Όταν το  παρελθόν επιστρέφει ως παρόν

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου

Η Ελένη Αρβελέρ στη συνομιλία της με τον Θανάση Λάλα μας υπενθύμισε πως ο Braudel είχε πει ότι «το παρελθόν δεν είναι ποτέ παρελθόν». Διότι, όπως μας εξηγεί η ίδια, υπάρχει μια υπόγεια, λαθραία κίνηση η οποία κάνει τη νοοτροπία να μας ακολουθεί για πάντα. Με άλλα λόγια, κληρονομείται η νοοτροπία; Ο Γουσταύος Λε Μπον έλεγε ότι «το παρελθόν δεν πεθαίνει ποτέ. Ζει μέσα μας και αποτελεί τον πιο σίγουρο οδηγό της συμπεριφοράς των ατόμων και των λαών. Η ψυχή των ζωντανών είναι καμωμένη βασικά από το πνεύμα των νεκρών». Έτσι λοιπόν, όταν ψηφίζεις σήμερα τον ένα πόλο του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, τη ΝΔ, που συμμετείχε, με όχημα τις πελατειακές σχέσεις, στην κατάρρευση της οικονομίας και υπερθεματίζεις και ανακαλείς με την ψήφο σου στην εξουσία μια παλιά πολιτική δυναστεία συνδεδεμένη με αυτό το παρελθόν, τότε είναι ολοφάνερο ότι η εκλογική σου συμπεριφορά αποτελεί έκφραση του παρελθόντος και έχεις εναποθέσει τις ελπίδες σου στην αναβίωση των πελατειακών σχέσεων, διότι νιώθεις ότι εκεί μόνον μπορείς να ελπίζεις άσχετα αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης που ψήφισες σου υπόσχεται ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Αυτό είναι ακόμη πιο φανερό στις φοιτητικές εκλογές στα ΑΕΙ – ΤΕΙ, όπου κάθε χρόνο επικρατεί με μεγάλη διαφορά η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, παρόλο που η ΝΔ ως πόλος του δικομματισμού συνέβαλε τα μέγιστα στα εργασιακά αδιέξοδα της νεολαίας και στη φυγή της στα ξένα.  Γιαυτό η επάνοδος της ΝΔ στην εξουσία, μιας ΝΔ με πολύ πιο ακραία πολιτικά χαρακτηριστικά από τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με αντιπρόεδρο και άλλους προερχόμενους από το ΛΑΟΣ και την ακροδεξιά, σηματοδοτεί την πολιτική οπισθοδρόμηση της χώρας.

Ποιες ουσιαστικές αλλαγές μπορεί να σηματοδοτήσει η αυτοδυναμία της Ν.Δ; «Ο κοινοβουλευτισμός, μας λέει ο  Αλαίν Μπαντιού συνομιλώντας με τον Μαρσέλ Γκοσέ, βασίζεται στην αρχή της εναλλαγής στην κυβέρνηση και επομένως στην αναγκαία εκτόνωση των κοινωνικών εντάσεων και συγκρούσεων. Σε αυτό το πλαίσιο τα κόμματα έχουν αποδεχθεί να παραδίδουν ειρηνικά την εξουσία το ένα στο άλλο. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους, ότι υιοθετούν το ίδιο, σε γενικές γραμμές, μοντέλο ανάπτυξης και κοινωνικής οργάνωσης». Για να συνεχίσει: «Όταν ξεσπούν οικονομικές ή και πολιτικές κρίσεις, επιστρατεύονται τα μεγάλα λόγια, ώστε να φαίνεται ότι το κεφάλαιο θα πληρώσει επίσης, ότι δεν θα βγει αλώβητο από όσα συμβαίνουν. Το “κυβερνητικό” κόμμα που βρισκόταν στην αντιπολίτευση έρχεται τότε στα πράγματα, διακηρύσσοντας μάλιστα ότι είναι αποφασισμένο να μεταρρυθμίσει σε βάθος το σύστημα.. Ωστόσο οι διακηρύξεις αυτές καταλήγουν κατά κανόνα σε ορισμένα δευτερεύουσας σημασίας μέτρα προσαρμογής, καθώς μοναδικό μέλημα των κυβερνώντων παραμένει πάντα να μην αλλάξει τίποτα σε ό,τι αφορά την κυριαρχία του κεφαλαίου».

