτημοσύνη που συμφιλιώνει το Εγώ με το Εμείς όπου και προφανώς μιλάμε για κοινοκτημοσύνη πάνω στους όρους, στα μέσα και στα αγαθά της παραγωγής και όχι για τους υποτίθεται τάχα ακτήμονες καλογέρους που δεν λεηλατούν μονάχα το μυαλό των ‘πιστών’, αλλά και το φτωχό κομπόδεμά τους πουλώντας τους ‘τη χάρη της τάχα αγίας ζώνης’ ή της υποτιθέμενης μίας ‘αγίας κάρας’ του χ. ψ αγ(ρ)ίου από τις περισσότερες που έχει κατασκευάσει το πανούργο ιερατείο της όποιας θρησκείας, ή του όποιου δόγματος ‘για να δουλεύει το μαγαζί’.
Τον εκάστοτε καλύτερο κόσμο η ανθρωπότητα τον κατακτούσε με αγώνες εναντίον των αγυρτών της θρησκευτικής/εκκλησιαστικής πανούκλας και των πανούργων, όσο και εγκληματικών εξουσιών, έχοντας συνείδηση βιωμένη και διαμορφωμένη από τους υλικούς όρους της ύπαρξής της ως καταστάλαγμα της σωρευτικά αποκτώμενης Γνώσης και της Επίγνωσης ότι πέρα από τους μύθους, τα ψέματα και τις παγίδες των θρησκειών και των εξουσιών υπάρχει η κοινωνία των ίσων, ο αταξικός, οικουμενικός ουμανισμός, ζητήματα που δεν χρειάζονταν, ούτε και θα χρειαστούν κάποια αφηρημένη και σκοτεινή πίστη σε μεταφυσικές αρλούμπες, παρά την πίστη στον εαυτό μας, στις δυνάμεις, στις δυνατότητές μας και στην αποφασιστικότητά μας ως αυτοπροσδιοριζόμενες κοινωνίες.
Τέλος, σίγουρα ξέρετε ότι οι λύσεις στα προβλήματα των κοινωνιών και της ανθρωπότητας έρχονται ως Γνώση από την εμπειρία άπειρων προσπαθειών και πολλών αγώνων από το παρελθόν και όχι από το μέλλον που δεν υπάρχει μέχρι να το δημιουργήσουμε με τις πράξεις ή τις παραλείψεις μας και φυσικά δεν έρχονται ούτε από κάποιον υποτιθέμενο θεό, μεσσία Χριστό ή προφήτη που μισούν όποιον δεν τους προσκυνά και ζητά να σφάξουν τους ‘απίστους’ μπροστά στα πόδια τους, όπως μας πληροφορεί ο επίσης υποτιθέμενος ευαγγελιστής Λουκάς.
Όσο για την άποψή σας ‘ότι δεν έχουμε πουθενά κάποιο αποδεδειγμένα λειτουργικό πρότυπο’ κοινοκτημοσύνης και αταξικής κοινωνίας, θα ήταν πολύ διαφορετική, αν αντί να διαβάζεται μόνο ‘τας γραφάς’ του μέγα εγκληματία Κωνσταντίνου και του πανούργου Ευσεβίου εμπλουτισμένες από τους αγύρτες επιγόνους τους, διαβάζατε και λίγη ιστορία που είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα, τα οποία προφανώς τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία φροντίζουν γράφοντας και ξαναγράφοντας, που σημαίνει πλαστογραφώντας την ανθρώπινη ιστορία ως νικητές, πολύ θα ήθελαν να ξεχαστεί και να μην την γνωρίζουν οι εργαζόμενοι και γι αυτό αναγκάζομαι να σας παραπέμψω σε ένα άλλο βιβλίο μου όπου θα βρείτε όλες τις πηγές για του ‘λόγου το αληθές’.
Και επειδή ασχολούμαι με το κλείσιμο ενός καινούργιου συλλογικού βιβλίου με τον τίτλο ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, σας πληροφορώ ότι δεν έχω χρόνο να συνεχίσω αυτόν τον εκτιμώ χρήσιμο για τους επισκέπτες και αναγνώστες των ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ και για εσάς διάλογο μαζί σας. Αν έχετε την περιέργεια να μάθετε όσα αποδείχνετε ότι δεν ξέρετε, ή όσα ξέρετε αλλά ευνουχισμένα, τότε τολμήστε να διαβάστε τα έργα ‘ενός παραστρατημένου’, κι αν έχετε τα κότσια απαντήστε δημόσια για να φωτίστε και τους υπόλοιπους ‘πιστούς’, όπως αποκαλείτε τα ‘ποίμνιά’ σας, για όσο ακόμα σας πιστεύουν.
Να είστε καλά.
κλ
Οι Εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ
παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Κώστα Λάμπου
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Η Μεγάλη πορεία της Ανθρωπότητας
προς την Κοινωνική Ισότητα και τον Ουμανισμό
Για να ξέρουμε πού βαδίζουμε είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε από πού ερχόμαστε και τι ζητάμε από την ιστορική μας αφετηρία μέχρι σήμερα. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει στις εξισωτικές κοινωνίες και τον «Πρωτόγονο Κομμουνισμό», την Αθηναϊκή Δημοκρατία, την Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα, την Άριστη Πόλη του Αριστοτέλη, τα πρωτοχριστιανικά κοινόβια, το «Κράτος του Θεού», την Αγροτική Επανάσταση της Αγγλίας, την Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, την Ουτοπία του Τόμας Μουρ, την Παρισινή Κομμούνα, το Πρόταγμα του Σοσιαλισμού, τη Συμβουλιακή Δημοκρατία, τα Ρώσικα Κοινόβια Μιρ, τα Κιμπούτς, την Κινέζικη Κομμούνα, τη Μεξικανική Επανάσταση, την Ισπανική Επανάσταση, τη Λαϊκή Εξουσία στην Ελλάδα, το Συνεταιριστικό Κίνημα και το Αγροτοβιομηχανικό συγκρότημα του Μοντραγκόν, το Γαλλικό Μάη, την Αυτοδιαχείριση στη Λατινική Αμερική, το Σάμμερχιλ, τη Μαριναλέντα και πολλούς ακόμα σταθμούς, μέχρι τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα των αντικαθεστωτικών, των ‘αγανακτισμένων’, της Άμεσης Δημοκρατίας και της αλληλέγγυας και αχρήματης οικονομίας, που σηματοδοτούν τη σταθερή πορεία της Ανθρωπότητας προς την Άμεση Δημοκρατία και την Αταξική Κοινωνία, αφήνοντας την ίδια την Ιστορία να αναδείξει και να υποδείξει αυτή την εξελικτική πορεία ως τη μοναδική και ολοκληρωμένη απάντηση στη σημερινή καθολική συστημική κρίση, στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στον φασιστικό παγκοσμιοκυβερνητικό ηγεμονισμό της.
Ο Κώστας Λάμπος δείχνει με σαφήνεια και τεκμηρίωση τη σταθερή εκατομμυριόχρονη εξέλιξη της Ανθρωπότητας προς έναν κόσμο κοινωνικής ισότητας και Άμεσης Δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας την ιστορική αγωνία και τους αγώνες του Ανθρώπου και συνολικά των δυνάμεων της Εργασίας, της επιστήμης και του Πολιτισμού, για ένα καλύτερο κόσμο, ο οποίος δεν είναι μόνο επιθυμητός και αναγκαίος, αλλά σήμερα, στον 21ο αιώνα, είναι και εφικτός.
