The Clown
26.05.2017
Ποιο είναι το φάρμακο εκείνο που θα μας απαλλάξει από το φόβο του θανάτου;
Είναι πολύ απλό. Ξέρετε γιατί φοβόμαστε το θάνατο; Διότι αγαπάμε τη ζωή, θα μου πείτε.
Και ξέρετε γιατί αγαπάμε τη ζωή; Διότι είμαστε πολύ δεμένοι με τη ζωή. Ο καθένας από μας δηλαδή ζωή βλέπει σαν μία μοναδική αξία, είναι δεμένος, σε μια τελική ανάλυση δηλαδή μιλάμε για έναν ηθικό εγωισμό. Ο εγωισμός μας είναι αυτή η αιτία που μας κάνει και φοβόμαστε το θάνατο. Δεν είναι σαφές αυτό που σας λέω σε πρώτη οπτική, διότι τον εγωισμό πρέπει να τον δούμε διαφορετικά. Να τον δούμε σαν μία μετεξελιγμένη κατάσταση στον ηθικό χώρο, στην ιστορία, στον πολιτισμό, στην ανθρώπινη ζωή, μια μετεξελιγμένη κατάσταση αυτού του φαινομένου που στη φύση το λέμε «ορμήν προς διατήρηση του είδους».
Όταν λέμε ότι αυτός είναι ένας πανίσχυρος νόμος όπως ξέρετε, η ορμή προς διατήρηση του είδους, να σωθεί όσο γίνεται έχει μεριμνήσει η φύση γι’ αυτό, το κάθε είδος, η κάθε μονάδα του είδους, ο κάθε άνθρωπος, το κάθε πουλί, ο κάθε λαγός, να ζήσει όσο γίνεται περισσότερο χρόνο. Είναι μέριμνα της φύσης. Νόμος φυσικός. Η αρχή προς διατήρηση του είδους σε συνδυασμό βέβαια με την αρχή προς διαιώνισην, να πολλαπλασιαστεί το είδος.
Αυτό το πράγμα τι σημαίνει για σας τους γιατρούς; Απλώς όταν πέσει ένα σανίδι στο μάτι μου, κλείνει αυτόματα. Είναι άμυνα της φύσης να σωθεί. Το αίσθημα του πόνου, γνωρίζετε φιλοσοφικά εσείς ότι είναι ένα μήνυμα. Όταν αισθανθώ πόνο στο χέρι, με ειδοποιεί η φύση, ο οργανισμός, εδώ έχεις πρόβλημα. Πρόσεχε να το αποκαταστήσεις γιατί αυτό το πρόβλημα μπορεί να γίνει οξύτερο και να σε διαλύσει και να σε αφανίσει ολόκληρον. Ειδοποιεί. Από δω θα ξεκινήσουμε, ορμή προς διατήρηση του είδους σε φυσικό επίπεδο σημαίνει εγωισμός. Το κάθε είδος να σωθεί όσο γίνεται περισσότερο.
Όταν δούμε σωστά τη μετεξελεκτική πορεία και πάμε πια στα ηθικά φαινόμενα και λέμε πια εγωισμός με την έννοια που το περιγράφουμε, σημαίνει ότι αγαπάμε τόσο πολύ τον εαυτούλη μας που δεν μπορούμε να τον συλλάβουμε αποκομμένο από τη φύση. Γιατί θάνατος σημαίνει ουσιαστικά αποκοπή από τη φύση. Όταν πεθαίνω σημαίνει «θάνατος αναίσθητον», στερούμαι όλα αυτά που λέμε, χάνω κάθε επαφή με τη φύση κλπ
Επομένως το φάρμακο που θα μας γιατρέψει από τον πόνο του θανάτου μια για πάντα, κι αυτό θα επιτευχθεί με τη δια βίου φιλοσοφική δίαιτα, γι’ αυτό λέει ο Πλάτων «Και το τεθνάναι αυτοίς ήκιστα φοβερόν», μάλιστα ο Πλάτων φτάνει και πιο πέρα και λέει όταν η σωστή αυτή … η συμπεριφορά μας, όχι μόνο δε φοβόμαστε το θάνατο, αλλά φτάνουμε κάπου να γίνουμε και ερασιθάνατοι. Να αγαπήσουμε το θάνατο.
Λοιπόν. Όσο περισσότερο μπορέσουμε και αποσβέσουμε αυτόν τον εγωισμό και φτάσουμε στο σημείο που ο καθένας σαν μονάδα θα δει ότι είμαι κι εγώ, μία… ένα όν, ένα πλάσμα, ένα στοιχείο όπως όλα τα άλλα της φύσης. Όπως ένα κυπαρίσσι, όπως μία πέτρα… Όπως μία κρήνη, μία πηγή, ένα όρος. Ο Υμηττός δεν υπήρχε πριν από 7 εκατομμύρια χρόνια. Γεννήθηκε. Και δε θα υπάρχει μετά από 10 εκατομμύρια χρόνια. Θα έχει διαλυθεί. Τα Ιμαλάια, ξέρετε, γίνανε χθες, στην ηλικία της γης. Στην εποχή των τρίτων νεοαλπικών ορογενέσεων, που λένε, πριν από 23 εκατομμύρια χρόνια; Τι είναι αυτό; Δύο λεπτά, εάν καθώς γνωρίζουμε ότι η γη έχει ηλικία τέσσερα δισεκατομμύρια εξακόσια εκατομμύρια χρόνια. Λοιπόν…
Εάν μπορέσουμε να αποστασιοποιηθούμε από τον εαυτό μας και να μην έχουμε αυτό το δεσμό και να δούμε τον εαυτό μας ο καθένας σαν ένα κομμάτι της φύσης, τότε θα φτάσουμε στο σημείο και δε θα φοβόμαστε το θάνατο. Κι είναι το μόνο φάρμακο.
Πολύ σύντομα, σε πέντε λεπτά, θα ‘ρθούμε σ’ αυτό το έρωτας και θάνατος, και θα ‘ρθούμε στις ερωτήσεις παρακαλώ.
Όταν λέμε θάνατος, στη Φιλοσοφία εννοούμε το μηδέν. Όπως το λέει η Οντολογία.
Όταν λέμε έρωτας, στη φιλοσοφία εννοούμε το είναι.
Αυτοί είναι οι δύο πόλοι μέσα στους οποίους διαδραματίζεται το δράμα της ζωής. Αυτό που λέμε φύσις. Φύεσθαι. Γέννηση, δημιουργία. Είναι ακριβώς η διαλεκτική συνάντηση του έρωτα και του θανάτου. Του μηδενός και του είναι. Πεθαίνει ο παππούς, γεννιέται το εγγόνι. Έτσι; Μια τέτοια διαδοχή.
Και κάποτε που είχαμε κάνει ένα ωραίο μάθημα εδώ και μιλήσαμε για στρατό και δημοκρατία, φέραμε το παράδειγμα του λαγού με το τσακάλι, και είπαμε κυνηγάει το τσακάλι το λαγό, και του ξέφυγε ο λαγός. Και λέμε αχ, το καημένο σώθηκε. Αμ, δε σώθηκε. Σώθηκε ο λαγός αλλά θα πεθάνει το τσακάλι από την πείνα. Σ’ αυτό το φοβερό στιγμιότυπο δηλαδή, τη δραματική στιγμή της φύσης, θα ζήσει το ένα για να πεθάνει το άλλο. Σώθηκε ο λαγός, θα πεθάνει το τσακάλι από την πείνα. Άρπαξε το λαγό και τον ξέσκισε, πέθανε ο λαγός για να ζήσει το τσακάλι.
Αυτό δείχνει πόσο κοντά είναι ο έρωτας και ο θάνατος και ότι ο θεμέλιος λίθος, λίθος εις κεφαλήν γωνίας της ζωής μας, είναι ο θάνατος. Αλίμονό μας αν φύγει ο θάνατος από μέσα μας.
Λέτε απλά ένα πτώμα που το βλέπετε στο νεκροτομείο, δεν πεθαίνει. Γιατί;
Γιατί έχει φύγει ο θάνατος από μέσα του. Εγώ θα πεθάνω, που είμαι ζωντανός. Θα γίνω πτώμα. Το πτώμα δεν πεθαίνει. Έχει φύγει ο θάνατος (γελάει) απάνω στον οποίο οικοδομείται η ζωή.
Είναι εκείνοι οι συλλογισμοί οι παράλογοι, που δεν είμαστε πολύ εξοικειωμένοι, κάτι ανάλογο σαν αυτό που λέει έχουμε το ακουστικό στ’ αυτί μας και η απόσταση από το ακουστικό ως το αυτί μας είναι άπειρη. Έτη φωτός. Μιλάμε με τον αδερφό μας στην Αμερική, και η απόσταση αυτή είναι μηδενική σε σχέση με την απόσταση ακουστικό κι αυτί. Διότι αυτή την απόσταση δεν τη σκέπτομαι ποτέ. Τον αδερφό μου όμως που μιλάω στην Αμερική, τον σκέφτομαι και τον έχω κοντά. Κάτι τέτοια δηλαδή από μια τέτοια οπτική προσεγγίζουμε το φαινόμενο.
Ο έρωτας. Ο έρωτας. Εκείνο που θα πρέπει να πούμε ο έρωτας είναι ένα φαινόμενο κι αυτό άπειρο, δεν έχει οριστεί ακόμη, δεν έχει βρεθεί ο υπερποιητής, όλοι οι ποιητές ασχολούνται με τον έρωτα από τον Όμηρος ως τον Πάστερνακ, ως τον Καβάφη μας, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να ορίσει τον έρωτα.
Ο έρωτας. Εκείνο που χρειάζεται να ξέρουμε είναι ότι είναι συνάρτηση του θανάτου. Μία έντονη δηλαδή ερωτική κατάσταση, μια βαθιά ερωτική βίωση, ποτέ δε θα τη ζήσουμε στη φυσική της διάσταση αληθινή, κλωνίζουσα δηλαδή εάν δε συνοδεύεται από το φαινόμενο του θανάτου.
Γι’ αυτό όλοι οι μεγάλοι ποιητές που μας περιέγραψαν μεγάλους έρωτες, τους οδηγούν στην καταστροφή.
Γι’ αυτό το αρχέτυπο πάνω σε όλα αυτά ξέρετε είναι η περίφημη τραγωδία του Σαίξπηρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Αλλά εάν κάνετε, εάν ρίξετε μια ματιά μέσα στην παγκόσμια λογοτεχνία, θα δείτε ότι κανένας μεγάλος ποιητής δεν έφτιαξε, δε δημιούργησε, πανίσχυρη τέτοια ερωτική σχέση, που να μην την οδηγήσει σε καταστροφή.
Τι ωραία που μας το λέει πάλι ο Σολωμός μας;
«Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις.»
Στίχος δημοτικός είναι αυτός. Ο Σολωμός λέει:
«Μόλις είναι έτσι δυνατός ο έρωτας κι ο χάρος.»
Τα πιο δυνατά πράγματα είναι ο έρωτας κι ο χάρος. Και πάμε στο αρχέτυπο, στο μεγάλο Ηράκλειτο, να μου επιτρέψετε μια προσωπική εξομολόγηση, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος, για μένα είναι το μεγαλύτερο πνεύμα που γεννήθηκε στον πλανήτη, απ’ τους αρχαίους έλληνες. Τι έχει πει αυτός ο άνθρωπος; Εκατό προτασούλες έχουν σωθεί, όλες οι σύγχρονες θεωρίες, όλη η κβαντομηχανική, όλη η σχετικιστική φυσική, όλα, όλα είναι, όλα τά ‘κλεισε σ’ αυτές… ο μελαγχολικός και ο κλαίων. Σε όλη του τη ζωή έκλαιγε και εκπατήσας εν τοις όροις χάθηκε στα βουνά και πήγε και πέθανε. Διητάτο πόας σιτούμενος και βοτάνας. Έτρωγε χορτάρια και βοτάνια και πέθανε. Αγανάκτησε και με τους ανθρώπους, έγινε οχλολοίδορος κτλ.
Λέει λοιπόν σε ένα φραγκμέντο του:
Άιδης και Διόνυσος εν και ωυτό.
