του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Η ανακίνηση του Σκοπιανού ζητήματος έχει επικαλύψει τα πάντα. Ξεχάστηκαν όλα με μιας: Ποιοι οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, ποιοι και πώς διαχειρίστηκαν τα μνημόνια, η ανεργία, η έκταση της “ευέλικτης” εργασίας, η φυγή των νέων στο εξωτερικό. Μάλιστα, όσοι οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό και την απαξίωσαν, εμφανίζονται σήμερα περισσότερο πατριώτες από όλους, για να συγκαλύψουν προφανώς τις ενοχές τους. Γιαυτό η εθνική ευαισθησία που προβάλλουν πυροδοτώντας τον φανατισμό στη λαϊκή βάση είναι επιλεκτική. Διότι ενώ το κρατίδιο των Σκοπίων δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση απειλή για τη χώρα μας, μεταπολεμικά “καταπίνουμε” ήττες που συρρίκνωσαν και συρρικνώνουν τον Ελληνισμό και τον εθνικό μας χώρο χωρίς να επιδεικνύουν την ίδια εθνική ευαισθησία. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο το 1967 με στρατιωτική κυβέρνηση, τη χούντα δηλαδή, κατ’ απαίτηση της Άγκυρας με την απειλή πολέμου, απόσυρση που υπήρξε το προοίμιο όσων ακολούθησαν; Τον Αττίλα 1 και τον Αττίλα 2 που παρακολουθούσαν ως θεατές χωρίς καμιά αντίδραση; Τα Ίμια και τις “γκρίζες ζώνες” που άφησαν ως κληρονομιά; Ή την αιμορραγία του ελληνισμού της Βόρειας Ηπείρου που είχε ως αφετηρία το 1990-1 την προτροπή του τότε ΥΠΕΞ Αντώνη Σαμαρά προς τους ομογενείς να έλθουν μαζικά στην Ελλάδα διασχίζοντας τα κλειστά σύνορα προκειμένου να κλονίσει το καθεστώς του Αλία, που ήδη κατέρρεε; Έτσι, ενώ επί Χότζα και Αλία, παρά τα όσα τους καταμαρτυρούν, ο Ελληνισμός παρέμεινε πληθυσμιακά αλώβητος, σήμερα επί “δημοκρατίας” στην Αλβανία και παρά την εξάρτηση της ευρωπαϊκής της πορείας από την Αθήνα και τη στρατιωτική της αδυναμία, είναι υπό διωγμό εγκαταλείποντας τις πατρογονικές εστίες και αποδυναμώνοντας τα εθνικά μας ερείσματα. Για όλα αυτά δεν έγιναν συλλαλητήρια, αυθόρμητα ή υποκινούμενα, ούτε η Εκκλησία που πολιτεύεται εξ αρχής στο Σκοπιανό πήρε θέση Μπροστά σε όλα αυτά, τα Σκόπια είναι μια παρωνυχίδα και υφίσταται ως πρόβλημα από λάθη αυτών που σήμερα εξίστανται. Να θυμίσουμε ότι το Σκοπιανό πρόβλημα δημιουργήθηκε κατά τη Σύνοδο των ΥΠΕΞ της ΕΕ τη 16η Δεκεμβρίου 1991, όταν ο κ. Σαμαράς προσυπέγραψε την απόφαση διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και την ανεξαρτητοποίηση Κροατίας και Σλοβενίας ύστερα από παζάρεμα με τον Γερμανό ΥΠΕΞ Χανς – Ντίτριχ Γκένσερ με αντάλλαγμα τη μη αναγνώριση της ανεξαρτησίας των Σκοπίων, η οποία μετά από λίγο καιρό αναγνωρίσθηκε ως “Μακεδονία” μάλιστα από τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών; Ή να θυμίσουμε το “πακέτο Πινέιρο” το 1992, το οποίο, όπως γράφει ο Θ. Βερέμης, «μεταξύ άλλων μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης», περιελάμβανε την ονομασία Νέα Μακεδονία για τα Σκόπια; Με άλλα λόγια σήμερα επανερχόμαστε στο 1992 αφού διεκδικούμε σύνθετη ονομασία και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης.
Ο Παναγιώτης Κονδύλης το 1997 στο «Επίμετρο» του για τις «Γεωπολιτικές και στρατηγικές παραμέτρους ενός ελληνοτουρκικού πολέμου», αφού αναφέρεται αριθμητικά στην ταχεία αύξηση του αλβανικού πληθυσμού στην Αλβανία, στο Κόσσοβο στο Μαυροβούνιο και στην ΠΓΔΜ, σημειώνει: «Ήδη οι αριθμοί αυτοί δείχνουν γιατί ήταν πολιτικά απερίσκεπτη η άρνηση της ελληνικής πλευράς να στηρίξει από την πρώτη στιγμή το κράτος των Σκοπίων, αδιαφορώντας για τους τύπους. Ο μελλοντικός εκ Βορρά κίνδυνος για την Ελλάδα δεν θα προέλθει από τους Σλαβομακεδόνες, όπως πιστεύουν Έλληνες εθνικιστές αγκυλωμένοι σε εμφυλιοπολεμικές μνήμες, αλλά πιθανότατα από μια Μείζονα Αλβανία, η οποία ενδεχομένως, σε αντισερβική συμμαχία με τους μουσουλμάνους της Βοσνίας και με άλλες μουσουλμανικές δυνάμεις, θα απειλήσει εξ ίσου τους Σλαβομακεδόνες και για την αναχαίτιση της οποίας η συνεργασία της Ελλάδας με το κράτος των Σκοπίων θα καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαία». Διότι, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, της μόνης χώρας απέναντι στον αλβανικό αλυτρωτισμό αλλά και της μόνης ισχυρής χώρας συμμάχου μας στην περίπτωση τουρκικής επιβουλής, διαφοροποίησε τους συσχετισμούς σε βάρος μας. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα, μοναδική χώρα μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ μέχρι πρόσφατα, να αγνοείται σήμερα στις αποφάσεις για τα Βαλκάνια. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της “Διαδικασίας του Βερολίνου” (“The Berlin Process”) για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της ΠΓΔΜ, από την οποία αποκλείστηκε η χώρα μας ενώ ο διαμεσολαβητικός ρόλος ανατέθηκε από το Βερολίνο στην Αυστρία!
Όμως γιατί δημιουργούν ανασφάλεια στο λαό η οποία επαυξάνεται με τα συλλαλητήρια και τις υπερβολές; Είναι δυνατό να παραχαραχθεί η Ιστορία; Οι Σλάβοι έφθασαν στα Βαλκάνια εννέα αιώνες μετά τον Μ. Αλέξανδρο και προφανώς δεν μπορούν να τον επικαλούνται ως πρόγονό τους. Βέβαια πριν φθάσουν, η περιοχή κατοικείτο και πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι κάτοικοι δέχθηκαν την ελληνική πολιτιστική επιρροή, σήμερα όμως οι Σκοπιανοί έχουν σλαβική ή αλβανική συνείδηση. Οι αλυτρωτικές τάσεις που καλλιεργούνται μέσω του συντάγματος, η οικειοποίηση αρχαίων ελληνικών συμβόλων και η προβολή της Ελλάδας ως εχθρού που αμφισβητεί της “ρίζες” τους, αποσκοπούν στην οικοδόμηση εθνικής συνείδησης και ταυτότητας. Πρόκειται για τακτική που αξιοποίησαν όλα τα κράτη των Βαλκανίων μετά την απελευθέρωσή τους από τον οθωμανικό ζυγό, με την αναφορά της Τουρκίας ως ιστορικού εχθρού.
Ας σταθμίσει λοιπόν η Αθήνα: Συνάδει με τα εθνικά μας συμφέροντα η ύπαρξη της ΠΓΔΜ ή η διάλυσή της με την ενίσχυση της Αλβανίας και της Βουλγαρίας και ας επιλέξει τη στρατηγική της στα Βαλκάνια. Μόνον στο πλαίσιο του ρόλου μας στα Βαλκάνια που σχεδιάζει θα μπορέσει να αποφασίσει για το Σκοπιανό ζήτημα. Αυτό είναι το κριτήριο.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
28-1-2018
