ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ: Το όνειδος των προοδευτικών διανοούμενων!

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Benoît Rayski

Επιμέλεια: Ε.Δ.Νιάνιος

[Μια Γαλλίδα κυρία, δημοσιοποιώντας τη σεξουαλική κακοποίηση που βίωνε ως ανήλικη στα χέρια ενός αδίστακτου παιδεραστή συγγραφέα – κυνηγού ανηλίκων -, «ξεγύμνωσε» κυριολεκτικά ολόκληρη την «προοδευτική» διανόηση της Γαλλίας. Ηχηρά ονόματα, – επιστήμονες, φιλόσοφοι, συγγραφείς, φεμινίστριες, πολιτικοί αλλά και εφημερίδες – τα οποία διαμόρφωσαν τα πιστεύω τουλάχιστο μιας γενιάς, εκθρονίστηκαν από το πάνθεο των ανθρωπιστών, όταν ήρθαν ξανά στη δημοσιότητα η αγωνία και ο αγώνας τους για τη νομιμοποίηση της παιδεραστίας. «Νους απομακρυσμένος από το Θεό, λένε οι Πατέρες, θηριώδης ή δαιμονιώδης».

Το αποτέλεσμα: Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, στη Γαλλία διαπράχθηκαν 8.700 βιασμοί ανηλίκων το 2017, δηλ. περισσότεροι από ένας κάθε ώρα! Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο γαλλικό. Πρόσφατη έρευνα αποκάλυψε ότι 19.000 ανήλικοι είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης στη Βρετανία, κυρίως από πακιστανικές συμμορίες. Αλλά φαίνεται ότι η ηθική αυτή διάβρωση αφορά σε όλη την Ευρώπη… Ε.Δ.Ν.]

Ένα βιβλίο μας έφερε λίγα χρόνια πίσω, όταν οι πιο διάσημοι Γάλλοι διανοούμενοι προωθούσαν την παιδεραστία. Και αυτό σημαίνει ήττα της σκέψης.

Η Βανέσα Σπρινγκορά είναι σήμερα διευθύντρια εκδοτικού οίκου. Στο έργο της “Συναίνεση“, το οποίο κυκλοφόρησε στις 2 Ιανουαρίου, γράφει για τη σεξουαλική επιρροή που είχε πάνω της (14 ετών τότε) ο συγγραφέας Γκαμπριέλ Ματζνέφ [πενηντάρης τότε]. Κάποιες που έχουν βιώσει την ίδια εμπειρία, δεν διστάζουν να καταφεύγουν στη δικαιοσύνη. Η Βανέσα Σπρινγκορά την έκανε βιβλίο. Καλύτερα έτσι.

Στα χρόνια αυτά ο Γκαμπριέλ Μαντζνέφ εξηγούσε στον Μπερνάρ Πιβό* στην εκπομπή “Apostrophes”  [1990] την ηδονή που βίωνε αποπλανώντας σεξουαλικά ανήλικα κορίτσια. Στα ίδια αυτά χρόνια, ο Κον-Μπεντίτ εξηγούσε, πάντοτε στον Πιβό [1982], την ευχάριστη εμπειρία του ως παρουσιαστής σε ένα «εναλλακτικό» νηπιαγωγείο: «όταν ένα μικρό κορίτσι σας ξεντύνει ζείτε ένα φανταστικό ερωτικο – μανιακό παιχνίδι». Παρακολουθήστε την εκπομπή με τα επιδοκιμαστικά γέλια, εκτός από της μυθιστοριογράφου του Κεμπέκ Ντενίζ Μπομπαρντριέρ, αηδιασμένης στο έπακρο.

Τα χρόνια αυτά, τρεις άνδρες καταδικάστηκαν για “προσβολή της αιδούς ανηλίκων ηλικίας κάτω των 15 ετών”. Ενα μεγάλο μέρος της γαλλικής διανόησης έκρινε  αυτή τη δίκη ως επίθεση κατά της ελευθερίας … Η αγανάκτηση τους έλαβε τη μορφή μιας έκκλησης που δημοσιεύθηκε το 1977 στην Liberation και αναδημοσιεύτηκε στη Le Monde: η έκκληση ζητούσε την αποποινικοποίηση της παιδεραστίας.