Ο Άδης, ο θάνατος, και ο Διόνυσος, ο έρωτας, είναι το ίδιο πράγμα.
Θα το περιγράψω μόνο, την εικόνα έρωτας θάνατος, μας την έδωσε ο Εμπεδοκλής βέβαια, όπως ξέρετε, ένας επίσης πολύ στιβαρός προσωκρατικός φιλόσοφος, ο Εμπεδοκλής από τον Ακράγαντα, μας έδωσε την έννοια με τη φιλότητα και το νείκος, η φιλότης, ο έρωτας, το νείκος, φιλονικία, έρις, διάλυση, καταστροφή, απάνω σ’ αυτές τις δύο δυνάμεις, συντελείται όλο το δράμα του σύμπαντος.
Και θα ‘ρθω στη σύγχρονη εποχή, αυτό πρέπει να το σχολιάσουμε, εκείνο που μας είπε πια ο Φρόιντ σε μία από τις γεροντικές μελέτες του, αυτές τις σπουδαίες μελέτες, που έχει τίτλο «Μικρή μελέτη» του Φρόιντ.
Φρόιντ, αξιότιμοι στρατιωτικοί γιατροί, δεν έχουμε, δε γνωρίζουμε. Δεν έχουμε πάρει ιδέα από Φρόιντ, εάν δεν έχουμε υπόψη τις τελευταίες τέσσερις πολιτισμικές μελέτες του. “Ο πολιτισμός σαν πηγή δυστυχίας”, “Το μέλλον μιας αυταπάτης”, “Το πέραν της αρχής της ηδονής”, και “Ο άντρας Μωυσής και η μονοθεϊστική θρησκεία”.
Στο βιβλίο του, στη μελέτη του, στην πραγματεία του, Πέραν της αρχής της ηδονής, {…..} αυτός είναι ο τίτλος στο Άγιο Πρωτότυπο, μας λέει ότι:
Η λίμπιντο, η ηδονή, είναι το πιο ισχυρό. Γι’ αυτό μίλησαν για πανσεξουαλισμό, τα ξέρουμε όλα. Φρόιντ. Τα ξέρουμε αυτά.
Ήρθε όμως ο Φρόιντ στα γερατειά και είπε υπάρχει μία αρχή, ένας νόμος μέσα στη φύση, που αυτός είναι ο αρχετυπικός. Ο πρωταρχικός, ο πιο ισχυρός. Πιο ισχυρός και από τη λίμπιντο. Από τη γέννηση δηλαδή, από τη δημιουργία, από το είναι, από τον έρωτα. Ποιος είναι αυτός ο νόμος;
Θα σας τον γράψω. Στο Άγιο Πρωτότυπο είναι λέει η τόντεστριμπ, η ορμή προς θάνατο. Ορμή προς θάνατον. Και λίμπιντο. Είναι η φιλότης και το νείκος.
Λίμπιντο. Λίμπιντο δεν είναι μόνο η ερωτική ευωχία και ευχαρίστηση, λίμπιντο είναι όταν διψάς πολύ και πίνεις νερό, είναι μεγάλη ευχαρίστηση. Όταν νυστάζεις…
Ολόκληρη η διάλεξη του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη στην Σχολή Εφαρμογών Υγειονομικού του 401 Σ.Ν, με τίτλο “Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου”:
ΤΑΫΓΕΤΟΣ(έκπληκτος): Ορώ τό πτώμα˙ άλλος κανείς(πού νά ορά);
Μαρτυρία χρήστη ΜΜΕ:
Καί πού δεν πήγε…
τί πανεπιστήμιο, τί ακαδημία, τί αμφιθέατρο μέ μπλούζες καί στολές, τί αγάλματα μέ φίλους,
αυτοί ντίπ!
Μπρός γκρεμός, λοιπόν(στόν Ταΰγετο τού Καιάδα τών Σπαρτιατών μέν,
τού Νικηφόρου Βρετάκου δέ) καί πίσω… φίλοι, καί δέν τού ‘μενε παρά…
νά βάλει τή λιτότητα στό γράμμα,
νά μαζέψει τά πέδιλα τού σκί,
νά φορέσει τ’ ολομέταξο μπουφανάκι,
νά βγάλει τ’ αυτοκίνητο τής γυναίκας του αφ’ τό γκαράζ, σάν τζέντλεμαν
κι αφού βεβαιωθεί ότι εκείνη έφυγε,
νά πάρει τήν ΜπεΕμΒε του γιά τήν τελική διαδρομή: Κηφισιά-Σπάρτη one way.
Τό σχέδιο «κουλτούρα νά φύγουμε(στήν κυριολεξία σσ)» έμπαινε στό final countdown.
Οί δύο γυναίκες πού άφηνε πίσω του, σέ λίγο θά πέφτανε ξερές,
καθώς θά διάβαζαν στό γράμμα: «έζησα έρημος…» καί θά ‘τρωγαν κατακέφαλα τό:
«Η Ζωή έν Τάφω». Άλλωστε
«η αλήθεια έναντι θανάτου δίδεται μόνον» κορίτσια.
Έσφιξε νευρικά τό τιμόνι.
Αυτό το στιχάκι τού ‘κανε κακό, σάν τό θυμόταν.
Αυτός, ένας στιβαρός μελετητής τού θανάτου, καί νά τού τρέχουνε τά σάλια μπροστά σέ
έξη λεξούλες πού ‘βαλε στή σειρά εκείνος ό Αλήτης μέ τό σταυρουδάκι τού ήλιου στό λαιμό!
Πάτησε νευρικά τό γκάζι κι άφησε τόν αέρα του στό ζευγαράκι μέ τή μηχανή.
Ήταν κάτι τέτοιες ατέλειες αυτού τού κόσμου πού ένιωθε νά τόν προσβάλλουν
από τά νιάτα του, ακόμη.
Τό ‘βλεπε καθαρά από τότε,
κάποια πράγματα βρίσκονταν σέ λάθος μεριά, όπως καληώρα˙
μπορούσε νά τό αποοδείξει μπροστά στή Σύγκλητο, στόν Άρειο Πάγο, πώς ήταν
ό νόμιμος ιδιοκτήτης αυτής τής φράσης.
Ήξεραν αυτοί πώς, βήμα-βήμα, ολόκληρη τή ζωή του, στό θάνατο τήν αφιέρωσε˙
κι έτσι θά ‘βαζαν επιτέλους κάποια τάξη,
στέλνοντας τόν παρείσακτο εξορία -αλάθευτα- κάπου στό Αιγαίο.
Αλλού ήτανε τά μέρη τά δικά του.
Άνοιξε τό παράθυρο.
Τό «αυλάκι» είχε μείνει πίσω του όπως καί η μαγαρισμένη χώρα. Ανάσανε βαθιά τόν αέρα
τής προγονικής επικράτειας, αλλά αυτό δέν τόν έκανε νά νιώσει καλύτερα.
Η σκέψη πώς ό Άρειος Πάγος δέν ήταν πιά ισχυρός καί όρθιος σάν στύλος καί σάν στέμμα,
μαύρος πές,
τού ‘φερνε δυσθυμία.
Νά δείς πού στό τέλος θά ‘μενε μέ τήν BMW καί τά καλοστοιβαγμένα κούτσουρα.
Καί τί νά πείς στούς Γερμανούς καί τί νά τούς δείξεις. Αυτοί τέτοια έχουν μπόλικα.
Άσε πού έχουνε καί τόν Φαράντο νά διδάσκει τά τρισέγγονα τού Νίτσε, Φιλοσοφία. Αλλά
αυτό ειδικά, τού τό ‘χανε ξεκαθαρίσει οί Γερμανοί από παλιά.
«Άκου νά δείς», τού ‘πανε, «μπροστά στόν καθηγητή Φιλοσοφίας κ. Γεώργιο Φαράντο,
εσύ πρέπει νά αυτοκτονήσεις!
Επειδή όμως δέν σού βγαίνουνε οί ολυμπιάδες πού είσαι χρεωμένος, εμείς θά τόν κρατήσουμε
στή Γερμανία τόν Φαράντο -πού είναι καί αναρχοτρομοκράτης- νά τόν φυλάμε, καί
τά παιδιά τών παλιοπατεράδων τους πού δέν μάς άφησαν νά χαρούμε Ελλάδα στήν κατοχή,
τότε πού τόν ζούσαμε τόν τουρισμό μέ παραδοσιακό γερμανικό τρόπο, θά τ’ αναλάβεις εσύ.
Έχουμε λοιπόν καί λέμε:
τέσσερα χρόνια η ολυμπιάδα, μέ τό δεκατέσσερα, μάς κάνει πενηνταέξη,
τότε θά ‘ρθουμε νά σέ πάρουμε κι όσο γιά τόν Φαράντο, ξέχνα τον. Εδώ μιά Μερκούρη
δέν ήξερε τί νά τόν κάνει, από τόν ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗ καί τήν ΑΙΧΜΗ περίμενες;
Όπου ανοίγει ένα «Φρίντριχ Έμπερτ»
κάποιος πρέπει νά διδάξει( π.χ. έν τώ Αθήνησι, τή Μαρασλίω κλπ) Τευτονικές Αξίες, Θάνατο, δήλα δή!».
Ετσι είπανε οί Γερμανοί καί φύγανε.
Από τότε πέρασαν χρόνια
μές στίς κατάμεστες αίθουσες καί τ’ αμφιθέατρα τού πανεπιστήμιου καί τής Ακαδημίας,
εκεί όπου όλοι γνώριζαν υποθέτοντας ή υπέθεταν γνωρίζοντας, ίδιοι θανατοποινίτες, πές, πώς
Αυτός Ιερουργούσε! Αυτός,
ό Μέγας Αρχάγγελος τού Ερέβους μέ τή Ρομφαία τής Διδαχής.
Σήμερα ήταν η Μέρα τής προηγούμενης Νύχτας,
η μέρα πού ήρθαν οί Γερμανοί γιά νά τόν πάρουν
-στά πενηνταέξη του, πιά-
σ’ αυτούς έτρεχε τώρα.
Έχοντας επιτελέσει ΤΟ ΧΡΕΟΣ, άφηνε πίσω του τή ζωή «…σάν μιά ξένη φορτική».
Τή βιάση του τήν αισθάνονταν τά λάστιχα τής BMW στίς στροφές τού δρόμου.
Ένα ήταν βέβαιο˙ μέ τούς Γερμανούς έπρεπε νά είναι κανείς Εγγλέζος!
Όλα τά είχε μέ τάξη κανονίσει στήν εντέλεια: ό χρόνος,ό τόπος, τό μέσον! Χαμογέλασε˙
«γνωστής ούσης τής ευσπλαχνίας τού μαζανθρώπου» σκέφτηκε,
ό ταξιτζής πού θά τόν μετέφερε στό σημείο ήταν καταδικασμένος νά τόν ρωτήσει:
«μά έτσι μόνος σου βρέ παιδί μου, μές στήν ερημιά;».
«Όχι ακριβώς, περιμένω κάτι Γερμανούς», θά τού απαντούσε, καί γέλασε γιά τά καλά!
Η εύγλωττη απορία πού θά γεννιόταν στά μάτια τού ανθρωπάκου, ένα μόνο περιεχόμενο θά μπορούσε νά έχει˙ «Γερμανοί εδώ πάνω; Αυτοί τραβούν γιά τή Μάνη!».
Πώς νά χωρέσει, σκέφτηκε, αυτή η θανάσιμη κι ερωτική(μ’ αυτή τή σειρά) κι αόρατη σύναξη
στό αδύναμο μυαλό τού κοσμάκη; Πάτησε κι άλλο τό γκάζι.
Ένιωσε νά κρυώνει.
Έκλεισε ό παράθυρο κι έφερε στό βίντεο τής σκέψης του τό αγαπημένο του τοπίο.
Έρημος άνυδρη καί καυτή καί, στή μέση τού πουθενά, η Μεγάλη Πυραμίδα!
Όγκος συντριπτικός, κι αυτός καθισμένος στήν κορφή της,
νά ελέγχει τό τέλειο αλφάδιασμα τών αγκωναριών.
Εδώ πάνω μπορούσε νά ζεσταθεί η ψυχή του! «Είμαι μόνος καί είμαι ό δολοφόνος», σκέφτηκε
κι όχι «…φοβάμαι μή τό στρέψω στόν ίδιο τόν εαυτό μου».
Αυτός ήτανε Σπαρτιάτης τών έργων, όχι «λαπάς»!
Τώρα θά τούς έδειχνε τί πάει νά πεί
«…έτσι πού Μήτσο νά γυρεύουν καί Μήτσο νά μή βρίσκουν». Βέβαια,
η μνήμη τού μέλλοντός του τού ‘παιξε μακάβριο παιχνίδι, καθώς σκέφτονταν τά συνεργεία
πού θά τόν ψάχναν˙ τούς φαντάστηκε πρός στιγμήν νά στέκονται μπροστά στά κόκκαλα
τών δύο χιλιάδων σφαγιασθέντων καί καταβαραθρωθέντων εντός τού σπηλαίου τού Καιάδα
-υπό τών ευκλεών Σπαρτιατών-
ειλώτων.
Όμως κάτι τέτοιο δέν θά ήταν παρά «καβαφική ειρωνεία»
καί πώς νά τό συλλάβουν αυτό οί νόες τών μπαμπουΐνων εβραιοχριιστιανών!
Ένιωσε κουβάδες παγωμένο νερό νά περιχύνουν τή ραχοκοκκαλιά του˙ άναψε τό καλοριφέρ.
Έφερε στό νού του ένα παιδί πού τού είχε πεί κάποτε:
«μ’ αρέσει ό Παρθενώνας γιατί μπορείς νά παίζεις κυνηγητό στά σκαλοπάτια του καί γύρω-γύρω
στίς κολώνες του, πού ακουμπούν οί ανθρώποι καί κουβεντιάζουν».
«…ότε δέ γέγονα ανήρ, κατήργηκα τά τού νηπίου», θυμήθηκε.
Σ’ αυτό τόν εύρισκε σύμφωνο ό εβραιοχριστιανός! Ένιωσε πάλι νά κρυώνει. Καταντούσε εκνευριστικό αυτό τό dt μεταξύ ζεστού καί κρύου.
Έπρεπε νά βιαστεί! Άλλωστε ό Ταΰγετος είχε ήδη φανεί.
Τόν περίμεναν οί Γερμανοί εκεί,
όπως άλλοτε τό νεαρό Σακκά στό χημείο τής γερμανικής Σχολής.
Λίγοι ήταν, αλλά μαζεύονταν˙
«μέ τό δικαίωμά των νά ‘ναι πολίτες είς τών Γερμανών τήν πόλι»
τού φάνηκε νά σχηματίστηκε μέσα στό μυαλό του
κι έσκυψε νά βεβαιωθεί πώς τό φιαλίδιο μέ τό υδροκυάνιο ήταν στό ντουλαπάκι .-
Τ’ όνομά του τού ποιητή
«Νικηφόρος Βρεττάκος», βέβαια
Η πατροκτονία είναι αυτοκτονία
καί βολονταριασμένος φωταδιασμένα, ό Λιαντίνης,
“θύμα” της[1]:
Τί πρώτες μέρες τών ερευνών γιά τόν εξαφανισθέντα καθηγητή Λιαντίνη,
διάφοροι δημοσιογράφοι τηλεοπτικών συνεργείων ρωτούσαν τόν αδελφό του, στό χωριό:
«Κύριε Νικολακάκο τί γνωρίζετε γιά τήν εξαφάνιση τού καθηγητή Λιαντίνη;»*
κι έτσι φανερώνονταν συντελεσμένη η συμβολική πατροκτονία έκ μέρους τού καθηγητή,
γιά τήν οποία γνωρίζουμε από τήν Ψυχανάλυση ότι είναι πράξη εξίσου δριμεία μέ τήν φυσική εξόντωση…
*
κανένας δέν τόν ρώτησε γιατί ό αδελφός του δέν ονομάζεται «Νικολακάκος», αφού
είναι αδέλφια μέ κοινούς καί τούς δύο γονείς καί τό επώνυμο τού πατέρα τους «Νικολακάκος»
κι αυτή η αστοχία είναι από τίς μεγαλύτερες δημοσιογραφικές “επιτυχίες”, πού βεβαιώνουν ότι
ό οξαποδός είναι ό άρχων τού κόσμου τούτου(άχρι καιρού, έ;!)…
[1]
αλλιώς, ό μέγας Χάϊζεμπεργκ,
δέν θά χρειάζονταν νά «κράξει» στή Γερμανία τόν μεταπτυχιακό φοιτητή καί γλύφτη, πού,
αμαθής κι ανόητος,
έκρινε σωστό νά τού απευθυνθεί σέ γλώσσα νεκρή, τήν λατινική, γιά νά τόν κολακέψει:
Homo video, τού είπε
γιά νά εισπράξει: «Έλληνας δέν είσαι; γιατί δέν μιλάς ελληνικά…», καθώς
καταπταυλακιανός τού «μπάρμπα στή Κορώνη» κι άσχετος πατροκτόνος, ό λεγάμενος
πήγε σέ συνάντηση τού, ελληνομαθούς σύν τοίς άλλοις, Χάϊζενμπεργκ,
χωρίς μιάν ανάγνωση πρώτα τού βιογραφικού του, χωρίς τήν εφαρμογή τού σοφού,
«αφού δέν τόν ήξερες, γιατί δέν ρώταγες γι’ αυτόν…»
κι εγώ βέβαια δέν θά είχα ιδέα γιά τό παιδαγωγικό αυτό κράξιμο,
άν δέν καρφώνονταν μόνος του, εξιστορώντας το ό ίδιος έν πλήρη ασυνειδησία,
στό πόνημά του «Γκέμμα»…
τί νά πεί κανείς!…
νά πεί:
«μιάς συμβολικής πατροκτονίας, άφευκτα δεινά έπονται…»
κι ακόμη ότι
«η Οδός, η Αλήθεια καί η Ζωή, μία καί α-ωὑτή· Ιησούς Χριστός».
«Γιατί σχεδόν όλοι πιστεύουν σε μια μετά θάνατον ζωή – ακόμη και αθεϊστές
Γιατί η αναλογία ανάμεσα στό τρέφομαι κι αυξάνομαι μέσα στήν κοσμική μήτρα,
όπως τρεφόμουν κι αυξανόμουνα μέσα στή μήτρα τής μάνας μου*,
δέν κρύβεται.
Όταν τό σκοτεινό κι ασφυκτικό τούνελ οδηγεί σέ τόκο,
κανένα κλαψιάρικο μωρό δέν δύναται νά συμπεραίνει “νό μόρ”, “the end” etc…
ἀνθρώπους μένει ἀποθανόντας, ἅσσα οὐκ ἔλπονται οὐδὲ δοκέουσιν.
Πράγματα που δεν ελπίζουν ούτε φαντάζονται περιμένουν τους ανθρώπους μετά το θάνατο τους.
63.(27).
*
ποιό στραβάδι αγνοεί πώς κακή διατροφή καί κακή ανάπτυξη[1],
όποια κι άν είναι η μήτρα,
προκαλούν βλάβες;
[1]
γιά σωστή διατροφή καί ανάπτυξη
μαθαίνουμε απ’ αυτούς πού διαθέτουν μιάν ανθρωπολογία τού ανθρώπου,
όχι από ιδεοληπτικά αριστεροδέξια γραικογαλλικά υβρίδια τής ψώρας εισαγωγής τού Κοραή,
πού έχουν χάσει τήν επαφή μέ τό πραγματικό, καί τή δική τους “ανθρωπολογία”
τήν αποκρύπτουν καθώς είναι φρικτή, καί μόνον εμέσως αντιλαμβάνεται κανείς ότι
γιά τέτοια ζωντόβολα
“ό άνθρωπος είναι μιά όρθια κουραδομηχανή, πού,
από πάνω μπάζει κι από κάτω βγάζει,
γι’ αυτό κινείται σάν τουότα…”
όπου «πάνω» = ρεζερβουάρ/στόμα καί «κάτω» = εξάτμιση/αφεδρώνας, έ;!
από:
https://www.anixneuseis.gr/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%cf%83%cf%87%ce%b5%ce%b4%cf%8c%ce%bd-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%8d%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%83%ce%b5-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84/#comment-916550