Ένα βιβλίο που μας βγάζει με ασφάλεια έξω από το λαβύρινθο των σκοταδιστικών μύθων και όλων των εξουσιαστικών ιδεολογιών, την νεοκλασική-νεοφιλελεύθερη τρομοκρατία-βαρβαρότητα και την κοινωνική κατάθλιψη-μοιρολατρία και μας οδηγεί στην ατομική και συλλογική αυτογνωσία, στη συνειδητοποίηση της θέσης μας στην κοινωνία και στην κατάκτηση της αυτοπεποίθησης πως μπορούμε να αλλάξουμε να πράγματα ώστε να ζούμε ειρηνικά και σε συνθήκες καθολικής ευημερίας ως ίσοι μεταξύ ίσων, ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια. Ένα βιβλίο επίκαιρο, τολμηρό, καλογραμμένο, χρήσιμο και γεμάτο αισιοδοξία γιατί λύση υπάρχει, όχι στο Εγώ, αλλά στο Εμείς και όχι στο Επέκεινα αλλά στο Εδώ, στο Παντού και στο Τώρα. Ένα βιβλίο πρόκληση για ένα σύγχρονο και γόνιμο διάλογο, για κοινωνική-απελευθερωτική αντίσταση απέναντι στον καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλισμό σε όλες τις πιθανές παραλλαγές του.
Ζητήστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία, σελίδες 510, €21.30
ΝΗΣΙΔΕΣ Δεσπερέ 3, 54621 Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2310 236575, [email protected], http://www.nissides.gr
κ. Λάμπο, προφανώς η υπερχειλίζουσα οργή σας (που μέχρι ενός σημείου είναι δικαιολογημένη) δεν σας επιτρέπει να δείτε τι σας λέει ο άλλος. Αν είναι δυνατόν, να μου καταλογίζετε προθέσεις…..κατήχησης !
Και γιατί μέχρι ενός σημείου μόνο είναι δικαιολογημένη ; Γιατί θεωρείτε αυθαιρέτως ότι το μοναδικό πρόβλημα που οδηγεί στον άγριο καπιταλισμό είναι οι οργανωμένες θρησκείες. Αυτό είναι κάπως κοντόφθαλμο καθότι σας παρέθεσα μερικά παραδείγματα που προκύπτουν μέσα από την ίδια τη φύση των πραγμάτων αλλά και ψυχολογικούς παράγοντες.Σας είπα ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό που περιγράφετε. Υπάρχουν εξάλλου και οι οργανωμένες ιδεολογίες που πρέπει να ξεπεραστούν.
Οι κομμούνες ξενερώνουν όπως και οι θρησκείες. Μυρίζουν αμφότερες εξουσία και στερεότυπες εκφρασεις. Φανατισμό και μούχλα.
Ένας καλύτερος κόσμος στο εδώ και τώρα είναι σίγουρα απαιτητός και πιθανώς εφικτός αλλά θα πρέπει να δούμε το ‘πως’. ΄Σας πληροφορώ ότι υπάρχει ΠΑΡΑ πολύς κόσμος που νομίζει ότι ζούμε ήδη σε παράδεισο – και δεν είναι οι θρησκευόμενοι. Αυτούς πως θα τους πείσετε ότι ο κόσμος πρέπει ν’ αλλάξει αφού είναι μεσ’ στη καλή χαρά οι άνθρωποι; Και δεν εννοώ τους έχοντες εξουσία αλλά τους απλούς ανθρώπους.
Μόνο το αυθόρμητο. και αδέσμευτο από οργανωμένες ιδεολογίες, μπορεί πλέον να κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Καλά , δεν περιμένω απάντηση για τη σχέση του ανθρώπου με το Σύμπαν σύμφωνα με την άποψή σας, που τεχνηέντως δεν απαντήσατε – Άμα δεν έχετε χρόνο, αφήστε το.
Να είστε καλά.
Αγαπητέ μου ανώνυμε “Εννοών”,
πράγματι δεν έχω χρόνο για αδιέξοδες συζητήσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές γίνονται με κουκουλοφόρους που κρύβονται από τα παιδιά τους, από τους γονείς τους, από τους φίλους και γνωστούς, από τους συνομιλητές τους στο διαδίκτυο για να μην κριθούν γι αυτά που λένε και γράφουν ως εννοούντες θεωρώντας όλους τους άλλους μη-εννούντες δηλαδή ανόητους.