Για αυτούς τους διανοούμενους, η σεξουαλικότητα των παιδιών έπρεπε να αναδειχθεί με τη βοήθεια ειδικών ενηλίκων. Υπέγραψαν περισσότεροι από 70: Σαρτρ [φιλόσοφος, ιδρυτής της Λιμπερασιόν (1973)], Αραγκόν [ποιητής, μέλος του ΚΚ Γαλλίας], Σιμόν ντε Μπωβουάρ [συγγραφέας, προεξάρχουσα του φεμινισμού], Σολέρ [συγγραφέας, μαοϊστής], Σερώ [σκηνοθέτης, κινηματογραφιστής], Ντεριντά [φιλόσοφος, εισηγητής της αποδόμησης], Μπαρτ [φιλόσοφος, γλωσσολόγος, ομοφυλόφιλος], Γκαταρί [φιλόσοφος, ψυχίατρος, ιδρυτής του Κέντρου πρωτοβουλίας για καινούριους χώρους ελευθερίας], Ντελέζ [φιλόσοφος, ακαδημαϊκός], Ρομπ-Γκριγέ [συγγραφέας, εισηγητής του Νέου μυθιστορήματος] και άλλοι με λιγότερη φήμη. Ο Κον-Μπεντίτ δεν υπέγραψε την έκκληση, προφανώς επειδή δεν ήταν διανοούμενος. Αλλά λέγεται ότι αυτός ήταν ο συντάκτης της.

Από το 1968, οι εν λόγω διανοούμενοι υιοθέτησαν δύο συνθήματα: “απαγορεύεται η απαγόρευση” και “απολαύσεις χωρίς εμπόδια”. Ο τρόπος που τα ερμήνευσαν μαρτυρεί μια παραπλανημένη σκέψη, μια σκέψη που υπόκειται στις πιο ειδεχθείς παρορμήσεις. Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι για πέταμα. Τα κορίτσια, και ευτυχώς, κατέκτησαν τη σεξουαλική τους ελευθερία χάρη σε δύο ασυναγώνιστα όπλα: το χάπι και τη μίνι φούστα. Ποιος ο λόγος λοιπόν να λεηλατούμε την αθωότητα των παιδιών;

Γκαμπριέλ Ματζνέφ: έκανε λογοτεχνία το πάθος του και ωστόσο εύρισκε βήμα προβολής στην κρατική τηλεόραση!…Εξέφρασε τη λύπη του για την έκδοση του βιβλίου του θύματός του, ενός “έργου εχθρικού, κακόβουλου, δυσφημιστικού, με σκοπό να τον καταστρέψει». Ηδη όμως επελήφθη η Δικαιοσύνη…

 

 

Ο καιρός πέρασε. Ο Κον-Μπεντίτ γέρασε. Ήταν κόκκινος, μετά πράσινος. Τώρα είναι με τον  Μακρόν, δηλαδή ουσιαστικά άχρωμος. Μετρώντας τα χρόνια που τον χωρίζουν από τον Εμμανουήλ Μακρόν, νοιώθουμε τον πειρασμό να βλέπουμε τη σχέση τους  ως μια μορφή παιδεραστίας.

 

 

Mπερνάρ Πιβό: Το μόνο που βρήκε να ρωτήσει τον καλεσμένο του, δηλωμένο παιδεραστή Γκαμπριέλ Ματζνέφ, ήταν γιατί του άρεσαν οι μαθητριούλες και οι μικρούλες!

 

 

 

 

 

ΥΓ: Το βιβλίο της Βανέσα Σπρινγκορά προκάλεσε την αντίδραση του Υπουργού Πολιτισμού, Φρανκ Ριεστέρ. Σχεδιάζει να καταργήσει το επίδομα Εθνικού Κέντρου του Βιβλίου από τον Mατζνέφ λόγω της μεγάλης ηλικίας του. Τα σεξουαλικά “επιτεύγματα” του συγγραφέα ήταν γνωστά εδώ και πολύ καιρό. Ο υπουργός θα απαγορεύσει τα βιβλία του Ματζνέφ;

*Από τις 10 Ιανουαρίου 1975 μέχρι το 1990 – 724 εκπομπές – διευθύνει την 75 λεπτών και βραβευμένη εκπομπή με τίτλο Apostrofes, η οποία συγκεντρώνει μέχρι και δύο εκατομμύρια τηλεθεατές και γίνεται το καλύτερο μέσο αύξησης των πωλήσεων των βιβλίων. H δήλωσή του όμως για το σκάνδαλο της παιδεραστίας δείχνει την ελαστική του συνείδηση, χαρακτηριστικό των προοδευτικών: «Τις δεκαετίες 1970 και 1980, η λογοτεχνία μετρούσε περισσότερο από την ηθική· σήμερα η ηθική προηγείται της λογοτεχνίας. Ηθικά έχουμε προοδεύσει. Είμαστε λίγο πολύ τα πνευματικά και ηθικά προϊόντα μιας χώρας και, κυρίως, μιας εποχής».

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

https://www.atlantico.fr/decryptage/3585427/quand-les-plus-celebres-des-intellectuels-francais-petitionnaient-en-faveur-de-la-pedophilie–benoit-rayski

 

Πανευρωπαϊκή η ηθική διάβρωση

του Παναγιώτη Δούμα

«Αν πιστέψουμε την έρευνα για τις σεξουαλικές συνήθειες των Γερμανών που δημοσίευσε η τοπική έκδοση του “Πλεϊμπόι” (Σεπτ. 1994), οι εναπομείναντες θαυμαστές του Χίτλερ, οι οπαδοί του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων, είναι οι καλύτεροι καταναλωτές του σεξ-τούρισμ. Περίπου ένας στους τέσσερις έχει ήδη ταξιδέψει στην Ινδοκίνα και την Ινδονησία με μοναδικό σκοπό να επιβεβαιώσει την υπεροχή του». Συμπέρασμα σοβαρής δημοσιογραφικής έρευνας από τον ΙΟ της «Ελευθεροτυπίας», 30.06.1996.

Εν αντιθέσει με τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο Αθηνών, ο Μάης του ’68 δεν είχε το αναμενόμενο πολιτικό αποτέλεσμα. Μετά από όλες τις ταραχές και την κινητοποίηση όχι απλά των φοιτητών, αλλά μεγάλου κομματιού της γαλλικής κοινωνίας, η κυβέρνηση Ντε Γκώλ βγήκε ισχυρότερη. Παρά ταύτα, η γενιά των επαναστατημένων φοιτητών άφησε βαθιά χαραγμένο το σημάδι της όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλες τις δυτικο-ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως και στην ελληνική. Ένα σημάδι που διακρινόταν από τομές πολιτικές, αλλά και κοινωνικές.

Λιμπερασιόν: «Να μάθουμε τον έρωτα στα παιδιά μας!..».

 

 

 

 

Μία τέτοια τομή ήταν και η σεξουαλική επανάσταση, η οποία γκρέμισε όλα τα ταμπού που απέρρεαν από την χριστιανική ηθική. Ισότητα των φύλων, ελεύθερος έρωτας, εναλλαγή συντρόφων, όργια, έρωτας σε δημόσιους χώρους, ομοφυλοφιλία. Κι αν όλα αυτά έκαναν τον κύκλο τους και ήρθε το AIDS την δεκαετία του ’80 για να πατήσει απότομα το φρένο, υπήρξε και μία πτυχή αυτής της επαναστάσεως, η οποία βρίσκεται βαθιά κρυμμένη στην σκοτεινή ντουλάπα με τους σκελετούς της αριστερής υποκρισίας, αναλγησίας και εγκληματικότητος. Μία πτυχή που επιμελώς απεκρύβη από τους αλαλάζοντες περί ανωμάλων φασιστών παιδεραστών αριστερών δημοσιογράφων…