Οι εκλογές αποτελούν διαδικασία εκτόνωσης της δυσαρέσκειας και δημιουργίας ψευδεπίγραφων προσδοκιών και αυτό είναι ολοφάνερο στη χώρα μας σήμερα μετά την 7η Ιουλίου. Οι δηλώσεις όμως που ολοφάνερα εμπαίζουν και παραπλανούν τους πολίτες είναι αυτές – όπως του πρωθυπουργού το βράδυ των εκλογών και μετέπειτα– για τη “σκληρή δουλειά” που τους περιμένει, ότι “θα σηκώσουν τα μανίκια και θα πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά”. Δηλαδή δεν δούλευαν οι απερχόμενοι, ή οι παλαιότεροι; Είναι δυνατό να είσαι υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας υπουργείου, διευθύνων σύμβουλος ή γενικός διευθυντής υπουργείου, ΔΕΚΟ, κ.ο.κ και να τίθεται τέτοιο θέμα; Οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες που συσσωρεύονται σε αυτές τις θέσεις είναι τόσες που πραγματικά ο υπόλογος ασφυκτιά. Το ζήτημα που τίθεται λοιπόν δεν είναι η δουλειά που είναι αυτονόητη για τα μέλη κάθε κυβέρνησης αλλά το αποτέλεσμα που παράγει. Ποια συμφέροντα υπηρετεί; Τα συμφέροντα της μεγάλης μάζας των εργαζομένων που βλέπει τα παιδιά του να ξενιτεύονται, των ανέργων ή τα συμφέροντα των ολίγων που εκφράζονται από τη ΝΔ παραδοσιακά; Και η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά δούλεψε σκληρά αλλά εκείνο που θυμάμαι από τη θητεία της είναι το δεύτερο μνημόνιο και το γεγονός ότι πριν πλήρωνα για συγκεκριμένα φάρμακα συμμετοχή ως ασφαλισμένος 25% και σήμερα από 65 – 80%. Και οι κυβερνήσεις του δικομματισμού επί δεκαετίες δούλεψαν σκληρά αλλά στο τέλος μας κληροδότησαν τα τρία μνημόνια. Μάλιστα η κυβερνητική περίοδος που άρχισε μόλις τώρα είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για τους ταξικούς συσχετισμούς. Να υπενθυμίσουμε ό,τι ο Ντέιβιντ Χάρβει σημείωνε στο «Αίνιγμα του κεφαλαίου» για τις περιόδους των κρίσεων: «Οι κρίσεις είναι, τρόπον τινά, οι παράλογοι εκλογικευτές ενός πάντοτε ασταθούς καπιταλισμού. Πρέπει πάντα να διερωτώμεθα τι είναι αυτό που εκλογικεύεται στην προκειμένη περίπτωση και ποια κατεύθυνση ακολουθούν οι εκλογικεύσεις, διότι  αυτές είναι που θα καθορίσουν όχι μόνο τον τρόπο εξόδου μας από την κρίση, αλλά και τον μελλοντικό χαρακτήρα του καπιταλισμού. Σε περιόδους κρίσης υπάρχουν πάντα επιλογές. Το ποια θα προτιμηθεί εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ισορροπία των ταξικών δυνάμεων….». Με άλλα λόγια, αν η έξοδος από την κρίση θα ακολουθήσει την προοδευτική ή τη συντηρητική κατεύθυνση εξαρτάται από τους συσχετισμούς των ταξικών δυνάμεων, γιαυτό είναι πολύ σημαντικό να αποκρουσθεί μια νέα νεοφιλελεύθερη επιδρομή. Και για έναν πρόσθετο σημαντικό λόγο: Διότι όπως γράφει πάλι ο Ντέιβιντ Χάρβει: «Ο τρόπος εξόδου από μια κρίση εμπεριέχει τους σπόρους των μελλοντικών κρίσεων».

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947771412

4-6-2019

 

 

 

 

 

 

spot_img

18 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Έχει δίκιο ο κύριος Μακροδημόπουλος ότι η ψήφος καθορίζεται από τα δεσμά του παρελθόντος. Οι άνθρωποι ακόμα και αυτοί που ιδεολογικά προσδιορίζονται ως προοδευτικοί είναι συντηρητικά όντα. Τους αρέσει να επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το παρελθόν ακόμα κι αν αυτό είναι δυσάρεστο. Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς αυτό από την καθημερινή συμπεριφορά των ανθρώπων πχ περιμένει κάποιος να έρθει το ασανσέρ, πατάει το κουμπί αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται, παρόλα αυτά συνεχίζει να το πατάει ξανά και ξανά καμιά δεκαριά φορές μέχρι να το πάρει απόφαση ότι το ασανσέρ δεν έρχεται κι έχει χαλάσει και να πάει απ’ τις σκάλες ή να πάρει τον συντηρητή. Έτσι κι ο λαός μας πάει στην κάλπη και ψηφίζει Μητσοτάκηδες, Παπανδρέηδες, Καραμανλήδες πατώντας το ίδιο κουμπί ξανά και ξανά ελπίζοντας σε άλλο αποτέλεσμα εγκλωβισμένος σ’ έναν κύκλο πόνου. Και για να μην πει κανείς ότι υποστηρίζω Τσίπρα κι αυτός μία παραλλαγή του Παπανδρεϊκού προτύπου είναι, μιμούνταν μάλιστα τη φωνή και τα συνθήματα του για ν’ αποκτήσει πρόσβαση στο ασυνείδητο των ψηφοφόρων του που πήγαιναν και τον ψήφιζαν υπνωτισμένοι λες και ήταν ο Μάγος του Χάμελιν και τους σφύριζε με τη φλογέρα το κάρμινα μποράνα σε νεότερη εκδοχή. Μας λείπει εκείνη η αντανακλαστική λειτουργία σκέψης, το δευτερόλεπτο που χρειάζεται ανάμεσα στο πάτημα του κουμπιού, την αποδοχή ότι το ασανσέρ δεν έρχεται και την αναζήτηση εναλλακτικής. Παρόλα αυτά είναι θέμα χρόνου να παραδεχτούμε ότι αυτό που κάνουμε δε λειτουργεί και ν’ αλλάξουμε.

    • “Έτσι κι ο λαός μας πάει στην κάλπη και ψηφίζει Μητσοτάκηδες, Παπανδρέηδες, Καραμανλήδες πατώντας το ίδιο κουμπί ξανά και ξανά ελπίζοντας σε άλλο αποτέλεσμα εγκλωβισμένος σ’ έναν κύκλο πόνου.”

      Ακριβώς!

  2. Εντάξει η ΝΔ επιστρέφει από το παρελθόν ως παρόν. Ουδεμία αντίρρηση ως προς την ευθύνη των παρατάξεων που κυβέρνησαν την χώρα επί δεκαετίες και μας οδήγησαν στην κατάρρευση της οικονομίας. Και πράγματι είναι πιθανό σε κάποιο τμήμα των ψηφοφόρων να ξύπνησαν προσδοκίες αναβίωσης των πελατειακών σχέσεων, βγαλμένες από τον χειρότερο παλαιοκομματισμό.
    Από την άλλη η αξιολόγηση της κυβερνητικής εναλλαγής με μαρξιστικής υφής όρους (περί προοδευτικών και συντηρητικών πολιτικών κατευθύνσεων, ταξικών συσχετίσεων και νεοφιλελεύθερης επιδρομής) πόσο πίσω μας πηγαίνει; Στον μεσοπόλεμο ή ίσως στον 19ο αιώνα;

    Στην σημερινή παγκόσμια κοινωνία ποιο είναι άραγε το βασικό κριτήριο της προοδευτικότητας στην πολιτική; Ο άξονας κρατισμού-αντικρατισμού; Ο δικαιωματισμός; Τα πολιτειακά ζητήματα; Η οικολογία; Η αντίθεση προστατευτισμού και κατάργησης των οικονομικών φραγμών; Η περί του έθνους αντίληψη;
    Και στην “κομπραδόρικη ” Ελλάδα πώς ακριβώς καθορίζεται η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας; Εντάξει, η οικονομική ελίτ ας πούμε ότι είναι διακριτή. Όμως από την κορυφή της πυραμίδας και προς τα κάτω τι ακριβώς γίνεται; Ποιος εισπράττει περισσότερα, ο διευθυντής συνοικιακού υποκαταστήματος τραπέζης ή ο εργολάβος μπογιατζής; Ο γιατρός ή ο ιδιοκτήτης ψησταριάς; Ο φυσικός του “Δημόκριτου” ή ο ποδοσφαιριστής; Πάρ’το αυγό και κούρευ’το.

    Στα επόμενα 20 έως 30 χρόνια το εργασιακό κόστος θα εξαλειφθεί σε πολλούς τομείς λόγω ρομποτοποίησης και αυτοματισμού της παραγωγής και των υπηρεσιών, με συνέπεια την απώλεια έως και του 45% των θέσεων εργασίας, θα προκύψουν στρατιές ανέργων, ο διεθνής καταμερισμός εργασίας θα μεταβληθεί, αλλά στην Ψωροκώσταινα η πολιτική συζήτηση συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από την αναδιανομή και τις ταξικές διακρίσεις μεταξύ “εργοδοσίας” και “εργαζομένων”.
    Τέλος πάντων. Η πολιτικής σκέψη στην Ελλάδα έχει απομακρυνθεί από κάθε ίχνος οράματος ανεπιστρεπτί.

    • Ο Μαρξισμός δεν είναι μια θεωρία στατική χρονικά. Η Έλλη Παππά στο βιβλίο της “Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο Κεφάλαιο του Μαρξ” γράφει ότι “ο Μαρξ φώτισε τις βαθύτερες νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής γιαυτό και οι σημερινές εξελίξεις επαληθεύουν αντί να μειώνουν την αξία να αναλύσεών του”. Για τη σημερινή ταξική διάρθρωση της κοινωνίας υπάρχει το βιβλίο του Σακελλαρόπουλου, που δεν αναιρεί τον Μαρξ. Όλα εκεί ανάγονται όποια μορφή κι αν πάρουν

      • Για την διαχρονικότητα ή την καθολική ισχύ του Μαρξισμού έχουν γραφεί τόνοι κριτικής και αντικριτικής και συνεπώς είναι αδύνατον να τοποθετηθούμε αναλυτικώς επί του θέματος στα πλαίσια ενός διαδικτυακού διαλόγου. Πάντως σοσιαλιστικές ιδέες και σχετικά κινήματα υπήρχαν και πριν τον Μαρξ.
        Η αντίθεση μου με τον πολιτικό λόγο ο οποίος χρησιμοποιείται σήμερα στην Ελλάδα εστιάζεται στην υπεραπλουστευμένη μανιχϊστική ορολογία με την οποία συχνά προσεγγίζεται το κοινωνικό ζήτημα. Αν η σημερινή κατάσταση μπορεί να αναλυθεί με ερμηνευτικές αναγωγές στον μαρξισμό ή όχι, αυτό συνιστά ένα σύνθετο φιλοσοφικό ερώτημα, διότι προϋποθέτει συνεχείς επανανοηματοδοτήσεις των σχετικών όρων (π.χ. ο περιπτεράς πρέπει να θεωρηθεί ότι ανήκει στην εργατική τάξη και γιατί; ). Κοινωνικές ανισότητες και αντιθέσεις βεβαίως υπάρχουν. Είναι επίσης αλήθεια ότι η πολιτική εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα. Από εκεί και πέρα όμως ο προσδιορισμός των πολιτικών παρατάξεων και των σχετικών κυβερνητικών προτάσεων σε ένα φάσμα “προόδου” και “συντήρησης” ή “αντίδρασης” (ή ακόμα και Αριστεράς – Δεξιάς) είναι προσχηματική και λειτουργεί παραπλανητικά, διότι δικαιολογεί τον νέο διπολισμό μέσω του οποίου αναπαράγεται το πολιτικό σύστημα.
        Υπό αυτήν την έννοια δεν θα διαφωνήσω ότι η επάνοδος της ΝΔ στην εξουσία, όπως γράφετε, σηματοδοτεί την πολιτική οπισθοδρόμηση της χώρας. Εξίσου όμως οπισθοδρομική, αν όχι και περισσότερο, ήταν και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η οποία ανέσυρε από τα σκονισμένα ιστορικά αρχεία τον πλέον διχαστικό και εμφυλιοπολεμικό λόγο, περί κακών δεξιών και καλών αριστερών κλπ. Αποτέλεσμα: καταργήθηκε κάθε δυνατότητας κοινωνικής συναίνεσης για έξοδο από την κρίση και ξεχάστηκε οποιαδήποτε συζήτηση για παραγωγική ανασυγκρότηση στα πλαίσια μίας εθνικής συνεννόησης. Για τα χαΐρια της εξωτερικής πολιτικής ας μην κάνουμε λόγο καλύτερα…

        Ασχέτως πολιτικών προτιμήσεων, εσάς σας καλύπτει το χρησιμοποιούμενο πολιτικό λεξιλόγιο; Εμένα πάντως μου φαίνεται κενό περιεχομένου.

        • Συμφωνώ απόλυτα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξίσου οπισθοδρομική, ίσως και χειρότερη διότι τροχοπέδησε την πορεία της χώρας αφού παρήγαγε την ίδια πολιτική με άλλο πρόσημο. Νομίζω ότι στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου ο Μαρξ εντάσσει στην εργατική τάξη και τον δάσκαλο που εργάζεται σε εργοδότη. Προφανώς άλλο το προλεταριάτο που αποτελεί και αυτό τμήμα της εργατικής τάξης. Όλους αυτούς τους πολιτικούς, όπως του ΣΥΡΙΖΑ νομίζω ότι τους ξεμπροστιάζει με τον καλύτερο τρόπο στο βιβλίο του “Ο ‘Αριστερισμός’ παιδική αρρώστια του κομμουνισμού” ο Λένιν.

          • Σας ευχαριστώ για την άμεση απάντηση!
            Φρονώ ότι η ανταλλαγή απόψεων με βάση το άρθρο σας είναι πολύ εποικοδομητική.