Μάθετε πρώτα για τη σχέση του εργαζόμενου ανθρώπου με τα δημιουργήματά του, όπως τα μέσα παραγωγής, τον πλούτο που παράγει, τον πολιτισμό που δημιουργεί και μετά θα μιλήσουμε για τη σχέση του ανθρώπου με το αναρχοατελεύτητο και μεγαλοπρεπές Σύμπαν που δεν χρειάστηκε δημιουργό, (γιατί αλήθεια ποιος θα δημιουργούσε τον δημιουργό του δημιουργού;) τού Σύμπαντος;, και μετά θα σας εξηγήσει ο Αριστοτέλης, ο Δαρβίνος και τόσοι άλλοι, όπως και η επιστήμη της βιολογίας, της φυσικής και της χημείας γιατί ο άνθρωπος αποτελείται από τα στοιχεία του Σύμπαντος και όχι από λάσπες, σάλια και λιβάνια.
Μην επανέλθετε αν δεν βγάλετε την κουκούλα γιατί τότε δικαιολογημένα θα υποθέσουμε ότι με όλες αυτές τις ανοησίες βγάζετε το χαβιαράκι σας πουλώντας θεολογική ψευδοεπιστήμη ψευδαισθήσεις και φρούδες ελπίδες σε αφελείς, ως επαγγελματίας θρησκευόμενος ή ζείτε μια δεύτερη ζωή, ως κουκουλοφόρος εκτελεστής απόψεων που ενοχλούν εσάς ή τα αφεντικά σας.
Κι αφήστε για άλλους τις ψεύτικες ευγένειες, γιατί η ζωή είναι πόλεμος για την επιβίωση δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας, για τον πλανήτη μας τον ίδιο, πόλεμος ενάντια στους αγύρτες σκοταδιστές όλων των ειδών και αποχρώσεων, στους εκμεταλλευτές, στους δημιουργούς των κοινωνικών ανισοτήτων, στους πατριδοκάπηλους, στους πολεμοκάπηλους, στους μειλίχιους υποκριτές ιεροκήρυκες και σε όσους υπηρετούν αυτή την σαπίλα, την γενικευμένη παρακμή και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.-
Κώστας Λάμπος
Ακούστε κ. Λάμπο, τα περί ”κουκουλοφόρων” να τα πείτε σ’ άλλους. Νομίζω σας μίλησα ευγενικά και η ανωνυμία μου απλώς μου επιτρέπει ν’ ανταλλάσσω απόψεις χωρίς να υπεισέρχεται το προσωπικό στοιχείο. Δεν κάνω εκστρατεία για να ‘χω το όνομά μου σε λάβαρο. Άλλωστε το όνομα του καθενός δεν μου λέει κάτι εφ’ όσον δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Αν σας έβριζα, τότε δικαιολογημένα θα μιλούσατε όπως μιλήσατε για την ανωνυμία.
Ναι το Σύμπαν δεν έχει δημιουργό, μη παραβιάζετε ανοιχτές θύρες, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει πως και οι πραγματιστές δεν μπορούν να είναι σκοταδιστές. Για ακατανόητους λόγους το χωρίς συνείδηση σύμπαν παρήγαγε όντα με κλιμακωτή συνείδηση η οποία συνείδηση αυθορμήτως αναζητά κάτι πέρα απ τον στυγνό πραγματισμό. Κάτι σ’ Έρωτα ΄και Ποιητικότητα όπως εχετε υπόψιν σας- παρ’ όλο που αποτελείται απ τα στοιχεία του σύμπαντος ο άνθρωπος. Φαίνεται πως με την αύξηση της πολυπλοκότητας αναδύονται νέες ιδιότητες που το σύμπαν ούτε είχε προβλέψει ούτε είναι σε θέση να περιθάλψει. Αυτά όμως τ’ ανθρώπινα ζητούμενα ούτε συνάδουν με τον τρόπο λειτουργίας της φύσης ούτε καλύπτονται ως συναισθηματικές ανάγκες απ την κατοχή των μέσων παραγωγής. Η φύση δεν καταλαβαίνει από ισότητες και δίκαιο ούτε καν από ευσπλαχνία- ακριβώς επειδή δεν έχει δημιουργό , κι αυτό ξεβράζει συνεχώς ως πρόβλημα μέσα στις κοινωνίες αλλά και στην έμβια φύση.
