ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Την τρομερή εκείνη μέρα, ένα μαχαίρι έσκισε την καρδιά, ένα φούντωμα φούσκωσε τα μάγουλα κι ένα χοντρό δάκρυ έκαψε τα ερεθισμένα μάτια. Η αρθρίτιδα είχε πετάξει την άρθρωση του μεγάλου δαχτύλου του αριστερού ποδιού σαν νησί που αναδύθηκε πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας σε μία νύχτα μόνο. Δεν είναι δυνατόν! Δεν θα κατάλαβε καλά. Μήπως να το πατήσει να πάει μέσα; Δεν πατιέται. Το ακουμπάει μόλις με το δείκτη, με φόβο, σαν εξωγήινο που ξεβράστηκε στην παραλία. Φοράει την κάλτσα. Το κοιτάζει στο πλάι. Προεξέχει σαν καρούμπαλο σε μέγεθος μικρού καρυδιού. Η μεγάλου φουντουκιού. Πάντως προεξέχει. Το ξαναπιέζει μήπως και μπει κάπως. Rien. Από βορρά προς νότο η καμπύλη είναι ομαλή, από ανατολή προς δύση όμως, έξεργη, απότομη κι απελπισία σκέτη. Δεν πονάει. Δεν διαμαρτύρεται, αλλά χαιρέκακα θυμίζει με την παρουσία του ότι, θέλει δεν θέλει, έτσι θα γίνουν το ένα μετά το άλλο όλα. Θα στραβώσουν τα δαχτυλάκια, θα πεταχτούνε κι άλλες αρθρώσεις και μέχρι να πεις «σοκολατόπιττα» θα πιάνει το φλυτζάνι του καφέ με κεφαλοκλείδωμα. Για λίγο καιρό το ξέχασε. Το άφησε σαν καλοήθη όγκο. «Άμα δεν το πειράζεις, δεν σε πειράζει» αξεπέραστη σοφία του Ναστρεδίν Χότζα, ή κάποιου πρακτικού γιατρού προ εξηκονταετίας, που λυμαίνονταν τον κάμπο των Γιαννιτσών.
- Δεν σε θέλω, αυτή είναι η αλήθεια, δεν θα με δυσαρεστούσε να τα μαζέψεις και να φύγεις, όπως ήρθες, να πας αλλού, βρε αδερφέ…
Δεν απαντάει το «πράγμα», τη βόλεψε και κάνει ότι δεν καταλαβαίνει σαν επαγγελματίας επαίτης που δεν ιδρώνει το αυτάκι του από τις προσβολές. Έκανε πολλή προσπάθεια να μην το βλέπει, σχεδόν διέγραψε το αριστερό πόδι και διατηρεί θερμές σχέσεις μόνο με το δεξί. Σκέφτεται όσους έχασαν το ένα πόδι τους από κρυοπαγήματα ή επειδή κακόπεσαν. Το αριστερό το κρύβει στη ντουζιέρα και προβάλλει το δεξί να τρέχει το νεράκι, ροζ δαχτυλάκια, αφράτο δέρμα (βοηθάει και η γυαλάδα του νερού) όλα καλά. Το αποδέχεται σαν καθυστερημένο παιδάκι που το κλειδώνουν, όταν έρχονται επισκέψεις.
- Θα σε τρέφω, θα σε χαρτζηλικώνω, αρκεί να είσαι και συ διακριτικό…
Νόμιζε ότι είχε φτάσει σε μια διευθέτηση. Ότι θα ζήσει τη ζωή της, ότι υποκύπτει στον εκβιασμό, αρκεί μέχρις εδώ να είναι όλα. Δεν δίνει ούτε δεκάρα παραπάνω κι αυτή η φορά είναι η τελευταία. Έχω δικαίωμα, πώς το λένε… Νόμιζε ότι θα πεισθεί να κάνει πίσω με τα λόγια και – σημειώστε το αυτό – παίζει το ρόλο της κι η αποφασιστικότητα. Αμ δε! Πήγε να βγάλει τους αφρώδεις νάρθηκες που σύστησε η ειδικός από, δεν ξέρω καλά από που, αλλά εν πάσει περιπτώσει από κάπου. Δεν κοίταξε πάλι το αναδυόμενο Παγγαίο στο αριστερό πόδι, μόνο με τρυφερότητα χάιδεψε το βλέμμα το δεξί. Και κει ήρθε το μεγάλο μαχαίρι, η μάχαιρα του χασάπη, το εγχειρίδιο του δολοφόνου και της έκοψε την καρδιά σαν ποδαράκι πατσά ψιλοκομμένο. Πλάι στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού λικνίστηκε ένα σιγμοειδές δεύτερο δαχτυλάκι, που δεν ήταν από πάντα έτσι. Ρόδινο, ναι, λευκό, αν και όχι γυαλιστερό, τώρα που δεν έτρεχε πάνω του ανέμελο νερό. Ωστόσο όχι ίσο, ή έστω τρυφερά καμπυλωτό προς τα πάνω. Σιγμοειδές, θεόστραβο, με ένα οστέινο ογκίδιο να εμβολίζει το μεγάλο, το καλό μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού, το μόνο που της είχε απομείνει. Φόρεσε γρήγορα και στο δεξί πόδι την κάλτσα. Βγήκε από το σπίτι με βήματα σερνάμενα. Είχε επίσης την εντύπωση ότι μπάταρε κι όλας, μια δεξιά, μια αριστερά. Αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή. Η εξωτερική μας πολιτική αγωνίζεται σθεναρά. Νιώθει μεγάλη σύμπνοια με τα ρηχά του Θερμαϊκού, εκεί που αναπαύονται πρασινίζοντας αυτόχειρα πατίνια.