            Άσχετως του θεωρητικού υποβάθρου και των επιμέρους αποκλίσεων στην ορολογία, πιστεύω ότι επί της ουσίας συμφωνούμε: το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι πράγματι αγκυρωμένο στο παρελθόν. Και δυστυχώς αυτό αντανακλάται και σε ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων που συνεχίζουν να τυρβάζονται είτε γύρω από ιδεολογικές εμμονές κομματικής ένταξης, είτε γύρω από ιδιοτελείς προσδοκίες. Και στις δύο περιπτώσεις βγαίνουν χαμένοι.

  3. “καθώς μοναδικό μέλημα των κυβερνώντων παραμένει πάντα να μην αλλάξει τίποτα σε ό,τι αφορά την κυριαρχία του κεφαλαίου”

    “καθώς μοναδικό μέλημα των κυβερνώντων παραμένει πάντα να μην αλλάξει τίποτα σε ό,τι αφορά την κυριαρχία τής τσέπης των”, θα έλεγα εγώ, εκτός κι αν αυτή λέγεται και κεφάλαιο. Το σύστημα πρέπει ν’ αλλάξει, ώστε να σταματήσει αυτό το άθλιο μονοπώλιο τής εξουσίας. Είναι ευκολότερο να βρει κανείς με τι θα αντικατασταθεί, παρά το πώς θα γίνει αυτό.

    Στην Επιφυλίδα του στην “Κ” 02.12.2012, γράφει ο Γιανναράς:

    “Xρειαζόμαστε το πείσμα ενός Kάτωνα, να επαναλαμβάνει επίμονα και εξακολουθητικά το σωσίβιο πρόταγμα: Tο σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό που εκτρωματικά διαμόρφωσε η «μεταπολίτευση», πρέπει να καταστραφεί. Nα εξαλειφθούν οι συνταγματικές και θεσμικές του προϋποθέσεις. Xωρίς την παραμικρή επιείκεια για τα σημερινά κωμικά, αλλά άκρως τοξικά απομεινάρια του”.

    Με τι και προπαντός πώς θ’ αντικατασταθεί το σημερινό πολιτικό σύστημα, ώστε να πάψει πια αυτή η επαίσχυντη αλλαγή συμμοριών στην εξουσία και να σταματήσει και ο λαουτζίκος να πατά συνέχεια το ίδιο κουμπί, όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Άφαντος στο (1).

    • Κι εγώ Επισκέπτη πιστεύω ότι “Tο σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό που εκτρωματικά διαμόρφωσε η «μεταπολίτευση», πρέπει να καταστραφεί. Nα εξαλειφθούν οι συνταγματικές και θεσμικές του προϋποθέσεις”. Είμαι πεπεισμένος πλέον γιαυτό. Σε πρόσφατο κείμενό μου με τίτλο “Πώς επιλέχθηκαν οι υποψήφιοι βουλευτές αναφέρομαι σε απόψεις του Βαιτσέκερ και του Όφε παρμένες από βιβλίο του Ούλριχ Μπεκ. Πάντως εκείνο που θα πρέπει να σταματήσει είναι αυτό το θέατρο που παίζεται στη Βουλή διότι δεν αντιπροσωπεύει σε τίποτα την κοινωνία καίτοι ισχυριζόμαστε ότι η Δημοκρατία έχει αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα. Διάβασα ότι ο δημοσιογραφικός κλάδος αντιπροσωπεύεται στη Βουλή υπερπολλαπλάσια ως προς τον αριθμό των δημοσιογράφων και όχι μόνον αυτοί. Θα μπορούσε ως πρώτη ενέργεια να τεθεί ποσόστωση εκπροσώπησης των κλάδων στη βουλή. Π.χ. 1% δημοσιογράφοι, 2% γιατροί, 3% μηχανικοί κ.ο.κ. ώστε να υπάρχει μια αντικειμενική εκπροσώπηση της κοινωνίας. Ίσως αυτό θα βελτίωνε τη λειτουργία της Βουλής και τα αποτελέσματά της. Όμως τότε θα φώναζαν οι αχυράνθρωποι για “σοβιέτ” και όχι για αναλογική εκπροσώπηση των εργαζομένων. Αυτές οι σκέψεις βέβαια δεν αποτελούν πανάκεια αλλά σκέψεις για βελτίωση της λειτουργίας του συστήματος.

      • Το θέμα το είχαμε όντως συζητήσει και στο άλλο σου άρθρο και είχαμε συμφωνήσει για την αναγκαιότητα αλλαγής συστήματος.

        Όπως είπα, προτάσεις και λύσεις ίσως υπάρχουν και μπορούν/πρέπει να συζητηθούν, αντί να συζητά και να ερίζει κανείς ασκόπως περί υπαρχόντων συμμοριών. Τι πρόβλημα είναι το πώς θα γίνει η μετάβαση στο νέο σύστημα, αν βρούμε και συμωνήσομε σε κάτι καλύτερο.

  4. Παλι αρχισαν οι συζητησεις ,οπως στα αμφιθεατρα και στα κομματικα γραφεια του ΚΚΕ ,ΚΚΕ Εσ, του ΠΑΣΟΚ -πρωην ΠΑΚ της 10ετιας μετα την Μεταπολιτευση για την Μαρξιστικη Αριστερα και τις παραφυαδες της , για τις καταστροφες που επεφερε στον κοσμο η εκφραση της Φιλευθερης Ιδεολογιας , που κατενικησε την Φασιστικη στο πεδιο των μαχων το 1945 και μετα το τειχος του Βερολινου το 1961 και την επεμβαση των τανκς του Συμφωνου της Βαρσοβιας στην Πραγα το 1968 γελοιποιησε την ”φιλολαικη”Κομμουνιστικη , που κατεπεσε με παταγο απο το Κρεμλινο της Κοκκινης Πλατειας της Μοσχας το 1989 .
    Ελληνες κομμουνιστες εγραψαν σε βιβλια το ”ευτυχως που χασαμε” το 1949 και Ελληνες κομμουνιστες μετα την νομιμοποιηση τους το 1974 αποφευγουν να αναφερονται στα γεγονοτα της 70ετιας 1919-1989 -εκτος της Γερμανικης κατοχης-,κατα την οποιαν οντως πληρωσαν το μισος των Ναζιστων εναντιον των Κομμουνιστων , παρα το Συμφωνον Μολοτωφ -Ριμπεντροπ και την Συμφωνια της Γιαλτας , μετα την οποιαν οι ”δικοι μας κομμουνιστες” , που ηθελαν κομμουνιστικη την Βαλκανικη κατεστρεψαν την Βορειο -κυριως-Ελλαδα και ”διεσωσαν” στις Σοβιετικες Σοοσιαλιστικες Δημοκρατιες τα 28.000 ανηλικα Ελληνοπουλα ,που απηγαγαν μετα την ηττα τους στον Γραμμο.
    Και τωρα , που ολος ο κοσμος αποκομμουνιστοποιειται με τρανο παραδειγμα την ακρως φιλελευθερη ”κομμουνιστικη” Κινα οι Ελληνες , μετα την καταδικη της κυβερνησεως του ΤσιπροΣυριζΑνΕλ στις 7 Ιουλιου συζητουμε για το αρθρο του φιλου κ.Μακροδημοπουλου , που εγραφη προεκλογικως την 4η Ιουλιου -Εθνικη εορτη των ΗΠΑ- το οποιο αναπαραγει ο,τι εγραφη απο τους θεωρητικους του Μαρξισμου και του Κρατισμου -λες και δεν ”τους κοβει” τους συγχρονους Ελληνες θεωρητικους της Αριστερας να γραψουν κατι αναλογο για να υπερασπισθουν και τον Συριζα και τις ουτοπικες ιδες του Μσρξισμου-Κρατισμου , οταν μαλιστα ερχεται η Μεταβιομηχανικη επανασταση των ρομποτ , που θα ”λειωσει” ολους τους …ισμους .
    Τελος δεν μπορεις να βασιζεις τις οποιες θεωριες και αναλυσεις στην θεψρια οτι ο ανθρωπος ειναι tabula raza ,η, εχει μυαλο πιθηκου για να μη εξελισσεται,η να επαναλαμβανει τα ιδια λαθη του , κατι που ολοι μας δεν το παραδεχομαστε για την ατομικη μας ζωη ,οι δε ατομικες μας ζωες συνιστουν τα οποια συνολα.
    Καντε το αλμα φιλοι , γιατι εκτος απο τις θρησκειες , που δεν βασιζονται σε επιστημονικες εξηγησεις , ολες οι θεωριες αλλαζουν ανα 10ετια και μαλιστα με θελησεις οχι συλλογικες ,αλλα ατομικες , οπως ας πουμε ενας ΣΟΡΟΣ ανετρεψε την πολιτικη των ΗΠΑ και της Ευρωπαικης Ενωσεως στα Βαλκανια και το μεταναστευτικο, για να μη πουμε και στις οικονομικες πολιτικες παγκοσμιως.
    Αφηστε τους ”νεκρους ιδεολογους ηγετες ” και ασχοληθειτε με τους αποτελεσματικους οι οποιοι ,οπως οι γιατροι βοηθουν καθημερινως τους ανθρωπους , που λογω θρησκειας ,η, παιδειας αγαπουν εκ βαθους καρδιας περισσοτερο απο τους πρωτους , οπως απεδειξε και η Ιστορια του 20ου αιωνος, εκτος αν περναμε τον καιρο ”’για ν’αχαμε να λεγαμε”.

  5. Αγαπητέ ΣΑΝ επιτέλους εμφανίστηκες, δεν θα έχανες αυτή την ευκαιρία. Δεν έχει καμιά σημασία αν κάποιος υιοθετεί τον υπαρκτό κομμουνισμό για να καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Για να μη σου χαλάσω το χατίρι να παραδεχτώ πως ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να γίνει. Αυτό όμως δεν μπορεί να επηρεάσει τη διαπίστωση πως από τη μέρα που διαλύθηκε η ΕΣΣΔ και εξαφανίστηκε το αντίπαλο δέος, η ζωή στη Δύση γίνεται κάθε μέρα και πιο έπισφαλής.
    Παραήρησε μια εναγώνια προσπάθεια του νέου πρωθυπουργού να φανεί περισσότερο αμερικανόφιλος από τον κ. Τσίπρα. Αυτό με την αναγνώριση του Γουαιδό τί ήταν πάλι!! Από αυτό να κρίνει κανείς ότι ο τίτλος περί Νέας Δημοκρατίας είναι ψευδεπίγραφος.

    • Το επιτελους εμφανιστηκες ,αληθεια ”που κολλα”;;;.
      Αυτην την φορα με προλαβαν οι θεωρητικολογουντες και ομοφρονουντες συνανιχνευτες -κοινοι φιλοι μας-.
      Αν εσεις θεωρειτε ακομη οτι η δικτατορια του μονοκομματικου και απανθρωπου κομμουνισμου με τα Γκουλακ ,τις Σιβηριες του , το τειχος του Βερολινου και τις επεμβασεις των τανκς σε Ουγγαρια , Τσεχοσλοβακια και Πολωνια ηταν αναγκαιο κακο , που τωρα μεγαλωσε γιατι δεν υπαρχει το αντιπαλο δεος ειναι αναφαιρετο δικαιωμα σας . Παντως -το γνωριζετε και εσεις -κενο εξουσιας δεν υπαρχει και μεχρι στιγμης σταματησαν και τα γκουλακ στην ”κομμουνιστικη” Κινα.
      Απλως εγω θεωρω οτι αδικειτε τον εαυτο σας , τον πολυδιαβασμενο και με καλη κριτικη σκεψη.
      Οσο για την αναγνωριση του εκλεγμενου Προεδρου της Βουλης της Βενεζουελας Γουαιδό ως Προεδρου της χωρας αυτης , απλως υλοποιησε την ομοφωνη αποφαση των 28 κρατων-μελων της Ευρωπαικης Ενωσεως , που συνυπεγραψε και ο κ. Τσιπρας , -χωρις τους αστερισκους του Ανδρεα -και απλως δεν τολμουσε να στενοχωρησει τον γνωστο φιλο του -σε πολλα και αρρητα (που μπορει να βγουν στη φορα καποτε με καποια αεροπλανα της Βενεζουελας , που στασθμευσαν στο ”ΕΛ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ”).

      • Το να αρχίσουμε πάλι το πινγκ – πονγκ των απόψεών μας δεν θα βοηθήσει σε τίποτα. Εγώ επισήμανα ότι παρά τα δεινά που υπέφεραν οι λαοί του κομμουνιστικού μπλόκ, σύμφωνα με την άποψή σου, η προσφορά τους στους λαούς της Δύσης ήταν τεράστια στη βελτίωση της διαβίωσης τους. Τουλάχιστον στην Ανατολή δεν έψαχναν τους κάδους των σκουπιδιών.
        Εκείνο που θα πρέπει να υπενθυμίσω είναι ότι ο καπιταλισμός έχει δύο όψεις: Αυτή που βλέπουμε στην Ευρώπη και στη Β. Αμερική και αυτή που βλέπουμε στην Κεντρική και Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία. Τί συνδέει τις μεν με τις δε; Οι άνισες ανταλλαγές, η εκμετάλλευση. Ποια είναι η εικόνα των λαών στην Κεντρική και Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία;

        • Οι εικονες που περιγραφετε προυπηρχαν και του καπιταλισμου και του κομμουνισμου , που ειναι γεννηματα του 19ου αιωνος ως θεωριες, η δε εκματαλλευση του ανθρωπου απο τον ανθρωπον αρχισε -μαζι με το μισος- απο της εμφανισεως του επι της Γης(Καιν και Αβελ ) και συνεχιζεται ως αγωνας επιβιωσεως -στην αρχη πραγματικος και απο τον 20ο αιωνα για εξασφαλιση και υπερεπαρκειας αγαθων , την οποιαν στα Κομμουνιστικα κρατη απολαμβανουν οι δικτατορες με την παρεα τους -ντατσες , ιδιαιτερα σουπερ μαρκετ με του πουλιου το γαλα- ενω ο λαος τρεφεται στην Κινα με μια χουφτα ρυζι και στην πρωην Σοβιετοκρατια ετρεφετο με βοτκα και 100 γραμμαρια κρεας το μηνα.
          Σε καθε περιπτωση ,παντως, μονο ο φιλελευθερισμος στην οικονομια και την κοινωνια θα καλυτερευσει τις συνθηκες των ανθρωπων .
          Απλως απεκοπη απο τις χριστιανικες αρχες και τον φοβιζει η αυξανομενη εγκληματικοτητα των ”κολασμενων” , που τωρα τους ελεγχουν και οι πασης φυσεως μαφιες.
          Να επαναλαβουμε την ρηση της Θατσερ .
          Ο Καλος Σαμαρειτης ηταν πλουσιος και βοηθησε τον τραυματισμενο απο τους ληστες φτωχο Ιουδαιο,αλλοιως θα πεθαινε αβοηθητος.

  6. Καλησπέρα σας!

    Δημήτρη, οι Ιωάννου παραπάνω, απαντούν σε κάθε ανησυχία ή διαπίστωσή σου!
    Και επιπλέον, παρέχουν και τις λύσεις μαζί με τις δυσκολίες που τις συνοδεύουν!
    Δε χρειάζεται να μπουρδουκλωνομαστε με τα κουμπιά του ανελκυστήρα!

    Αυτά είναι για τα παράσιτα του δημοσίου που πρέπει με κάτι να περνούν την ώρα τους οταν δεν πηδουν τον.. Φόρο μας!!

  7. Ἄν σοῦ ποῦν ὅτι ἔχεις δύο ἐπιλογές, ἡ μία τό λεγόμενο προοδευτικό καί ἡ ἄλλη τό λεγόμενο νεοφιλελεύθερο, πόσα μπορεῖς νά σκεφτεῖς καί νά ἀναλύσεις εἶναι τό κρίσιμο σημεῖο, τό κρίσιμο σημεῖο γιά τήν ἐλευθερία. Καί οἱ Ἕλληνες ἀγωνίζονται γιά τήν ἐλευθερία πού εἶναι τό ζητούμενο. Οἱ προκαθορισμένες γραμμές, αὐτά προσφέρει τό λεγόμενο προοδευτικό καί αὐτά προσφέρει τό λεγόμενο νεοφιλελεύθερο, δέν εἶναι ὁ μόνος τρόπος σκέψης καί οἱ νέοι ἀλλά καί ὅσοι ἀκόμα θέλουν νά σκέφτονται ἐλεύθερα ἀναζητοῦν ἐναγωνίως νά ὑπάρξουν καί νά σκέφτονται ἐλεύθερα, ἀνεξάρτητα ἀπό προκαθορισμένες ἀπό συμφέροντα σκέψεις καί πράξεις.
    Τό παρελθόν δέν εἶναι ποτέ παρελθόν, εἶναι ἀλήθεια. Ἡ ὀρθή ἀνάγνωση καί ἡ ὀρθή ἀνάλυση τοῦ παρελθόντος μας, θά μᾶς βοηθήσει στόν ἀγώνα γιά τήν ἐλευθερία.
    Τά ἱστορικά γεγονότα ἔχουν ἡμερομηνίες καί λόγους πού ἔγιναν. Δέν ἀλλάζουν. Μᾶς κληροδοτοῦν ὅμως ὑποχρεώσεις, ὄχι νοοτροπία, γιατί ἀκόμα καί ὁ ἴδιος ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀλλάξει νοοτροπία ὡριμάζοντας καί μέ τήν κατάλληλη παιδεία.
    Ἄν δέν βρίσκουμε τίς Ἀλεξάνδρειες, σημαίνει ὅτι τό ἔργο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου κάπου ἔχει χαθεῖ καί πρέπει νά τό ἀναζητήσουμε. Ἡ δημοκρατία, στήν χώρα πού τήν γέννησε, ἄν δέν μελετᾶται ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἕλληνες, τουλάχιστον ὅσο ἔχουν μελετήσει κάποιοι τόν μαρξισμό, σημαίνει ὅτι ἑρμηνεία καί σύγκριση καί ἐλεύθερη κρίση δέν μπορεῖ νά γίνει.
    Ἀναζητοῦνται ἐναγωνίως ἡ Ἑλληνικότητά μας, ἡ ἱστορικότητά μας, τά δίκια μας, ἡ ἐλευθερία.

Leave a Reply to Μακροδημόπουλος Δημήτρης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα