Και οι ελλαδίτες και οι ελληνοκύπριοι καλόν είναι να μην ξεχνάμε πως η Κύπρος είναι ένα μέρος του ευρύτερου ελληνισμού το οποίο, για τους γνωστούς λόγους, έχει τα σημερινά εκκρεμή ζητήματα.
Οι ιστορικές ευθύνες της μητροπολιτικής Ελλάδας, και κυρίως, αφρόνων δικτατόρων, είναι τεράστιες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η προσπάθεια απελευθέρωσης του νησιού πρέπει να εγκαταλειφθεί ή, να αλλοιωθεί η ιστορική μνήμη και η συνείδηση καταγωγής των κατοίκων του νησιού.
Δυστυχώς, υπάρχει μια τέτοια τάση η οποία, διατρέχει οριζόντια το κυπριακό πολιτικό σκηνικό. Είναι η αποδομητική τάση με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.
Η τάση που ο διευθυντής της Le Monde Diplomatique Ιγνάσιο Ραμονέ χαρακτήρισε L’ unique Pensée, όταν πρωτοεμφανίστηκε.
Αν και μιλά για “ανοικτή κοινωνία”, τα χαρακτηριστικά της τάσης αυτής είναι ολοκληρωτικά.
Πιστεύει πως κατέχει τη μοναδική αλήθεια, προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή της με ομαδοποιήσεις και εξοβελισμό της αντίθετης άποψης, αποδομεί τις πολιτειακές μορφές που συντηρούν μια συνεκτική συνείδηση των κοινωνιών, πιστεύει σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση όπου οι άνθρωποι εκπίπτουν στην κατηγορία του καταναλωτή, ελέγχει τα Μεσα Ενημέρωσης και τους θεσμούς που ασκούν επιρροή στις κοινωνίες, διαβάλλει οτιδήποτε αντίθετο στη σοφία της ως εθνικιστικό.
Αυτή είναι η τάση που επιτέθηκε στον κύπριο ποδοσφαιριστή που πανηγύρισε τη νίκη της ομάδας του (ΑΠΟΕΛ = Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας), στο Αζερμπαϊτζάν, κρατώντας την ελληνική σημαία.
Ο μικροελλαδισμός έκανε και θα κάνει πολλά κατά των διεσπαρμένων ελληνικών κοινοτήτων στο ευρύτερο βαλκανικό και μεσογειακό χώρο.
Δεν ενδιαφερόταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ούτε για τη Μακεδονία. Αλλά υπήρξαν δυναμικοί άνθρωποι που τον ξεπέρασαν.
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρούμε και στην Κύπρο.
Όλα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν πως αγνοούμε ότι στη μεγαλόνησο υπάρχει και ένα 18% τουρκοκυπρίων με τους οποίους οι ελληνοκύπριοι πρέπει να συμβιώσουν.
Αλλά, στη βάση μιας δίκαιης, δημοκρατικής και εδραιωμένης στις αρχές της ελευθερίας λύσης. Όχι στο ρατσιστικό διαχωρισμό κοινοτήτων.
Δεν ειναι ο μικροελλαδισμος-εφευρεση για να καλυφθει ο διχαστικος λογος των πολιτικων-αλλα ο διχασμος ”των αειποτε παιδων Ελληνων”, που απο τον Τρωικο πολεμο ”τρωγονται” χειροτερα και απο τα σκυλια , οπως απεδειξαν οι αγριοτητες των αντιμαχομενων Σπαρτιατων και Αθηναιων στους Πελοποννησιακους πολεμους , των μετεπαναστατικων Ρουμελιωτων και Μωραιτων, των ”φιλελευθερων”και λαικων της 10ετιας του 1910 και των αντικομμουνιστων και κομμουνιστων κατα την σκοτεινη 10ετια 1941-49.
Υ.Γ. 1.-ΟΧΙ στον ρατσιστικο διαχωρισμο των κοινοτητων στην Κυπρο , αλλα ποια Κοινοτητα θα ειναι ”πλερια αντιρατσιστικη”;;;.
Παλι η Ελληνοκυπριακη;;;.
2.-Ποιος αλλος εκτος απο τον Παυλο Μελα εγινε καταλυτης για να ξεπερασθει ο ”μικροελλαδισμος” στην πρωτη 10ετια του 20ου αιωνος ;;;.
Μικροελλαδισμος δεν υπηρχε , αλλα υπηρχε η οδυνηρη ηττα απο τον Ελληνοτουρκικο πολεμο του 1897 , οπως και τωρα μαλλον ”συνυπολογιζονται” απο ολους μας οι οδυνηρες ηττες στη Μικρασια το 1922 και σην Κυπρο το 1974.
ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΓΡΑΨΟΥΜΕ . Να επανακτησουμε ο,τι χασαμε , αλλα μη χασουμε και ο,τι κατεχουμε , γιαυτο -αν εισαι πανετοιμος οπως επι Μεταξα -λες το ΟΧΙ και ”μπαινεις στο τρελοκομειο ,με την πλησιστια βεβαιοτητα οτι θα βαλεις τον ζουρλομανδυα στον τρελό ,που σε απειλει, γιατι δεν εχεις και αλλη επιλογη”.