του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Προφανώς είναι αναγκαίο γι’ ακόμη μία φορά να κουβεντιάσουμε για τα αυτονόητα. Όχι γιατί η ημέρα ή η εποχή προσφέρονται για απεραντολογία και ατελείωτες διαλέξεις. Αλλά κυρίως γιατί στις ανεξερεύνητες διαδρομές στις οποίες καταφεύγει αναγκαστικά η σκέψη μας, το πρώτο πράγμα που παραμονεύει, είναι ο κίνδυνος να εγκλωβιστούμε μαζικά σε αδιέξοδες και επικίνδυνες αυτοπαγιδεύσεις…
Σε ότι μας αφορά και σε χρόνο ανύποπτο, είχαμε προειδοποιήσει πως τώρα που ο πλανήτης έχει παραδοθεί στον ρυθμό των ρίχτερ του κορωνοϊού, οι κοινωνίες οφείλουν να αντισταθούν… Οφείλουν να επιμείνουν στην λογική των πραγμάτων προσέγγιση και να μην αφήσουν τις σκέψεις τους να γλιστρήσουν στα σκοτεινά μονοπάτια του μεταφυσικού ή της συνομωσιολογίας, διότι εκεί η μπάλα θα χαθεί εντελώς…
Είχαμε επίσης τοποθετηθεί ξεκάθαρα προειδοποιώντας τους πάντες, πως η επόμενη μέρα, θα βρει τις κοινωνίες αδύναμες, κουρασμένες, καχύποπτες και με ναρκοθετημένο τον σκληρό πυρήνα της συνοχής τους, σε ένα περιβάλλον στο οποίο θα έχουν περισταλεί δικαιώματα… αυτονόητα… συνήθειες… δουλειές… και μια σειρά από αδιαπραγμάτευτες μέχρι πρότινος αξίες.
Προσεγγίσαμε δηλαδή με ανησυχία αυτό που φαίνεται να έρχεται, αντιλαμβανόμενοι ότι σε αυτό το περιβάλλον, ο πρώτος πραγματικά ευάλωτος και αδύναμος κρίκος, είναι η ψυχολογία της μάζας, η οποία εν συνόλω δεν χαρακτηρίζεται από την ικανότητά της να επιδεικνύει πολιτικές αντιστάσεις όταν…
επιχειρείται οργανωμένα να χαλιναγωγηθεί η πολιτική της συμπεριφορά.
Προσεγγίσαμε όμως και με τον απαραίτητο σκεπτικισμό το πακέτο των μέτρων τα οποία σταδιακά ανακοινώνονται – ομολογουμένως πρωτόγνωρα για ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας – εκφράζοντας σοβαρές επιφυλάξεις ΟΧΙ για το εάν και κατά πόσον είναι δυσανάλογα του προβλήματος, αλλά σε σχέση με το εάν η Διεθνής «Δημόσια Αρχή» βρίσκεται πραγματικά σε θέση μπρα ντε φερ αντιμετωπίζοντας κατάματα τον COVID-19, ή αν προσπαθεί να συντονίσει μια σικέ μάχη σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί η ανθρωπότητα με αξιοπρέπεια την ήττα της από τα ίδια τα τερατουργήματά της.
Γι’ αυτό και προειδοποιήσαμε πως θα είναι καλό, δίνοντας την δική μας μάχη για τον περιορισμό των συνεπειών και εν τέλει για την ίδια την επιβίωσή μας, να προσπαθούμε παράλληλα να αξιολογούμε πολύ προσεκτικά τις αποφάσεις της Διοίκησης, διότι αυτή η ιδιότυπη κοινωνικοποίηση της διαχείρισής του προβλήματος, είναι εν δυνάμει και η θερμοκοιτίδα μέσα στην οποία αποκτά σταδιακά υπόσταση ένας άλλος εφιάλτης με τον οποίο οι κοινωνίες θα βρεθούν αντιμέτωπες την επόμενη μέρα.
Και σε αυτό δεν φταίνε τα όποια μέτρα, τα οποία είναι εν πολλοίς προαποφασισμένα και προεπεξεργασμένα στο πλαίσιο των σχετικών πρωτοκόλλων αντιμετώπισης, αλλά μια σειρά από πιθανές και ανομολόγητες προθέσεις των διαχειριστών.
Επομένως…
Η κριτική προσέγγιση και η επιφυλακτικότητα στην αξιολόγηση όλων αυτών που μπορούν να προσδιορίζουν τον τρόπο της συλλογικής αντιμετώπισης μιας έκτακτης και ομολογουμένως δύσκολης κατάστασης, δεν είναι και δεν μπορεί να γίνεται εργαλείο καθολικής και αβασάνιστης απόρριψής τους. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή η απόρριψη δεν συνοδεύεται από σαφείς και συγκεκριμένες αντιπροτάσεις.
Είναι και πρέπει να αναγορεύεται σε πολιτικό κίνητρο αφύπνισης, προσανατολισμού και διαρκούς επαγρύπνησης των πολιτών, για όλα όσα θα επιχειρηθεί εμβόλιμα να επιστρατευτούν για να τσακίσουν την ζωή και την Δημοκρατία, χρησιμοποιώντας ως όχημα το περιβάλλον των έκτακτων αναγκών.
Ένα περιβάλλον δηλαδή στου οποίου την επόμενη μέρα, ενδέχεται να έχουν εκλείψει, να έχουν συνθλιβεί, ακόμη και ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας που λειτουργούσαν στην πράξη ως μικροανάχωμα για μια μεγάλη κατηγορία εργαζομένων σε συνθήκες υποθηκευμένης πατρίδας όπως είναι η δική μας πατρίδα…
Σε ένα περιβάλλον, στο οποίο μια σειρά από παραδοσιακοί δυνάστες θα επανέλθουν επιδιώκοντας να εδραιωθούν στο παιχνίδι ισχύος, με ακόμη μεγαλύτερο θράσος και με ακόμη πιο αποκρουστικά εργαλεία από αυτά που γνωρίσαμε στο παρελθόν.
- Τράπεζες…
- Πλαίσιο δημοσιονομικών αναγκών και ρυθμίσεων…
- Εργοδοτικές απαιτήσεις…
- Και ένα σύστημα θεσμικών καλικαντζάρων, που θα επιδιώκει να ροκανίσει ότι απέμεινε από τα ερείπια του θεσμοθετημένου κοινωνικού προστατευτισμού…
Είναι μερικά μόνο από τα σύγχρονα τέρατα με τα οποία θα βρεθούν αντιμέτωποι οι λαοί.
Και στον αντίποδα όλων αυτών των αναβαθμισμένων τεράτων, οι κοινωνίες που θα κληθούν εκ των πραγμάτων να δώσουν την μάχη της υπεράσπισης των αυτονόητων…
- Με σοβαρά τραυματισμένη την συλλογική τους ταυτότητα…
- Με προκλητικά υπονομευμένη την εθνική τους συνοχή…
- Με ευρύτατα αποδομημένο το ιδιαίτερο εθνικό αξιακό τους αποκούμπι…
Σε μια υβριδική μεταδημοκρατία εργαστηρίου σε μια «μετά ιόν» εποχή που θα ξεχειλίζει προσχήματα, σε μια πρωτοφανή κοινωνική ζούγκλα.
Θα είναι η περίοδος που οι κοινωνίες κουρασμένες και ανήμπορες, θα παρατηρούν πως μέσα σε μια νύχτα, τα μέτρα που ελήφθησαν για την σωτηρία τους, θα μετατραπούν σε μόνιμη θηλιά που θα στραγγαλίσει το μέλλον των παιδιών τους.
Οι μέρες που κύλησαν δυστυχώς δεν άργησαν να δικαιώσουν τις παραπάνω προβλέψεις.
Τα πρώτα δειλά βήματα αυτών που επιχείρησαν να επενδύσουν αξιοποιώντας των πολιτική ανωριμότητα, άρχισαν ήδη να συνδυάζονται με την κλιμάκωση μιας στοχευμένης θεσμικής αντεπίθεσης πολλαπλών επιπέδων.
Ας δούμε πως εκφράστηκαν όλα τούτα στην πράξη μέσα στον πολιτικό χρόνο μιας μόλις εβδομάδας που ο καθένας από μας επιμένει να κυνηγά με πάθος την ουρά του…
Αρχικά εμφανίστηκαν τα ματζούνια.
Κάποιοι ανώνυμοι γιατροί στην μέση του πουθενά, έσπευσαν να δηλώσουν πως έχουν προϋπηρεσία στο Bergamo και καλούσαν τον κόσμο να πίνει ζεστό νερό για να σκοτώσει τον ιό, και να εισπνέει καυτό αέρα για να τον ξεκάνει στα σωθικά του. Και τα έλεγαν όλα τούτα, αδιαφορώντας για τους αφελείς που θα τους άκουγαν και θα κινδύνευαν να πάθουν ακόμη εισπνευστικό έγκαυμα… Οι πρόθυμοι ηλίθιοι όμως, αναπαρήγαν μανιωδώς αυτές τις αθλιότητες.
Τις τελευταίες ώρες, πλάκωσε η αναβαθμισμένη “επιστήμη”.
Αναγνωρίζει μεν το πρόβλημα, αλλά θεωρεί δυσανάλογα τα μέτρα που παίρνονται για την αντιμετώπισή του. Και τι προτείνει στην θέση τους; Την τακτική του Μπόρις Τζόνσον ή κάτι διαφορετικό από αυτά που απέτυχαν στην πράξη; Απολύτως τίποτε. Μια ακόμη εκδήλωση ματαιοδοξίας ήταν, πρόθυμη να εργαλειοποιηθεί ως επένδυση στον διχασμό και σε μια επιζήμια ομαδοποίηση μιας ευάλωτης και πολιτικά ανώριμης κοινωνίας.
Τι άλλο πλάκωσε;
Πλάκωσαν και αυτόπτες μάρτυρες με ανύπαρκτα προφίλ που μας διαβεβαίωναν ότι στην πόλη του θανάτου (στο Bergamo) όλα πηγαίνουν καλά… Ότι δεν υπάρχουν νεκροί… Ότι δεν έχει ξεφύγει η κατάσταση… Ότι δεν υπάρχουν φέρετρα…Και ότι εμείς εδώ απλώς παραπληροφορούμαστε στο πλαίσιο μιας κατευθυνόμενης προσπάθειας που συντονίζουν τα Νεφελίμ…
«Ισχυρό» εργαλείο στο οπλοστάσιο αυτού του καθ’ όλα νοσηρού και επικίνδυνου παραληρήματος, είναι η συζήτηση περί του δήθεν επιβληθέντος «στρατιωτικού νόμου». Στα πολυταξιδεμένα (ενδεχομένως και νοσηρά) μυαλά όλων αυτών που αναπαράγουν αυτές τις αηδίες, ο στρατός φαίνεται να πήρε τον έλεγχο της πολιτικής διοίκησης και όλοι εμείς οι αφελείς δεν πήραμε χαμπάρι. Προφανώς κάποια «πολιτική» κυβέρνηση επιχειρεί με εργαλείο τον στρατό να επιβάλει την εξουσία της, και όλοι εμείς κοιμόμαστε το0ν ύπνο του δικαίου…
Άνθρωποι που δεν έζησαν τι σημαίνει το περιβάλλον του στρατιωτικού νόμου ούτε ως όνειρο, και που δεν έκαναν τον κόπο ούτε να διαβάσουν κάτι σχετικό επ’ αυτού, εκτοξεύουν κραυγές, παραληρηματικές αηδίες, και διάφορες ανοησίες αποπροσανατολιστικές, διότι στην soft εκδοχή του ‘’στρατιωτικού νόμου’’ που έστησαν στις υπέροχες σκέψεις τους, το να πρέπει να συμπληρώσεις ένα πατσαβουρόχαρτο προκειμένου να βγάλεις τον σκύλο σου για τσίσα, σημαίνει περιστολή ελευθεριών. Έτσι κατάλαβαν όλοι αυτοί το βαθύ περιεχόμενο της κατάστασης που προκύπτει, όταν ο στρατός αναλαμβάνει τον έλεγχο της πολιτικής διοίκησης. Τέτοια κατάντια…
Την ίδια στιγμή, η μεταμοντέρνα Δημοκρατία για την οποία προειδοποιήσαμε, άρχισε να κάνει τα πρώτα της βήματα, έστω και αν ακόμη δεν περάσαμε στην «μετά ιόν εποχή».
Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, οι μισθοί περικόπτονται κατά 50%. Εμείς όμως ακόμη διχαζόμαστε για το αν η χρήση του πατσαβουρόχαρτου συνιστά επιβολή στρατιωτικού νόμου.
Η διαδραστική γεωπολιτική εξίσωση για την οποία επίσης προειδοποιήσαμε, ενσωματώνει καινούριες παραμέτρους που θα τις βρούμε μπροστά μας την επόμενη περίοδο. Ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ισλαμικού εποικισμού τίθεται σε εφαρμογή.
Τα χωριά της Β. Ηπείρου αλώνονται στο πλαίσιο της άθλιας συμφωνίας Ερντογάν – Ράμα, αλλά η Ελλάδα ανάβει το πράσινο φως για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας.
- Ούτε ο εποικισμός…
- Ούτε το περιουσιακό…
- Ούτε η συνταγματική ακύρωση της διακρατικής συμφωνίας για τον καθορισμό των θαλασσίων συνόρων αποτέλεσαν ικανές και αναγκαίες συνθήκες προκειμένου να τηρηθεί μια στάση ευθύνης απέναντι στα δρώμενα. Κι εμείς διχαζόμαστε για το αν τα μέτρα του πέτσινου περιορισμού της κυκλοφορίας είναι δυσανάλογα ή ανάλογα με το μέγεθος της απειλής…
Στο μέτωπο των Καστανιών, όλα δείχνουν πως είμαστε λίγο πριν από την κλιμάκωση μιας ευρείας έκτασης επιθετική ενέργεια εκ μέρους της Τουρκίας με στόχο την κατάλυση της γραμμής ανάσχεσης, ενώ την ίδια στιγμή σε όλη την χώρα οργανώνεται το γνωστό delivery ισλαμικών πληθυσμών της Erdogan Tours και κανένα αυτί δεν ιδρώνει. Στην δική μας κουβέντα ωστόσο, εισέβαλε για τα καλά ο προβληματισμός για τα ευφυολογήματα κάποιου κυρίου Σκαρλάτου που κατά την γνώμη κάποιων συμπολιτών μας ξεχειλίζουν και αυτά από άκρατη επιστημοσύνη…
Και είμαστε ακόμη στην αρχή του φαινομένου μιας σειράς επιθετικών ανατροπών που παρεμβαίνουν με τρόπο ευθύ στο DNA των εξελίξεων.
Όπως αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης, ο διχασμός του λαού, θεωρείται αναγκαία προϋπόθεση από ένα σύστημα που θα επιχειρήσει σε συνθήκες κατάρρευσης, να κλιμακώσει την αντεπίθεσή του, με πρώτιστη επιδίωξη να περιθωριοποιήσει και πάλι την κοινωνία. Και τα εργαλεία που έχει στην διάθεσή του είναι πολλά.
Η φαινομενική «φιλικότητά» τους, είναι στοιχείο απαραίτητο για την πολιτική διεισδυτικότητα άρα και την αποτελεσματική τους αξιοποίηση. Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η συστημική αντεπίθεση στο επίπεδο το κοινωνικό έχει ήδη ξεκινήσει και αυτό που χρειάζεται, είναι μια κοινωνία ανίκανη να αντισταθεί. Και κατ’ εξοχήν ανίκανη κοινωνία, είναι η διχασμένη κοινωνία.
Για να γυρίσουμε λοιπόν στο προκείμενο, νομίζω πως πρέπει να είμαστε κατηγορηματικοί. Η πραγματική διαφορά δεν βρίσκεται στην προσέγγιση των επιστημόνων από την μια, και των “επιστημόνων” αλλά και των ζόμπι από την άλλη, που αναβίωσαν αίφνης και επανεμφανίστηκαν πουλώντας φτηνά διαδικτυακά φούμαρα σε κακοστημένα σόου.
Η πραγματική διαφορά βρίσκεται στον ρόλο που καλείται ο καθένας να επιτελέσει. Γι’ αυτό και επιμένουμε πως χρειάζεται – ειδικά αυτήν την περίοδο – μια αυξημένη προσοχή από πολίτες ψυλλιασμένους. Ένας μηχανισμός κοινωνικού διχασμού επιστρατεύτηκε ήδη, και με εργαλείο την ματαιοδοξία των πρωταγωνιστών του επιχειρεί να τσιμπήσει αφελείς για τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας.
Στο χέρι μας είναι να αποτύχει…
Ας ελπίσουμε λοιπόν η ανοησία, να παραμείνει σε ανόητους διαδικτυακούς διαξιφισμούς διότι δεν περισσεύει κανείς, γι αυτό και δεν πρέπει να της επιτρέψουμε να εργαλειοποιηθεί μπροστά στις προκλήσεις που είναι σε εξέλιξη.
Το πρόβλημα με την πανδημία είναι υπαρκτό…
Η απειλή προς το παρόν δεν είναι αντιμετωπίσιμη…
Το σχέδιο των χορογράφων είναι βρώμικο, και για την επιτυχία του σπεύδουν να αξιοποιήσουν τα πάντα…