Και πολύ σωστά λέτε “η ζωή είναι πόλεμος για την επιβίωση δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας, για τον πλανήτη μας τον ίδιο” .Βάλτε μέσα και τα ζώα τα οποία τα θεωρούμε ως τροφή και βλέπετε πως πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις απ τις ιδεολογίες. Η συνείδηση διευρύνεται διαρκώς και δεν τη χωράει κανένα παλιό ασκί.
Η τροφική αλυσίδα κ. Λάμπο επιτάσσει το ένα ον να ζει απ’ τον θάνατο του άλλου. Από κει η βαρβαρότητα. Αν έχετε κάποια πρόταση για τη γενεσιουργό αιτία, καλώς. Αλλιώς μη το παλεύουμε -το σύμπαν, η φύση, όση ώρα εμείς μιλάμε παράγει μέσα από μηχανισμούς φυσικής επιλογής όλο και πιο αναισθητους και πιο πλεονέκτες ανθρώπους γιατί επικρατούν ως ισχυρότεροι και καλύτερα προσαρμοσμένοι στους φυσικούς μηχανισμούς.
Τα παράπονά σας στο Σύμπαν και στον Δαρβίνο.
Ας αφήσουμε το γεγονός ότι ο κομμουνισμός ως ιδεολόγημα συγκεκριμένο δεν είναι παρά κατασκεύασμα των παμπόνηρων καπιταλιστών για να επέχει ρόλο ελεγχόμενης αντιπολίτευσης. Να όπως ο “Θεός” χρειαζόταν έναν “Διάβολο” για να επιβιώνει.
Ας ξεπεράσουμε όλοι τα παραμύθια. Συμμερίζομαι την ανάγκη για αλλαγή και κοινοκτημοσύνη ή τουλάχιστο περιορισμό της ενεξέλεγκτης ανισότητας αλλά μέσα από πατένταρισμενα τσιτάτα δεν περπατάει το πράγμα.
Μάλιστα είχα προτείνει το εξής σε μια κουβέντα. Χωρίς την ανάγκη καταφυγής σε δόγματα που θ’ απωθήσουν δικαίως πολλούς ανθρωπους όπως και τα δόγματα της θρησκείας μπορούμε με απλή κοινή λογικη να ορίσουμε πόσο πιο ”άξιος” κατ’ ανώτατο όριο μπορεί να θεωρηθεί ο πιο ταλαντούχος, ο πιο ευφυής, ο πιο εργατικός άνθρωπος σε σχέση με τον τελευταίο ατάλαντο, βλάκα και τεμπέλη κλπ και να θεσπίσουμε εφ’ εξής με έναν και μόνο απλούστατο νόμο ότι ουδείς επιτρέπεται να πλουτίσει πέρα απ αυτό το όριο γιατί καταντάει απάνθρωπο αθέμιτο και ζημιογόνο για το σύνολο. Ας πούμε για παράδειγμα ένας Αριστοτέλης, ένας Αινστάιν, ένας Μοτζαρτ κλπ κλπ , μπορούν να θεωρηθούν ας πούμε 10, 100, 500, 1000, 3000 φορές πιο άξιοι απ τον τελευταίο ”άχρηστο” της Γης ; Ε, αυτό να είναι το ανώτατο όριο πλουτισμού οποιουδήποτε σε σχέση με τον απολύτως πάμφτωχο. Δηλαδή , αν ο πάμφτωχος ζει μ’ ένα ευρώ την ημέρα, τότε ο πλέον ανταγωνιστικός, άξιος, πονηρός (για να μην απορρίπτουμε και τον Δαρβίνο) να δικαιούται το πολύ χίλια ή 3000 ευρώ την ημέρα. Όχι όμως και 10000 /ημ ή εκατομμύρια την ημέρα. Έτσι ,ναι μεν τα πράγματα δεν θα ήταν παραδεισένια αλλά τουλάχιστο θα σεβόμασταν τόσο τον Δαρβίνο όσο και τη κοινή λογικη. Οι διαφορές δεν θα ήταν τόσο ακραίες όπως είναι τώρα ώστε να ευνοούν την απόλυτη εξουσία και την απόλυτη εξαθλίωση η οποία, σημειωτέον έχει συγκριτικό χαρακτήρα. Θα ήταν μέσα σε αρκετά πιο λογικά πλάισια ώστε ούτε ο δημιουργικός να όπως εσείς ούτε ο ανώνυμος να όπως εγώ να ισοπεδώνονται.
Αλλά ούτε πάνω σ’ αυτόν τον έναν καθολικό νόμο δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε όλοι και να τον εφαρμόσουμε πόσο μάλλον όλα τ’ άλλα. Εκτός πια αν γίνει δια της δικτατορίας. Ε ναι αλλά τότε η ίδια η συνειδηση θα επαναστατήσει ζητώντας την ελευθερία της.
Αλλά θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε πόσο αποτιμούν οι ανωτέρων ικανοτήτων άνθρωποι την αξία τους σε σχέση με τους άλλους.
Τι να μάθω για τη σχέση του ανθρώπου με τα μεσα παραγωγής ; Τα μέσα παραγωγής πλέον είναι σε άλλη διάσταση .
Όσο για το “αναρχοατελεύτητο και μεγαλοπρεπές” Σύμπαν (πω πω , σαν θρησκευόμενος ακούγεστε) , εκτός του ότι είναι κι αυτό ανώνυμο, παρήγαγε δια των φυσικών νόμων συναισθανόμενα όντα τα οποία υποχρεωτικά τρέφονται το ένα απ’ το άλλο -την τροφική αλυσίδα αν έχετε ακουστά και υποχρεωτικά πολεμανε το ένα το άλλο. Οποία βαρβαρότητα. Και δεν υπάρχει κανείς Θεός να μας σώσει απ’ αυτό. Εκτός αν μπορέι το ίδιο το σύμπαν να εξελιχθεί ή να εξελιξει τους μηχανισμούς του.
Αλλά τώρα μπαίνουμε στη φαντασία – που το ίδιο το Σύμπαν βέβαια μας ”επέτρεψε” βέβαια ν’ αποκτήσουμε δια της εξέλιξης. Επειδή όμως αποτελούμαστε απ τα στοιχεία του σύμπαντος, και τίποτα παραπάνω εύχομαι το μεγαλοπρεπές σύμπαν να έχει ή ν’ αποκτήσει κι αυτό …περισσότερη φαντασία. Τα υλικά τα διαθέτει, αλλά του λείπει η πολυπλοκότητα θα πείτε. Ε, τότε μήπως εμείς πρέπει να αποκτήσουμε περισσότερη φαντασία;
Δεν περιμένω απάντηση , κρατώ απ τη συζήτηση ότι υπάρχει ένας ακόμα άνθρωπος δλδ εσείς που αγωνιά πιστεύω ειλικρινώς για τα δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας και τον πλανητη. Αυτό μου αρκεί ασχέτως αν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Γιατί υπάρχουν αμέτρητοι που δεν τους καίγεται καρφάκι κι αυτό είναι ανησυχητικό. Μοιάζει η εξέλιξη να τους έχει οδηγήσει σε άλλο κλάδο, ας πούμε ”ΗΟΜΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ”.
Να είστε καλά.
Κύριε Εννοών!!!
Δεν πάσχω από το σύνδρομο αυτού που δικαιώνει την ανυπαρξία του με το να πει τον τελευταίο λόγο σε μια συζήτηση/διαφωνία, αλλά οφείλω να υπογραμμίσω τη μεγάλη σύγχυση που έχετε στο μυαλό σας.
1. Η ασύνειδη Φύση, ως φυσικοί νόμοι συμπεριφοράς της αυθύπαρκτης ύλης και ενέργειας (βλέπε πείραμα CERN , απόδειξη ενέργειας που γίνεται ύλη) ‘παράγει’ εξελικτικά άπειρες μορφές ζωής, αλλά δεν παράγει ανθρώπους, γιατί, από ανθρωπίδες και βάλε, ανθρώπους διαμορφώνουν εδώ και εκατομμύρια χρόνια οι κοινωνίες, αλλά στη βάση των νόμων κίνησης και εξέλιξής τους οι οποίοι δεν είναι δεδομένοι, αλλά εξαρτώνται τόσο από τον βαθμό της εξέλιξής τους, όσο και από την εκάστοτε φιλοσοφία τους, η οποία εξαρτάται από τον συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, κάποιες από τις οποίες εννοούν τις κοινωνίες ως στατική ζούγκλα που λειτουργεί στη βάση των φυσικών νόμων της επικράτησης του ισχυρότερου, και κάποιες άλλες επιμένουν να λειτουργούν ως κοινωνίες έλλογων όντων που το γενικό συμφέρον τους είναι να βιώνουν συλλογικά την ισότητα, την συνεργασία, την αλληλεγγύη, την ελευθερία (γιατί μεταξύ άνισων δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία), την δημοκρατία και την ειρήνη, έχοντας κατανοήσει με το πέρασμα των αιώνων ότι άνθρωπος εκτός κοινωνίας δεν υπάρχει παρά ως ζώον έστω και ως θηρίο (όχι πάντως ως ‘θεός όπως εσφαλμένα είπε, εν τη ρύμη του λόγου του, ο Αριστοτέλης γιατί θεοί δεν υπάρχουν παρά ως εξουσιαστικά σκιάχτρα)’, όπως και άνθρωπος εναντίον κοινωνίας σημαίνει αρρωστημένος πνευματικά εξουσιαστής, εγκληματίας και εχθρός της κοινωνίας/ανθρωπότητας, ανεξάρτητα του ότι οι δικοί του βίαιοι και άδικοι νόμοι τον επιβάλλουν ως εξουσιαστή, εθνοπατέρα, ηγέτη, κυβερνήτη, ακόμα και ως σωτήρα, φιλάνθρωπο κ.λπ., κ.λπ.
2. Αυτό που εσείς και δυστυχώς πολλοί ακόμα, αποκαλείτε κομμουνισμό δεν υπήρξε παρά ως προϊστορικές εξισωτικές κοινωνίες, κάποιοι το ονόμασαν ‘πρωτόγονο κομμουνισμό’ για δικούς τους λόγους, το οποίο όμως κατάφερε να εξασφαλίσει την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, γιατί αν με αυτόν τον όρο εννοείτε τον ‘αείμνηστο’ υπαρκτό σοσιαλισμό’, οι σχετικές επιστήμες τον καταχώρησαν οριστικά στα κιτάπια τους ως κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, οπότε τζίφος το επιχείρημα και η πρόθεση να ταυτίσετε το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για κοινωνική ισότητα και για έναν οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό με την σοβιετική καρικατούρα κομμουνισμού και με τα τριτοτεταρτοδιεθνιστικά εξουσιαστικά παραμύθια.
3. Λάθος είναι και η άποψη που υποστηρίζετε κι εσείς και υποστηρίζει μέρος της αστικής φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας ότι η ανισότητα αποτελεί συνέπεια της διαφορετικότητας, της πολυμορφίας και της ποικιλότητας των ανθρώπων, γιατί όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ορίζονται από τους φυσικούς νόμους, ενώ η κοινωνική ανισότητα επιβάλλεται από ατομικά/ιδιωτικά εξωκοινωνικά, αντικοινωνικά και απάνθρωπα συμφέροντα που προστατεύονται από παράλογους, άδικους, παράνομους και αντικοινωνικούς νόμους που αλλάζουν, μπορούν και πρέπει να αλλάξουν για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, γιατί όπως φαίνεται γνωρίζετε ότι there is not a PLANet B.
Με την εξέλιξη του ‘διαλόγου’ μας νομίζω (;) ότι μπορεί και να σας αδίκησα αναφορικά με τις προθέσεις σας γιατί διαπιστώνω ότι πίσω από κάποιες απόψεις/θέσεις σας υπάρχει άποψη σωστή, αγωνία και ευαισθησία, η οποία όμως αδικείται από το γεγονός ότι δεν καταφέρατε να ξεπεράσετε το (ταξικό) περιβάλλον σας και τις αντιλήψεις του για μερικά σοβαρά επιστημονικά και κοινωνικά ζητήματα. Εκείνο όμως που σας αδικεί περισσότερο από όλα είναι η επιλογή της ανωνυμίας, πίσω από την οποία κρύβονται όσοι έχουν να κρύψουν κάτι ή/και κακές προθέσεις, πράγμα που κάνει όσους είναι καλοπροαίρετοι να ‘κουμπώνονται’, να γίνονται καχύποπτοι και επιφυλακτικοί, Προσωπικά θεωρώ ότι δεν σας χρειάζεται η ‘κουκούλα’ και σας προτείνω να την βγάλετε.
Δεν θα επανέρθω, ότι και να περιέχει «ο τελευταίος λόγος» σας.
Ότι έχω να πω το έχω πει στα 17 βιβλία μου και στα δύο που έρχονται, πέρα από τα εκατοντάδες άρθρα μου http://keimenakostalampou.blogspot.com/, και χρόνος για προσωπικούς διαλόγους στο διαδίκτυο και μάλιστα με ανώνυμους, ‘κουκολοφόρους’ με ή χωρίς εισαγωγικά δεν υπάρχει.
Ευχαριστώ για την έντονη, αλλά τελικά γόνιμη, συζήτηση.
Να είστε καλά.- (ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ)
Κώστας Λάμπος
Η Επιστήμη και ο Ορθολογισμός είναι εργαλεία τα οποία μας χρειάζονται ώστε να είναι ο πλανήτης κατοικήσιμος δηλαδή να αντιμετωπίσουμε αρώστειες, να φτιάξουμε κομπιούτερ, αυτοκίνητα, δορυφόρους, οικοδομήματα, ένα παστίτσιο, αλλά μέχρι εκεί.
Δεν είναι στην “φύση” τους να δώσουν “νόημα” ή να εποπτεύσουν την “Ολότητα” αφού ως υποσύνολο αυτής (προέρχονται απ΄αυτήν) έχουν περιορισμένη οπτική.
Τα μεγάλα Έργα Τέχνης* είναι αυτά που μας επιτρέπουν να ρίχνουμε αραιά και που μια ματιά στα ενδότερα του Είναι.
Σε σχέση με το κείμενο, και ενώ για κάποιους θέλει να απαντήσει στο “αυτονόητο”, αναρωτιέμαι εάν είναι σωστή η ερώτηση του υπέρτιτλου. Θέλω να πω, μήπως το κυρίως ερώτημα πρέπει να τεθεί ως: “είναι ο άνθρωπος μέρος της θρησκευτικότητας;”.
* Μεγάλα “Έργα Τέχνης” υπό την έννοια ότι ο καλλιτέχνης παραμένει κάτι το αδιάφορο, αποτελεί μία οιονεί μετάβαση για την γέννηση του έργου αυτοκαταργούμενος μέσα στον δημιουργικό οίστρο, ή όπως σχολιάζει ο Μπλανσό τον Μαλλαρμέ: “ο ποιητικός λόγος δεν είναι πλέον ο λόγος ενός προσώπου καθεαυτό, δεν υπάρχει ομιλών και ο ομιλών δεν είναι κανείς, αλλά μοιάζει σαν να μιλά ο ίδιος ο λόγος στον εαυτό του”.