Πριν, λοιπόν αυτοί σπεύσουν να μας πουν ότι η παιδοφιλία αποτελεί διαστροφή που εμφανίζεται σε προσωπικό επίπεδο και δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει ένα ολόκληρο κίνημα, επειδή κάποιοι, όσο αυτό ήταν στο ζενίθ του, διέφθειραν και μόλυναν ό,τι πιο τριφερό και αγνό διαθέτει η ανθρώπινη φύση, ας ψαχτούν και ας ερευνήσουν μήπως οι ιδεολογικοί τους ινστρούκτορες είχαν στο παρελθόν υπογράψει διακηρύξεις, όπου εζητείτο η νομιμοποίηση της παιδεραστείας. Κι αυτό γιατί από στατιστικής τουλάχιστον πλευράς, κανείς δεν μπορεί να μας πείσει ότι η συνηθισμένη στην αναπαραγωγή κακεκτύπων και στην εισαγωγή κάθε αρνητικού στοιχείου ελληνική Αριστερά, θυμήθηκε το χριστιανικό της Alter Ego και δεν υιοθέτησε έστω και θεωρητικά κάποια στιγμή τις αντιλήψεις περί ελευθερίας στην επιλογή ερωτικών συντρόφων ακόμη και σε σχέση με νήπια.

Ο «κόκκινος» Ντάνι

Ο ηγέτης των ταραχών στο Παρίσι του 1968, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, αντιμετώπισε προ μερικών ετών κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Ο «Κόκκινος Ντάνι» δεν χρειάστηκε να επισκευθεί την Ταϊλάνδη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 είχε δουλέψει σε έναν εναλλακτικό παιδικό σταθμό (Kinderladen: ακριβής μετάφραση θα ήταν «Παιδομάγαζο». Πρόκειται για εναλλακτικούς παιδικούς σταθμούς που πρωτολειτούργησαν το 1968 σε μεγάλες γερμανικές πόλεις, όπως το Βερολίνο, η Φρανκφούρτη και η Στουτγάρδη. Εδιοικούντο από τους ίδιους τους γονείς και αντετίθεντο στα «αυταρχικά εκπαιδευτικά πρότυπα») και σ’ αυτήν την περίοδο της ζωής του αναφέρεται στο βιβλίο του «Το μεγάλο παζάρι» που κυκλοφόρησε το 1975, αλλά εξαντλήθηκε χωρίς να ανανεωθεί η έκδοσή του. Η δημοσίευση αποσπασμάτων του βιβλίου από το γαλλικό περιοδικό «L’Express», κατόπιν υποδείξεως της Μπετίνα Ρελ (Bettina Rohl), κόρης της γνωστής τρομοκράτισας  του Κόκκινου Στρατού Ουλρίκε Μάινχοφ, στις αρχές του 2001 είχε ανοίξει έναν έντονο διάλογο ενώπιον της γαλλικής κοινής γνώμης, ο οποίος όμως ποτέ δεν συνεκίνησε τους «λειτουργούς» του δημοσιογραφικού επαγγέλματος στην χώρα μας, κι έτσι χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρονάκια για να μάθουμε για τα κατορθώματά του.

Έγραφε, λοιπόν μεταξύ άλλων ο Κον-Μπεντίτ σ’ αυτό του το βιβλίο: «Από καιρό είχα όρεξη να δουλέψω σε ένα νηπιαγωγείο. […] Ήταν για μένα μία φανταστική εμπειρία να δουλεύω με παιδιά ηλικίας από δύο έως πέντε ετών». Ο Ντάνι ήθελε οπωσδήποτε να γίνει αποδεκτός από τα παιδιά και έκανε τα πάντα ώστε «να αποκτήσουν μία εξάρτηση απ’ αυτόν. […] Το διαρκές φλερτ με όλα τα παιδιά πήρε σύντομα ερωτική τροπή. Μπορούσα κανονικά να νιώσω, πώς τα μικρά κοριτσάκια από την ηλικία των πέντε ετών είχαν ήδη μάθει να μου την πέφτουν. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Τις περισσότερες φορές ήταν αφοπλιστικές. […] Ήταν σαφές: Κάποια παιδιά είχαν δει αρκετές φορές του γονείς τους να πηδιούνται». Και συνεχίζει ο θείος Ντάνι: «Μου συνέβη αρκετές φορές, κάποια παιδιά να μου ανοίγουν το φερμουάρ και να αρχίζουν να με χαϊδεύουν. Ανάλογα με την περίπτωση αντιδρούσα και διαφορετικά, αλλά η επιθυμία τους με προβλημάτιζε. Τα ρωτούσα: ‘Γιατί δεν παίζετε μεταξύ σας, γιατί διαλέγετε εμένα και όχι κάποια άλλα παιδιά;’ Όμως, όταν επέμεναν, τα χάιδευα κι εγώ».

Στα τέλη Ιανουαρίου του 2001 ο φιλελεύθερος τέως Υπουργός Δικαιοσύνης και Εξωτερικών της Γερμανίας, Κλάους Κίνκελ, με μία ανοικτή επιστολή στην εφημερίδα «Berliner Zeitung» απαιτούσε από τον Κον-Μπεντίτ ένα σαφές ξεκαθάρισμα, ότι «κατά την επαφή του με τα παιδιά, δεν προέβη ποτέ σε αήθεις πράξεις». Στην απάντησή του στην ίδια εφημερίδα προς τον Κίνκελ λίγο αργότερα, ο Κον-Μπεντίτ εξηγούσε τότε, ότι εκείνη την εποχή «δεν είχε επίγνωση ότι υπήρχε πρόβλημα με αυτό», και ότι στα σχετικά εδάφια του βιβλίου του αναφέρεται «σε έναν αντικατοπτρισμό του εγώ του». Για τα γερμανικά ΜΜΕ το θέμα εθεωρήθη λήξαν. Στη Γαλλία όμως ο τηλεοπτικός σταθμός TF1 άνοιγε νέα συζήτηση: «Έχει ο Κον-Μπεντίτ ένα παιδόφιλο παρελθόν;» Ο συντηρητικός πολιτικός Φιλίπ ντε Βιλιέ αντιμετώπισε τον Κον-Μπεντίτ σε ένα τηλεοπτικό πάνελ στα τέλη Φεβρουαρίου του 2001, την ημέρα της δημοσιεύσεως των αποσπασμάτων του βιβλίου στο περιοδικό «L’Express» με νέες κατηγορίες: «Ο Κον Μπεντίτ και οι σύντροφοί του από τον Μάη του ’68 χαίρουν μίας υπερβολικής ανοχής για υπερβάσεις κάθε είδους. Αυτοί που κάποτε ούρλιαζαν ‘απαγορεύεται να απαγορεύεις’ απαιτώντας την κατάργηση όλων των Ταμπού και εν τέλει της ‘σεξουαλικής καταπίεσης’, είναι ηθικοί υπεύθυνοι για διαστροφές και καταχρήσεις που διαπιστώνουμε σήμερα».

Ευρωβουλευτής από το 1994 έως το 2014 και υπέρμαχος των νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Σερβίας. Και για να μην υστερήσουμε στις τιμές προς το πρόσωπό του και μεις οι Ελληνες, τον Φεβρουάριο του 2012 αναγορεύθηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 

 

Για μια στιγμή ο «κόκκινος Ντάνι» έχασε το χρώμα του, ύστερα όμως ανέκτησε την συνήθη μεγαλοστομία του. Υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας ότι είναι «ανοησία» να τον κατηγορεί κανείς για ασέλγεια σε παιδιά και παρέπεμψε τους συνομιλητές του σε παιδιά που είχε υπό την επιτήρησή του και στους γονείς τους. Σχετικά με τα γραφόμενα στο «Μεγάλο Παζάρι» δέχτηκε να συζητήσει. Τα παρατιθέμενα αποσπάσματα θα του ακούγονταν πλέον «ανήκουστα και κακογραμμένα». Μίλησε για μία «αβάσταχτη ελαφρότητα». Στις κατηγορίες του Ντε Βιλιέ απάντησε ότι το μόνο που θα παραδεχόταν είναι η τάση του στο να προκαλεί. Στην απαίτηση του Ντε Βιλιέ για παραίτηση απήντησε με ένα ξερό «Γιατί;». Πεισματικά δήλωνε: «Δεν θα σας αφήσω να με φάτε».

Ενοχές και αυτοκριτική

Στις 23 Φεβρουαρίου της ιδίας χρονιάς, την ώρα που τα παραπάνω αποσπάσματα άρχιζαν να αναδημοσιεύονται και σε άλλα έντυπα η αριστερή καθημερινή εφημερίδα «Liberation» δημοσίευε μία αξιόλογη αυτοκριτική. Στα χρόνια μετά το 1968, η «Liberation» υπήρξε το σημαντικότερο φερέφωνο της «σεξουαλικής επανάστασης». Γράφει, λοιπόν, ότι «θα ντρεπόταν κανείς σήμερα για κάποια φιλο-παιδεραστικά δημοσιεύματα: Το 1981 είχε δοθεί βήμα σε έναν ανώνυμο διαφθορέα παιδιών. Χωρίς καμμία δόση μεταμέλειας ή ντροπής περιέγραφε την διαρκή κακομεταχείριση μίας πεντάχρονης. ‘Μούγκριζε όποτε ένιωθε την ηδονή’». Ο δημοσιογράφος της «Liberation» σχολίαζε τότε ότι «όποτε μιλάει για παιδιά, γυαλίζουν τα γκριζα μάτια του από τριφερότητα». Σήμερα, την πνευματική συνενοχή συγκεκριμένων αριστερών κύκλων στην παιδεραστεία, την χαρακτηρίζει ο συντάκτης της Liberation «τρομακτική».

Το 1977 Γάλλοι διανοούμενοι έκαναν συλλογή υπογραφών για λογαριασμό τριών κατηγορουμένων για παιδεραστεία. Οι υπογράφουσες διασημότητες, μεταξύ των οποίων ο Μπερνάρ Κουσνέρ, γάλλος πολιτικός, γιατρός και ιδρυτής των «Γιατρών χωρίς Σύνορα» και «Γιατρών του Κόσμου», ο Αντρέ Γκλούκσμαν, Γαλλοεβραίος φιλόσοφος, υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Τσετσενίας, αλλά και της εισβολής στο Ιράκ, και ο κατοπινός Υπουργός Πολιτισμού Ζακ Λανγκ δεν έβλεπαν «κανένα έγκλημα», καθ’ ότι τα κορίτσια «συμφωνούσαν» με τις εν λόγω πράξεις: «Όταν επιτρέπεται σε δεκατριάχρονες να παίρνουν αντισυλληπτικά, για ποιον λόγο αλήθεια γίνεται αυτό;» Και οι Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Μισέλ Φουκώ, Ρολάν Μπαρτ, Σιμόν ντε Μποβουάρ και Ζακ Ντεριντά λίγο μετά, με μία διακήρυξη κατά του νόμου για την κακομεταχείριση ανηλίκων ορθώνουν μέτωπο υπεράσπισης των παιδεραστών. Το «δικαίωμα του παιδιού και του ενήλικα, να διατηρούν σχέσεις με άτομα της επιλογής τους» θα έπρεπε να αναγνωρισθεί. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι Πράσινοι της Γερμανίας απενοχοποιούσαν την σεξουαλική επαφή με παιδιά με το πρόσχημα ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ινδιάνικο πρότυπο.

Πλέον η «Liberation» βρίσκει άλλοθι στην «μαζικά κεκτημένη ταχύτητα της εποχής». Ήταν ένας γενικός πυρετός. «Το να το κάνεις με ένα παιδί; Μία ελευθερία όπως όλες οι άλλες» έλεγαν τότε. Ως γκουρού της «σεξουαλικής επανάστασης» λειτουργούσε ο μαρξιστής ψυχαναλυτής Βίλχελμ Ράιχ. Σύμφωνα με την θεωρία του, από την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα προκύπτει ένας «αυταρχικός χαρακτήρας», ο οποίος είναι η αιτία της καταπίεσης της ανθρωπότητας. Ένα μέτρο αντιμετώπισης θα ήταν μία χωρίς όρια ελευθεριότητα και εναλλαγή σε σεξουαλικούς συντρόφους. «Όποιος πάει δύο φορές με το ίδιο άτομο ανήκει ήδη στο κατεστημένο» ήταν τότε το σύνθημα.

Στην πράξη, όπως λέει και ο Ντε Βιλιέ, οι καταλυτικά ελευθέριες και ανατρεπτικές ιδέες του 1968 «διέστρεψαν την συνείδηση» και με τον τρόπο αυτό παρέδωσαν στους παιδοφίλους – αν και αυτοί προϋπήρχαν από πολύ πριν – ένα άλλοθι. Καιρός είναι λοιπόν να διαρρήξουμε το πέπλο του ευφημισμού και της απενοχοποίησης και να αφαιρέσουμε τα πιστοποιητικά αγιότητος που αβασάνιστα χαρίσαμε στην Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 6 (Νοέμβριος 2007) του μηνιαίου περιοδικού Patria

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα