Περίεργο σκηνικό

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ “Καθημερινή”
 

K​​άτι μου λέει ότι αυτές οι εκλογές μπορεί να μοιάζουν λίγο με τις πρώτες εκλογές του 2012. Αν θυμάστε, τότε το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο της χώρας σοκαρίστηκε από την άνοδο των αντισυστημικών κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ. Λίγοι είχαν αντιληφθεί την τεράστια απονομιμοποίηση του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας, που οφειλόταν στο γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού φτώχυνε απότομα και φαινομενικά ανεξήγητα. Πρώτη, δε, φορά μπορούσε να βρει απαντήσεις στο Διαδίκτυο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα after κανάλια και σε άλλα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης. Ο Πάνος Καμμένος ήταν ο μετρ της σχετικής συνταγής από την πλευρά της φουρνιάς εκείνης των αντισυστημικών πολιτικών, καθώς είχε υιοθετήσει πολύ αποτελεσματικά τη «συνταγή Τραμπ» αρκετά νωρίτερα από τον Τραμπ.

Σήμερα έχουμε ένα πολύ περίεργο σκηνικό. Οι περισσότεροι αντισυστημικοί έγιναν στα μάτια μιας μερίδας της κοινής γνώμης πολύ συστημικοί. Μπορεί να προσπαθούν να διατηρήσουν το ακραίο στυλ τους, αλλά η εξουσία, οι συμβιβασμοί και οι μη εξαργυρωμένες υποσχέσεις έχουν πλέον συσσωρευθεί. Είναι δύσκολο να πει κανείς πόσοι είναι οι συμπολίτες μας οι οποίοι δεν… άλλαξαν μετά το ακριβό φροντιστήριο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και παραμένουν πιστοί στους αντιμνημονιακούς μύθους και δαίμονες, και που πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμη κάποιος άλλος δρόμος.

Ακούω γύρω μου νέα παιδιά αλλά και κουρασμένους ανθρώπους που δεν βλέπουν φως να μιλούν για τον Βελόπουλο, τη Ζωή κ.ά. Ισως τώρα να έχουμε μάθει να πιάνουμε κάπως καλύτερα τον σφυγμό έξω από το άμεσο περιβάλλον μας. Μπορεί. Η απόγνωση πάντως φαίνεται να εξωθεί μερικούς ανθρώπους σε νέα, πιo αυθεντικά –κατά την άποψή τους– μορφώματα. Και επειδή όλα εξηγούνται, καλό είναι να έχουμε υπόψη πως μια τεράστια μερίδα του κόσμου ενημερώνεται από sites και blogs, κανάλια και άλλες πηγές, που είναι βέβαιο ότι τα ονόματά τους δεν θα σας θυμίζουν τίποτα.

Σε όλα αυτά, να προσθέσουμε ότι οι αντισυστημικοί άνεμοι της άκρατης παλαβομάρας και ακρότητας πνέουν ανεξέλεγκτοι στην Αμερική και στην Ευρώπη. Εμείς ήμασταν μπροστά, αλλά σε λίγο θα μοιάζουμε «γατάκια» μπροστά τους.

Οι επόμενες εκλογές θα αφορούν, προφανώς, τα δύο μεγάλα κόμματα και όλα δείχνουν ότι το προβάδισμα της Ν.Δ. δεν είναι αναστρέψιμο. Ενδέχεται όμως να έχουμε ταυτόχρονα και μία looney Βουλή, με κόμματα και πρόσωπα που θα την κάνουν, ας το πω ευγενικά, απρόβλεπτη…

Έντυπη

spot_img

6 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Περισσεύει η αναφορά στην διάγνωση του κυρίου Παπαχελά, που είναι ορθή.

    Το ζητούμενο όμως είναι διαφορετικό.

    Έχουμε(πολύ φοβάμαι) φτάσει στο σημείο “αντισυστημική” να είναι η αξιοκρατία, η πραγματική ισότητα ευκαιριών δημιουργικής αυτοπραγμάτωσης των ανθρώπων, η δυνατότητα αξιοπρεπούς ζωής και αυτόνομης εθνικής ύπαρξης και ασφάλειας.

    Το γεγονός ότι οι κοινωνίες ψηφίζουν σασμωδικά οφείλεται στον πυρήνα του πολιτικού συστήματος, δεν μπορεί όλοι όσοι στέκονται εξ αντανακλάσεως σε αντισυμβατικά κόμματα να είναι θεόμουρλοι, παλαβοί, ψεκασμένοι.

    Κάτι έχει συμβεί και οι πολιτικές από επιχειρησιακό χαρακτήρα κοινωνικής αποτελεσματικότητας, λογοδοσίας και ευθύνης έχουν μετατραπεί ιστορικά βέβαια εδώ και αιώνες αλλά κυρίως στην τελευταία δεκαετία, σε κατήχηση και αναπαραγωγή ενοχικών συνδρόμων.

    Ο ίδιος ο πυρήνας παραγωγής πολιτικών του κράτους που ανάγεται σε μια λογική “ελεύθερης εντολής” και λίγο-πολύ λειτουργεί ως εκλόγιμη μοναρχία μέχρι την πάροδο τετραετίας, διαμορφώνει τις συνθήκες του συλλογικού βίου.

    Το πιο εξωφρενικό που διαβάζουμε συχνά είναι ότι φταίει η κοινωνία για την σχετική “πλειοψηφία” επί των ψηφισάντων που σε μια στιγμιαία πράξη δεν δύναται ούτε καν να πέσει σε λάθος εκτίμηση.
    Ενώ δύνανται τα κόμματα να μετατρέπουν την προγραμματική τους ευθύνη σε λαστέξ, να λειτουργούν ως να μην πρόκειται για δεσμεύσεις δημοσίου δικαίου και να παραβιάζουν την “εντολή” τους για την οποία ενοχοποιείται …όχι αυτή η ασυδοσία αλλά η ίδια η κοινωνία.

    Και αυτό μπορεί μετά από χίλια χρόνια που θα προοδεύσουν οι κοινωνίες εκσυγχρονίζοντας την δημοκρατία του Περικλή ή έστω την αντιπροσωπευτική πολιτεία του Σόλωνα, να φαντάζει ως αστείο, αλλά σήμερα θεωρείται κάτι σαν αδιαπραγμάτευτη συνθήκη που δεν επιδέχεται οποιασδήποτε αμφισβήτησης.

  2. Οι «μεταμοντέρνες» ιδεολογίες επιβάλλουν στην ελίτ να βλέπει λαϊκισμό και μπουρδολογία σε ότι δεν μπορεί να ελέγξει. Είτε στα πάθη που εξάπτουν «αντισυστημικοί» όπως ο Π. Καμμένος και η Ζ. Κωνταντοπούλου, είτε στη γνώση που διαθέτουν οι πιστοί στην ελληνική παράδοση του «κοντά στον Νου κι’ η Γνώση», δηλαδή η σοφία της αφυπνισμένης ψυχής.

    Σε όλο τον κόσμο, έχουν βγει οι παρωπίδες των «μοντέρνων» ιδεολογιών που κατασκεύασαν «ενεργούς πολίτες» και ας το πούμε δημοκρατικό «κομματικό σύστημα». Το κομματικό σύστημα πουθενά δεν λειτουργεί και η θρησκευτικού τύπου ιδεολογίες θέλουν τα άτομα δουλοπρεπώς σωριασμένα στον καναπέ.

    Για τους πολλούς, υπάρχει πάντα το ανακλαστικό της συμπεριφοράς στο σουπερμάρκετ: δεν θα ξαναγοράσουν το απορρυπαντικό που δεν καθαρίζει. Θα δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, αλλά πάντα μέσα από την κομματική αγορά.

    Για τους λίγους, υπάρχει η αγανάκτηση στην οποία αναφέρεται ο Γιώργης, από το γεγονός ότι φτάσαμε να θεωρούμε την αξιοκρατία «αντισυστημική» επειδή η ελίτ βάζει στο ίδιο καλάθι λογικούς και ενστικτώδεις.

    Αυτό που παραγνωρίζουν όμως οι «προοδευτικοί» διανοούμενοι δεξιάς και αριστεράς είναι ότι την ιστορία τη γράφει το «ανώνυμο συλλογικό», το «κοινωνικο-ιστορικό Είναι», η «θεσμίζουσα ριζική φαντασία» των λαών. Δηλαδή η ιστορία γράφεται στο ψυχικό επίπεδο, όχι με τη σκέψη, όχι από τους εκπροσώπους της «θεσμισμένης» κοινωνίας αλλά από το κοινωνικό φαντασιακό που την αμφισβητεί και την επαναθεσμίζει.

    Ο κ. Παπαχελάς προδίδει αυτό που μοιράζεται με την παρέα (όχι κόμμα) που μας κυβερνά (δηλαδή χειραγωγεί): την ελιτίστικη προσέγγιση απέναντι στην Κοινωνία, στον Δήμο…

  3. Η εκλογή Κ Καραμανλή κ Α Παπανδρέου ήταν μόνο ψυχική , με τα ποσοστά που εκλέχτηκαν , ή ήταν η επίδραση της αυτοσυντήρησης?

  4. Χρίστο, χαίρομαι που σε προκαλώ.
    Προφανώς είναι κακή χρήση της γλώσσας να γράφω “σε ψυχικό επίπεδο”. Αλλά στη συντομογραφία της εδώ επικοινωνίας γλιστράει κανείς εύκολα σε τέτοια “λάθη”.
    Με “ψυχικό” εννοούσα 1) την αντίθεση με την κυρίαρχη ερμηνεία περί Ύλης και Ορθολογικότητας και 2) όλους μαζί τους προηγούμενους όρους σε εισαγωγικά που σημαίνουν το δεύτερο φυσικό οντολογικό επίπεδο (το επίπεδο της Δημιουργίας βλ. Αριστοτέλης και το επίπεδο του Ευ Είναι βλ. Μάξιμος Ομολογητής)

    Συμφωνώ πως ποτέ δεν υπάρχει ένας παράγων ΜΟΝΟ.

    Πρόθεσή μου ήταν να βάλω στη συζήτηση το αγνοημένο επίπεδο/τρόπο του Είναι του καστοριαδικού “ιστορικο-κοινωνικού”.
    Ένα πράγμα είναι τα ιστορικά γεγονότα και ένα άλλο είναι οι αλλαγές στις Σημασίες που διαμορφώνουν την “πραγματικότητά” μας.

  5. Κάθε κοινωνία, υπάρχει ως εαυτός, όπως κάθε έμβιο: λειτουργεί με όρους αυτοσυντήρησης και «λογικής» σκέψης

    Υπάρχει όμως και η ελληνική κοινωνία των περσικών πολέμων σε ένα άλλο επίπεδο Είναι, το επίπεδο/τρόπο της Πόλης όπου τόσο τα άτομα όσο και το Εμείς χαρακτηρίζονται από ΝΟΥ (ικανότητα να θέτουν τον εαυτό τους και την κοινωνία τους υπό συζήτηση).

    Η σημερινή ελληνική κοινωνία κατάντησε «δυτική»: με ανικανότητα γρηγορούσας συνείδησης στα άτομα και με λήθαργο του «ριζικού φαντασιακού» (της θείας Ενέργειας του Νου).

Leave a Reply to Γιώργης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα