Το Δεκέμβρη του 2018 τα τουρκικά Μ.Μ.Ε. διαφήμιζαν την ικανότητα της χώρας να πλήξει ελληνικούς στόχους από μεγάλη απόσταση, χάρη στην ανάπτυξη του τουρκικού βαλλιστικού πυραύλου Bora-2, ο οποίος δοκιμάστηκε τότε στη Μαύρη Θάλασσα. Είχε αναφερθεί τότε και απεικονιστεί μάλιστα με σχεδιάγραμμα ότι ο πύραυλος μπορεί να πλήξει την Αθήνα από τον Τσεσμέ, καθώς η εμβέλεια του υπερβαίνει τα 230 χλμ.
Αυτό είναι ασφαλώς κάτι που γνωρίζει το Ελληνικό Υπουργείο Άμυνας, όπως αντίστοιχα γνωρίζει το τουρκικό επιτελείο Στρατού ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα ακόμη πιο ισχυρό όπλο, που σε περίπτωση εμπλοκής των δύο χωρών θα πλήξει καίριους στόχους, βαθιά στο έδαφος της Τουρκίας. Δεν μιλάμε καν για την Κωνσταντινούπολη, η οποία θα μπορούσε να ισοπεδωθεί από την ελληνική Αεροπορία μέσα σε λίγες ώρες. Και φυσικά όταν ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό τον Γιάννη, καλύτερη επίθεση είναι η… άμυνα.
Ο πρόσθετος λόγος που η Τουρκία δεν θα έχει κανένα όφελος να συρθεί σε εχθροπραξίες με την ελληνική πλευρά λέγεται «SCALP EG». Πρόκειται για κατευθυνόμενα βλήματα τύπου cruise (οριζόντιας πλεύσης αέρος–εδάφους μεγάλων αποστάσεων), η απόκτηση των οποίων προσέδωσε ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην Πολεμική Αεροπορία, που ξεφεύγει από τα επίπεδα του τακτικού.
Κύρια αποστολή του SCALP EG είναι η προσβολή επίγειων στόχων υψηλής αξίας του αντιπάλου. Τυπικά μεταξύ αυτών των στόχων περιλαμβάνονται στρατηγεία, αεροδρόμια, ναύσταθμοι και εγκαταστάσεις ελλιμενισμού, εγκαταστάσεις αποθήκευσης πυρομαχικών και στόχοι υποδομής (ηλεκτροδότηση, γέφυρες κλπ). Η δυνατότητα αυτή σε συνδυασμό με τη μεγάλη ακτίνα του και την εξαιρετική του ακρίβεια (οι προδιαγραφές του κάνουν λόγο για 2μ.!), το κατατάσσουν στα στρατηγικά όπλα.
Το πρόγραμμα ανάπτυξης του όπλου προέρχεται από το γαλλικό πρόγραμμα Apache της MBDA, που υλοποιήθηκε στη δεκαετία του ‘80. Η σύμβαση απόκτησης τους με τους Γάλλους υπεγράφη το 2000, μαζί με τη σύμβαση αγοράς αεροσκαφών. Αρχικά προέβλεπε την απόκτηση 56 βλημάτων, που εν συνεχεία μέσω της option έγιναν περίπου 90 (το ακριβές νούμερο το γνωρίζουν λίγοι).
Εκτός από τη Γαλλία, που είναι η χώρα παραγωγής, το όπλο έχουν προμηθευτεί η Μεγάλη Βρετανία, η Ιταλία, τα ΗΑΕ, η Αίγυπτος και η Ελλάδα. Είναι επίσης γνωστό και ως Storm Shadow (αγγλική έκδοση) ή Black Saheen (ΗΑΕ). Ο πύραυλος μεταφέρεται σε αεροπλάνο και πυροδοτείται από αυτό. Τα αεροσκάφη τα οποία είναι πιστοποιημένοι φορείς είναι τα βρετανικά Tornado GR4, τα ιταλικά Tornado IDS, τα γαλλικά Dassault Rafale και Mirage 2000, τα ελληνικά και αραβικά Mirage 2000-5/-9 καθώς και τα Typhoon. 
Το SCALP EG είναι ένα υποηχητικό όπλο φιλοσοφίας «fire and forget» βάρους 1230 κιλών, μέγιστης διαμέτρου 630 εκατοστών και ανοίγματος πτερυγίων τριών μέτρων. Ο σχεδιασμός του SCALP ενσωματώνει σε μεγάλο βαθμό τεχνολογία χαμηλής παρατηρησιμότητας (stealth). Η άτρακτος είναι κατασκευασμένη έτσι ώστε να ανακλά το μεγαλύτερο μέρος της προσπίπτουσας ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Επιπλέον, έχουν χρησιμοποιηθεί υλικά RAM (Radar Absorbing Materials), οπότε ο συνδυασμός καθιστά τον εντοπισμό και την αναχαίτιση του όπλου εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Για την καταστροφή του στόχου, το SCALP είναι εφοδιασμένο με την πολεμική κεφαλή «BROACH» η οποία είναι συνολικού βάρους 450 κιλών και αποτελείται από δύο γομώσεις. Η πρώτη είναι η μικρότερη και σκοπός της είναι το βλήμα να διατρήσει το έδαφος, το σκυρόδεμα, ή τη θωράκιση του στόχου, ώστε να είναι εφικτή η είσοδος του εντός προστατευμένων στόχων. Η δεύτερη γόμωση είναι η ισχυρότερη και στοχεύει στην καταστροφή του στόχου μετά την είσοδο του βλήματος στο εσωτερικό του.
Η γόμωση μπορεί να διαπεράσει σκυρόδεμα πάχους μεγαλύτερου των 6μ. ή να εισχωρήσει σε βάθος εδάφους μεγαλύτερο των 9 μ. και να επιφέρει πλήγμα σε καλά προστατευμένους στόχους. 
Πέρα από τη χειρουργική ακρίβεια του, ως δεύτερο μεγάλο πλεονέκτημα θεωρείται η εμβέλεια του. Η ακτίνα δράσης της ελληνικής διαμόρφωσης είναι επτασφράγιστο μυστικό. Απαγορεύεται να είναι πάνω από 500 χλμ. βάσει της συνθήκης για τον περιορισμό των όπλων μεσαίου βεληνεκούς στην Ευρώπη, αλλά οι καλά γνωρίζοντες… υποψιάζονται ότι «μπορεί να είναι και μεγαλύτερη…».
Η ανάσχεση του πυραύλου είναι τρομερά δύσκολη από ένα σύστημα που λειτουργεί αυτόνομα, χωρίς προστασία δηλαδή από μέση και χαμηλή ζώνη αντιαεροπορικών όπλων, όπως θα είναι οι τουρκικοί S-400, που δεν θα είναι διασυνδεδεμένοι με το υπόλοιπο σύστημα αεράμυνας της Τουρκίας λόγω περιορισμών του ΝΑΤΟ.
Για αυτό τα όποια σενάρια θα παραμείνουν εκτός συγκλονιστικού απροόπτου εσαεί σενάρια. Όπως λέει άλλωστε και ένα ποδοσφαιρικό ρητό, «όταν διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς να νικήσεις, είναι μια χαρά και η ισοπαλία…»
Επιμέλεια Menshouse Team
https://menshouse.gr/extras/119754/chtypa-ap-ta-250-chlm-to-yperoplo-tis-elladas-poy-svinei-tin-pithanotita-thermoy-epeisodioy-me-tin-toyrkia
Των Δημ. Ν. Τσαϊλά και Αλέξανδρου Δρίβα*
Το συμπέρασμα του Παναγιώτη Κονδύλη σχετικά με έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, το οποίο έχει επανέλθει τον τελευταίο καιρό σε διαβούλευση όλο και συχνότερα, είναι ότι η Ελλάδα (εφόσον μάλιστα ο επιτιθέμενος με την ιστορική και την πολιτική έννοια δεν μπορεί να είναι άλλος από την ολοένα και πιο δυνατή Τουρκία) θα έπρεπε να καταφέρει το πρώτο (μαζικό) πλήγμα, αιφνιδιάζοντας τον εχθρό.
Η απόφαση να επιτεθούμε στο εχθρικό έδαφος είναι μια από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας Έλληνας ηγέτης, καθώς υπάρχουν κρίσιμα επιχειρήματα κατά της απόφασης για μια πρώτη αιφνιδιαστική επίθεση στην εχθρική χώρα. Ας τα εξετάσουμε ένα προς ένα:
1. Επιχειρησιακοί κίνδυνοι: Οι στόχοι υψηλής αξίας, όπως στρατιωτικά αεροδρόμια, ναύσταθμοι και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, προστατεύονται επαρκώς και ως εκ τούτου μια επίθεση συνεπάγεται τον κίνδυνο ατυχημάτων και ενδεχόμενης αποτυχίας της αποστολής, γεγονός που μπορεί να μας οδηγήσει σε στρατηγική αμηχανία με στρατηγικό και πολιτικό κόστος πολύ υψηλό. Καθώς, μια αποτυχία θα είχε ως αποτέλεσμα ανθρώπινο, υλικό κόστος και απώλεια του εθνικού γοήτρου.
2. Πολιτικοί κίνδυνοι: Η διεθνής κοινότητα αντιτίθεται ακόμη και στις προληπτικές επιθέσεις και τις θεωρεί πράξεις επιθετικότητας και όχι αυτοάμυνα. Ως εκ τούτου, οι διεθνείς κυρώσεις και οι καταδίκες κατά της Ελλάδας είναι πιθανές αντιδράσεις σε μια επίθεση εναντίον μάλιστα ενός συμμάχου στο ΝΑΤΟ και ενός προς ένταξη μέλους της ΕΕ, και αυτές μπορεί να οδηγήσουν σε σημαντικό στρατηγικό κόστος ολοκλήρου του Ελληνισμού.
3. Κίνδυνος επιδείνωσης του πολέμου: Η αντίδραση του εχθρού μπορεί να είναι ευρεία και οδυνηρή. Από πυραυλική επίθεση κατά της ηπειρωτικής Ελλάδος μέχρι και επιθέσεις σε κατοικημένους νήσους και στόχους υψηλής αξίας στην περιοχή της Θράκης.
4. Θετικές εναλλακτικές λύσεις: με την πάροδο του χρόνου, αν και θεωρείται απίθανο τουλάχιστο στο εγγύς μέλλον, ενδέχεται να προκύψουν πρόσθετες, λιγότερο ριζοσπαστικές λύσεις από ό, τι μια προληπτική επίθεση. Ίσως το σημερινό καθεστώς που είναι εχθρικό έναντι της Ελλάδος να αλλάξει ή οι παγκόσμιες δυνάμεις να το αμφισβητήσουν και να συνταχθούν με το μέρος μας ώστε σταματήσουν την επιθετική ρητορική από το αδίστακτο σημερινό Τουρκικό κράτος.
5. Το πρώτο πλήγμα είναι δυνατό μόνο προ της εκδήλωσης του οποιοδήποτε θερμού επεισοδίου. Δηλαδή να επιτύχει μόνο πολύ πριν αναπτυχθεί η επιχειρησιακή ικανότητα του εχθρού. Και εδώ βρίσκεται το μεγάλο δίλημμα. Σε πρώιμο στάδιο, η αποδοτικότητα μιας επίθεσης είναι υψηλή ενώ η νομιμότητα είναι χαμηλή, αλλά από τη στιγμή που φτάνει η νομιμότητα, η επίθεση δεν είναι πλέον επιλογή. Η αναβολή της απόφασης επίθεσης σταδιακά αποκλείει κάθε δυνατότητα αιφνιδιασμού του αντιπάλου.
6. Από τεχνική και μηχανική άποψη, η καταστροφή μέρους των ενόπλων δυνάμεων του αντιπάλου μπορεί να αναβάλει μόνο, το «αναπόφευκτο» για μερικά χρόνια, υποθέτοντας ότι η Τουρκία είναι αποφασισμένη να “βάλει χέρι” στα δικαιώματά μας που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο θάλασσα, εφόσον δεν αποδέχεται η ίδια το Διεθνές Δίκαιο ή το ερμηνεύει κατά το δοκούν. Μερικές φορές η ίδια η πρώτη επίθεση μπορεί να επιταχύνει την προσπάθεια του αντιπάλου να αποκτήσει τον έλεγχο με το μέρος του.
Ως εκ τούτου, προτού η ελληνική πλευρά αποφασίσει να εκτελέσει το πρώτο κτύπημα, φρονώ ότι απαιτείται να διεξαχθούν διεξοδικές συζητήσεις και οι διαφωνίες που θα προκύψουν τόσο στα πολιτικά όσο και στα στρατιωτικά κλιμάκια σχετικά με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της πραγματοποίησης της επίθεσης, να εξετασθούν με σοβαρότητα.
Αυτό που πρέπει συνεχώς να θυμόμαστε είναι πως η Άγκυρα γνωρίζει τις δυσκολίες μιας ολοκληρωμένης διεξαγωγής εχθροπραξιών. Η απόδειξη έρχεται από την ίδια της την πολιτική. Από την κρίση των Ιμίων και μετά εκμεταλλεύεται την προβληματική συνύπαρξη Ελλάδος-Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ. Πιο συγκεκριμένα, εκμεταλλεύεται το ‘’κενό’’ που υπάρχει στο ΝΑΤΟ αναφορικά με συγκρουσιακές σχέσεις και προβλήματα μεταξύ συμμάχων. Δεύτερον, η Τουρκία χρησιμοποιεί την απειλή χρήσης βίας σαν μοχλό πίεσης για τη διεύρυνση των διεκδικήσεών της. Η χρήση του πλεονεκτήματος της Τουρκίας στο στρατό ξηράς (ειδικά στα άρματα μάχης) είναι δύσκολο να γίνει πράξη στον Έβρο.
Από την άλλη πλευρά, το Αιγαίο δεν είναι το καλύτερο δυνατό θέατρο επιχειρήσεων για έναν γενικευμένο πόλεμο. Ωστόσο οφείλουμε να μην ξεχνάμε το δίλημμα της Τουρκίας. Η Τουρκία έχει ξεκάθαρο πλεονέκτημα δημιουργίας τετελεσμένων (αποκλεισμός ή κατάληψη ελληνικού νησιού) καθώς υπάρχουν πολλές επιλογές νησιών γι’ αυτό το σκοπό. Αντίθετα, η Ελλάδα μπορεί θεωρητικά να προχωρήσει σε ένα ισοδύναμο τετελεσμένο μόνο πιθανώς σε Ίμβρο ή Τένεδο. Το πρόβλημα όμως της Τουρκίας είναι πως η αναπτυγμένη περιοχή της, μπορεί σε μια γενικευμένη σύρραξη να βληθεί από εχθρικά πυρά. Παρόλα αυτά, το σύμπλεγμα νήσων του Καστελόριζου παραμένει για την χώρα μας ένα σημείο ασφυξίας. Είναι ευάλωτο και ταυτόχρονα κρίσιμο καθώς Ελληνική και Κυπριακή ΑΟΖ, ενώνονται χάρη σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα. Είναι πολύ σημαντικό η Ελλάδα να υπολογίσει κάθε δυνατούς τρόπους ενεργείας και να επενδύσει στους ειδικούς συντελεστές ισχύος της (επί της σκληρής ισχύος της) που είναι σήμερα τα Mirage 2000 και τα ελληνικά υποβρύχια τύπου Παπανικολής. Ωστόσο η ψαλίδα σκληρής ισχύος πρόκειται να ανοίξει έτι περαιτέρω καθώς οι εξοπλισμοί στην Τουρκία δείχνουν να μην έχουν τελειωμό (Patriot, S-400, F-35, αεροπλανοφόρο).
Ζωτικό συμφέρον της Ελλάδας είναι η ασφάλεια και ηρεμία στα σύνορά μας. Η Άγκυρα δεν έχει παραιτηθεί από την πρόθεση να αναθεωρηθούν οι συνθήκες που καθορίζουν τα σημερινά σύνορα εις βάρος μας, και θεωρούν τη στρατιωτική σύγκρουση ως κεντρικό άξονα προς την επίτευξη αυτού του στόχου, εφόσον πολιτικά δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί. Αυτός είναι ο σοβαρός λόγος που απαιτείται ισχυρή αποτρεπτική ισχύς.
Ωστόσο, σε περίπτωση που συρθούμε σε μια σύγκρουση στο Αιγαίο ή τη Μεσόγειο, η Ελλάς πρέπει να είναι προετοιμασμένη με σύνεση και επιμέλεια, σε αντίθεση με την εμπειρία της τελευταίας κρίσης των Ιμίων.
* Ο Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Υποναύαραχος ε.α. και ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι υποψήφιος Δρ. Διεθνών Σχέσεων, Συντονιστής της Ομάδας Ανατολικής Μεσογείου στο ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ
https://www.liberal.gr/diplomacy/i-ellas-kai-to-dogma-tou-protou-pligmatos-kata-tis-tourkias/197303