ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΕΕ: Ενα βήμα μπρος,δυο πίσω…

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

[Η ευρωπαϊκή Αριστερά πιστή στον διεθνισμό της – παγκοσμιοποίηση στη Νοβλάνγκ – δέχεται την ΕΕ ως υπερεθνική δομή, ευνοεί τις μαζικές ροές μεταναστών, τους οποίους υιοθέτησε ως νέο προλεταριάτο και αφομοίωσε όλα τα προτάγματα της Νέας Τάξης (αποχρωματισμός των Εθνών,δημιουργία πολιτών-προσκυνητών και όχι προσωπικοτήτων. Της έμειναν πλέον τα συνθήματά  της κατά των μονοπωλίων, των υπερεθνικών κ.τ.τ. , τα οποία προστατεύει η ΕΕ, έτσι που τελικά παραμένει ο καλύτερος υπηρέτης της Διεθνούς του Χρήματος. Όρα ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ωρελιάν Μπερνιέ*, συν-συγγραφέας του βιβλίου Η Αριστερά στη δοκιμασία της ΕΕ, εκθέτει τους προβληματισμούς του για το πώς η ριζοσπαστική Αριστερά θα μπορέσει να γίνει ένα μαζικότερο κίνημα. Ε.Δ.Ν.]

 Marianne: Το 1924, ο Eντουάρ Εριό** κατήγγειλε το «τείχος του χρήματος», ότι αποτελεί την αντίδραση της επιχειρηματικής κοινότητας στα αριστερά μέτρα. Σήμερα, πρέπει να μιλάμε για ένα «τείχος του ευρώ»; 

Aurélien Bernier: Υπάρχει πάντα ένα «τείχος του χρήματος», συν, σε θεσμικό επίπεδο, ένα «τείχος της ΕΕ», της οποίας μία συνιστώσα είναι το ευρώ. Σημαντικό, ασφαλώς, αλλά όλοι εστιάζουν στο ευρώ, ενώ το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Είναι ότι οι περισσότερες οικονομικές και εμπορικές αρμοδιότητες μεταφέρθηκαν στην ΕΕ πολύ πριν το νόμισμα. Με το ευρώ, χάνουμε επίσης το νομισματικό μοχλό, το οποίο είναι σοβαρό, αλλά η απαγόρευση ρύθμισης αγαθών και κεφαλαίων είναι πολύ παλιότερη. Οι οδηγίες απελευθέρωσης είναι πριν τη νομισματική ένωση. Στο βιβλίο μας δείχνουμε  ότι η ΕΕ είναι κυρίως νομικός χαλκάς διπλοκλειδωμένος. Εκπληκτοι βλέπουμε ότι κανείς δεν μιλάει για έξοδο από αυτό το νομικό χαλκά, ακόμα και όσοι είναι υπέρ της εξόδου από το ευρώ ή «από τις συνθήκες»!

Πώς γίνεται τέσσερα χρόνια μετά την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, η ριζοσπαστική αριστερά να δυσκολεύεται ακόμα να καταγγείλει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα;

Υπάρχει ιδεολογική και στρατηγική διάσταση. Η ριζοσπαστική αριστερά διστάζει ακόμα να αναλάβει μια πραγματική ρήξη με την ΕΕ από φόβο μήπως κατηγορηθεί για εθνικισμό. Και η άνοδος της “λαϊκιστικής” δεξιάς δεν βοηθά να σπάσει αυτό το ταμπού. Ωστόσο, πιστεύουμε  ότι μπορούμε να αναλάβουμε τόσο μια ρήξη με την ΕΕ όσο και την οικοδόμηση ενός νέου διεθνισμού. Πρέπει όμως να σκεφτούμε και τις δυνατότητες διεθνούς συνεργασίας σήμερα, κάτι που δεν κάνει πια η ευρωπαϊκή αριστερά.Το στρατηγικό πρόβλημα είναι ότι η ρήξη με την ΕΕ μας οδηγεί πολύ μακριά στην πολιτική δράση και ότι οι επιλογές είναι λίγες.

Στην πραγματικότητα, η νομική εξίσωση είναι απλή. Στη Γαλλία, τα διοικητικά δικαστήρια ελέγχουν τη συμμόρφωση του εθνικού δικαίου με το ευρωπαϊκό. Το ευρωπαϊκό δίκαιο είναι υπερφιλελεύθερο. Η νομολογία δεν αφήνει καμία αμφιβολία ως προς την έννομη τάξη: κάθε νόμος αντίθετος προς το ευρωπαϊκό δίκαιο που θα έπαιρνε η αριστερά στην εξουσία θα ακυρωνόταν όχι από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά από τα γαλλικά! Όσοι αμφιβάλλουν αρκεί να διαβάσουν την απόλυτα σαφή θέση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αν, π.χ., θέλαμε να ελέγξουμε τα κεφάλαια για να μη διαφεύγουν ή να θεσπίσουμε τελωνειακούς δασμούς σε ορισμένα προϊόντα, οποιαδήποτε θιγόμενη εταιρεία θα προσβάλλει την απόφαση και θα κερδίσει. Για μια αριστερή πολιτική, είναι επιτακτική η αποκατάσταση του πρωτείου του εθνικού δικαίου έναντι του κοινοτικού, εν όλω ή εν μέρει, ανάλογα με την πολιτική στρατηγική που θα υιοθετήσουμε. Πρόκειται για ριζική αλλά αναπόφευκτη λύση. Και εκεί, καταλαβαίνουμε την δυσφορία της αριστεράς: αποφεύγει το θέμα επειδή φοβάται να τρομάξει ένα μέρος των εκλογέων της. Αλλά αρνούμενη την πραγματικότητα είναι λίγο σαν να αρνείται τον νόμο της βαρύτητας.

Ενώ οι ευρωπαϊκές είναι σε λιγότερο από δύο μήνες, η ΕΕ απουσιάζει σχεδόν εντελώς από δημόσιες συζητήσεις. Πώς το εξηγείτε;

Κανείς δεν έχει συμφέρον να μιλήσει πάρα πολύ, εκτός από τον Ε. Μακρόν, που θα  εμφανιστεί ως επικεφαλής των ευρωπαιϊστών σε μια προσπάθεια να βγει από το βούρκο στον οποίο βρίσκεται. Η φιλελεύθερη δεξιά δεν έχει να πει περισσότερα από τον Mακρόν. Η Λε Πεν, η οποία έκανε πλήρη φιλοευρωπαϊκή στροφή, μάλλον δεν θα μιλήσει ούτε για τις συνθήκες, ούτε για την έξοδο από το ευρώ, αλλά για τη μετανάστευση. Η ριζοσπαστική αριστερά τάχει χαμένα. Το εκλογικό σώμα της χωρίζεται ανάμεσα στους οπαδούς της ρήξης με την ΕΕ και τους υποστηρικτές της “αλλαγής από μέσα”. Πιστεύει ότι τη συμφέρει να παραμείνει συναινετική, αλλά είναι μια τοξική συναίνεση, διότι πραγματικά δεν πείθει κανέναν. Πάνω απ ‘όλα, καθυστερεί τη διαμόρφωση ενός ρεύματος γνώμης ευνοϊκού για τη ρήξη, το οποίο θα χρειαστεί χρόνο να συγκροτηθεί.

Το μόνο κίνημα που θα επικεντρωθεί στην ουσία της ευρωπαϊκής συζήτησης είναι τελικά το UPR του Φρανσουά Ασελινώ. Το ποσοστό του θα είναι ενδιαφέρον, διότι με ασαφείς και ακατανόητες τις στρατηγικές τους, η Aνυπότακτη Γαλλία και ο Εθνικός Συναγερμός, του προσφέρουν δυνητικά σημαντικό πολιτικό χώρο.

Στο βιβλίο σας δείχνετε ότι η έξοδος από το ευρώ δεν θα ήταν αναγκαστικά η αναγγελθείσα καταστροφή. Αλλά μπορεί ένα κόμμα να κερδίσει την εξουσία καταγγέλλοντας το ευρώ; Οι αγορές θα κατέρρεαν προεκλογικά, μόλις οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν το προβάδισμά του…

Τα ΜΜΕ θα ξεσάλωναν, αυτό είναι σίγουρο. Για τις αγορές, είμαι λιγότερο σίγουρος. Μήπως οι αγορές κατέστρεψαν το Ην. Βασίλειο λόγω Brexit; Έκαναν άγρια επίθεση πριν το δημοψήφισμα για να μη ψηφίσουν οι πολίτες υπέρ της εξόδου; Όχι, επειδή η οικονομική πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Οι πολυεθνικές (και οι γερμανικές) έχουν συμφέροντα στο Ην. Βασίλειο. Έχουν και στη Γαλλία. Mercedes και BMW μας πωλούν αυτοκίνητα, η Krupp μας πουλάει εξαρτήματα μηχανών … Η Κομισιόν είναι αυτή που προσπαθεί να «τιμωρήσει» το Ην. Βασίλειο, και αυτό γιατί η κυβέρνησή του επέλεξε το δρόμο του άρθ. 50 της ευρωπαϊκής Συνθήκης, το οποίο δίνει απίστευτη εξουσία στην Κομισιόν. Αλλά ο οικονομικός κυκλώνας που θα μας βύθιζε στη δυστυχία δεν είναι ένα πιθανό σενάριο για μια χώρα όπως η Γαλλία.

Είναι μάλλον βέβαιο ότι θα υπάρξει αποσταθεροποίηση και φυγή κεφαλαίων. Γι’αυτό  είναι επάναγκες να ενεργήσουμε αμέσως με την άνοδο στην εξουσία και δεν πρέπει να περιμένουμε τη σύσταση Συντακτικής Συνέλευσης ή την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με το άρθρο 50. Από την επομένη των εκλογών απαιτείται δημοψήφισμα για την τροποποίηση του Συντάγματος και την αποκατάσταση των περιοχών εθνικής νομικής κυριαρχίας, τουλάχιστον σε οικονομικά ζητήματα.

Μπορεί η ριζοσπαστική αριστερά να αποσπαστεί μόνη της από την Ε.Ε; Θα έπρεπε να εξετάσει τη δυνατότητα συμμαχίας με εθνοκυριαρχικά δεξιά σχήματα;

Δεν το θίξαμε στο βιβλίο. Προσωπικά, πιστεύω ότι πρέπει πρώτα να δημιουργήσουμε ένα ρεύμα ιδεών ευνοϊκό για τη ρήξη από την αριστερά, ρεύμα που διαμορφώνεται αλλά είναι ακόμα αδύναμο. Ο πρώτος αγώνας είναι πολιτιστικός: πρέπει να σπάσουμε το ευρωπαϊκό ταμπού στους κόλπους της αριστεράς. Μετά, θα εξετάσουμε συμμαχίες με άλλους δημοκρατικούς και θα προκύψουν άλλα ζητήματα.

Επειδή δεν πρέπει να το κρύβουμε: η θεσμική ρήξη είναι μόνο ένα πρώτο βήμα, σχεδόν το λιγότερο δύσκολο. Διότι ακόμη και χωρίς τα δεσμά της Ευρώπης, θα αντιμετωπίσουμε στη συνέχεια τις πολυεθνικές για να αποκτήσουμε το πάνω χέρι. Και δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνούμε με τη δεξιά (την εθνοκυριαρχική-δημοκρατική) σε αυτό το ζήτημα. Τι ωφελεί να φύγεις από την ΕΕ και να μείνεις υπό τον έλεγχο της Total ή της Vinci; Δεν το βλέπω πραγματικά.

Θα συμφωνούσαμε επίσης στην ανάγκη να τερματιστεί ο νεοαποικισμός της Γαλλίας, να συνεργαστεί με τις χώρες του Νότου αντί να τις εκμεταλλεύεται; Αμφιβάλλω και πάλι. Θεωρώ τα δύο θέματα (πολυεθνικές και διεθνισμό) απολύτως διαρθρωτικά.

Δείχνετε ότι τα ευρωσκεπτικιστικά σχήματα προοδεύουν παντού στην Ευρώπη, ιδίως μεταξύ των λαϊκών τάξεων. Ωστόσο, το AFD στη Γερμανία, η Λέγκα στην Ιταλία ή το UKIP στο Ην. Βασίλειο είναι κυρίως αντιμεταναστευτικά κόμματα. Μπορεί να υπάρξει όντως ευρωσκεπτικισμός σε καθαρά οικονομική βάση;

Το θέμα της μετανάστευσης αξίζει ένα ολόκληρο βιβλίο, αλλά δεν το θίξαμε. Πιστεύω ότι η οικονομική προσέγγιση από μόνη της αρκεί για να αποδείξει την επιταγή της ρήξης, διότι δείχνει ότι οι νεοφιλελεύθερες επιλογές που μας επιβάλλει νόμιμα η ΕΕ δεν μπορούν να αμφισβητηθούν με άλλο τρόπο.

Βασικό επίσης είναι το δημοκρατικό ζήτημα. Στο σχετικό κεφάλαιο καλούμε την ΕΕ «α-δημοκρατία»: πολιτική δομή στην οποία η δημοκρατία δεν έχει θέση, επειδή οι άνθρωποι αποκλείονται και τα λόμπι διαφεντεύουν.

Νομίζω ότι είναι εξαιρετική η πρόταση των Κίτρινων Γιλέκων για δημοψήφισμα με την πρωτοβουλία πολιτών (ΔΠΠ). Αλλά ας καταλάβουμε ένα πράγμα: το ΔΠΠ δεν θα μπορούσε να φέρει στο γαλλικό δίκαιο, διατάξεις αντίθετες προς το ευρωπαϊκό! Ο Mακρόν θα μπορούσε να δεχτεί ένα ναι στο ΔΠΠ, βέβαιος ότι δεν κινδυνεύει η φιλελεύθερη τάξη. Για να καλύψει όντως το ΔΠΠ όλα τα ζητήματα, είναι απαραίτητο πρώτα να μεταρρυθμιστεί το Σύνταγμα για να αποκατασταθεί μια μορφή πρωτείου του εθνικού δικαίου έναντι του ευρωπαϊκού. Αυτό είναι το κύριο θέμα. Και γι’ αυτό επίσης κανείς δεν θέλει να μιλήσει.

*O Ωρελιάν Μπερνιέ (1974) είναι Γάλλος συγγραφέας, ενεργό μέλος της Attac, ειδικός σε θέματα περιβάλλοντος και παγκοσμιοποίησης και συνεργάτης της Μοντ Ντιπλοματίκ. Πρόσφατα έργα του La démondialisation ou le chaos ( 2016) και Les voleurs d’énergie. Accaparement et privatisation de l’électricité, du gaz, du pétrole (2018).

**Εντουάρ Εριό (1872-1957). Γάλλος ριζοσπάστης πολιτικός, διετέλεσε πρωθυπουργός, υπουργός πολλών κυβερνήσεων και Ακαδημαϊκός.

Πηγή: https://www.marianne.net/debattons/entretiens/aurelien-bernier-l-union-europeenne-est-une-construction-politique-ou-la

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα