«Οι απειλές του Ερντογάν απηχούν την φθορά του, την επερχόμενη επιδείνωση της οικονομικής κρίσης της Τουρκίας και την δυσφορία των Τούρκων για τους πρόσφυγες»

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Του Αλκη Καλλιαντζίδη, Οικονομολόγου [email protected]    www.kalkis.eu

Η φαινομενική «ισχύς» του Ερντογάν είναι θεατρική, προπαγανδιστική για αυτούς που τον τρέμουν στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα δεν απηχεί παρά την πολιτική του φθορά στην μακροχρόνια εξουσία του, έχοντας συγκεντρώσει διαχρονικά, με τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που έκανε τα τελευταία χρόνια, όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Metropoll, το 60% των ερωτηθέντων Τούρκων λένε «ότι αντιτίθενται στο σύστημα υπερ-προεδρίας ειδικά σχεδιασμένο για τον Ερντογάν, ο οποίος κατέχει τώρα όλη τη εξουσία, ήτοι : πρόεδρος της «δημοκρατίας», αρχηγός της κυβέρνησης (δεν υπάρχει πια πρωθυπουργός στην Τουρκία), αρχηγός του ισλαμο-συντηριτικού κόμματός του ΑΚΠ, Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, αρμόδιος για την Νομισματική Πολιτική (την οποία θέλει να προσαρμόσει στο μεταφυσικό κοράνι που δεν αποδέχεται τους τόκους και τα επιτόκια !) της Τουρκίας. Ενώ ο ρόλος του τουρκικού Κοινοβουλίου είναι διακοσμητικός ή ασήμαντος. Αυτά αναφέρονται περίπου στο άρθρο της Marie Jégo, ανταποκρίτριας στην Κωνσταντινούπολη του ηλεκτρονικού Le Monde, στις 14-9-20019, με τίτλο : «Τουρκία : συνεχόμενες ανατροπές στο κόμμα του Ερντογάν» (Turquie : défections en série dans le parti d’Erdogan).

Αποδυναμωμένο από την ήττα του στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, τα κακά οικονομικά αποτελέσματα και τον αυξανόμενο αυταρχισμό του αρχηγού του, τον Ερντογάν, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKΠ), ξαφνικά αντιμετωπίζει ένα κύμα παραιτήσεων που υπονομεύουν την ηγεμονία του. Και δεν έχουν παραιτηθεί ήδη μόνο οι πρώην Λοχαγοί του Ερντογάν : ο Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην πρωθυπουργός (2014-2016), ο Αλί Μπαμπατζάν, πρώην υπουργός οικονομικών, ο Αμπτουλάχ Γκιούλ, πρώην πρόεδρος της Τουρκίας, ο Ιμπραήμ Τουρχάν, πρώην αναπληρωτής κυβερνήτης της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας ο οποίος δήλωσε ότι εγκαταλείπει το ΑΚΠ, χαρακτηρίζοντάς το ως «οικογενειακή επιχείρηση». Σύμφωνα με την ίδια δημοσιογραφική πηγή, η Fatma Yavuz, πρώην υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος του ΑΚΠ στην Κωνσταντινούπολη, που εγκατέλειψε πρόσφατα το κόμμα, ανέφερε ότι 800.000 μέλη επέστρεψαν τις κομματικές κάρτες τους από το 2018. Οι μισοί από τους αποχωρήσαντες έχουν φύγει τους τελευταίους μήνες. Η ήττα στις 31 Μαρτίου 2019 στις δημοτικές εκλογές επιτάχυνε την αιμορραγία. Η Άγκυρα, η Κωνσταντινούπολη, αλλά και η Μερσίνα,  τα Άδανα, η Αττάλεια, πόλεις με ισχυρό οικονομικό δυναμικό στις ακτές της Μεσογείου, κερδήθηκαν από την αντιπολίτευση. Οι ισλαμο-συντηρητικοί  παραμένουν κυρίαρχοι στην ύπαιθρο και στις πόλεις μεσαίου μεγέθους, αλλά η μεσαία τάξη, η αστική, η ενεργή και μορφωμένη τάξη, γύρισαν την πλάτη στον Ερντογάν. Ο τελευταίος δεν φαίνεται να έχει λάβει πλήρως υπόψη του το μήνυμα της δυσαρέσκειας. Η «εξάλειψη των προδοτών» είναι η καραμέλα του Ερντογάν, ο οποίος φαίνεται ότι δεν έχει νέες ιδέες για το πώς θα διορθώσει την αμαυρωμένη εικόνα του κόμματός του. Με μεγάλο ενθουσιασμό από τα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας των πολιτών είχε γίνει αποδεκτό, όταν ανέλαβε την εξουσία το 2002, το AKΠ δεν είναι παρά η ίδια η σκιά του σήμερα. Αμφισβητείται για τα κακά οικονομικά του αποτελέσματα, την τυχοδιωκτική πολιτική του στη Συρία (που παράγει Σύριους πρόσφυγες και μετά λέει ότι δεν μπορεί πλέον μόνη της η Τουρκία να τους «φιλοξενήσει»), την περιφρόνησή του για το κράτος δικαίου.

Ισχυριζόμενος την άφιξη στην Τουρκία ενός νέου κύματος Σύριων προσφύγων από την επαρχία της Idlib, τελευταίο προπύργιο της συριακής εξέγερσης, ο Ερντογάν δεν έχει σταματήσει τις τελευταίες ημέρες να επαναλαμβάνει τις απειλές του να «ανοίξει τις πόρτες» στους μετανάστες, προκειμένου να τους αφήσει να πάνε στην Ευρώπη. «Θα αναλάβουμε μόνοι μας αυτό το βάρος;», αναρωτήθηκε με παιδική «αθωότητα». «Αν δεν λάβουμε την απαραίτητη υποστήριξη για να μοιραστούμε το βάρος των προσφύγων, με την ΕΕ και τον υπόλοιπο κόσμο, θα ανοίξουμε τα σύνορά μας», δήλωσε με τον συνήθη απειλητικό του τρόπο ο σουλτάνος κατά τη διάρκεια ομιλίας προς τα μέλη του κόμματός του την Κυριακή, 8 Σεπτεμβρίου στο Εσκισεχίρ. Ήδη τα έχει ανοίξει, σε βάρος της Ελλάδας (στη Λέσβο, στη Χίο, την Κω και Έβρο κυρίως) και προς όφελος όλης της τουρκικής παραοικονομίας των διακινητών και της βιοτεχνίας σκαφών και σωσιβίων μιας χρήσεως από τους πρόσφυγες που πληρώνουν αδρά και σε σκληρό συνάλλαγμα δολαρίου για να φτάσουν στην Ελλάδα ή και αλλού.

Ο γράφων παρακολούθησε πριν περίπου 15 μέρες στο γαλλο-γερμανικό κανάλι ARTE πεντάλεπτο ρεπορτάζ που έδειξε : πώς παρακινεί η Τουρκία αφρικανούς οικονομικούς μετανάστες να φτάνουν εκεί με πολύ φτηνό αεροπορικό εισιτήριο και στη συνέχεια να τους κατευθύνει να πετάξουν στα κατεχόμενα της Κύπρου κι από εκεί οι διακινητές τους περνάνε στην κυπριακή δημοκρατία. Το εν λόγω ρεπορτάζ μιλούσε για διακίνηση 15.000 αφρικανών που είναι ήδη πάρα πολλοί για μια μικρή χώρα που στερείται σχετικών υποδομών φιλοξενίας και πολιτικής κοινωνικής ενσωμάτωσης.

Το θέμα των προσφύγων και μεταναστών έχει γίνει ένας μεγάλος πονοκέφαλος για τον εκβιαστή Ερντογάν και το κόμμα του. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Metropoll, το 75% των ερωτηθέντων αποδοκιμάζει την πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στους Σύριους πρόσφυγες, ενώ το 34% θέλει να επιστρέψουν στα σπίτια τους οι Σύριοι, έστω και αν συνεχίζεται ο πόλεμος στη Συρία. Η έρευνα, η οποία διεξήχθη σε 1.085 άτομα, δείχνει ακόμη ότι το 41% των υποστηρικτών του κόμματος του Ερντογάν διαφωνούν με τη συριακή πολιτική της Άγκυρας. Αυτά τα στοιχεία αναφέρονται στο άρθρο της Marie Jégo, στον ηλεκτρονικό Le Monde, στις 13-9-20019, με τίτλο :  «Τουρκία : ο Ερντογάν απειλεί και πάλι να ανοίξει την πόρτα της Ευρώπης στους Σύριους πρόσφυγες» (Turquie : Erdogan menace à nouveau d’« ouvrir la porte » de l’Europe aux réfugiés syriens).

Η προκληθείσα λαϊκή δυσαρέσκεια από την παρουσία πολλών Σύριων προσφύγων στην τουρκική επικράτεια έχει φτάσει στην κορύφωσή της φέτος, βάζοντας σε δυσχέρεια τον  Ερντογάν. Αποδυναμωμένος στην εγχώρια πολιτική σκηνή, προσπαθεί να αντιμετωπίσει με ανειλικρίνεια το πρόβλημα των προσφύγων, πιέζοντας και τις Ηνωμένες Πολιτείες να του παραχωρήσουν μια «ζώνη ασφαλείας» στα βορειοανατολικά της Συρίας για να εκδιώξει από εκεί τους Κούρδους της Συρίας.

Καθώς η οικονομία της Τουρκίας βρίσκεται σε αποσύνθεση, και να ήθελε (που δεν θέλει), δεν έχει πια την οικονομική δυνατότητα να χρηματοδοτήσει αυτό το έργο, ο νταής Ερντογάν. Γιατί ακολουθεί μια ανορθόδοξη μη βιώσιμη πολυδάπανη οικονομική πολιτική που σύντομα θα την ρίξει έξω.    Εξ και διεκδικεί να λάβει κι άλλη διεθνή οικονομική υποστήριξη για την δημιουργία αυτών των οικισμών των προσφύγων ανατολικά του Ευφράτη από τον οποίο ορέγεται να απομακρυνθούν οι Συριακές Κουρδικές δυνάμεις των Μονάδων Προστασίας του Λαού, συμμάχων με τον διεθνή συνασπισμό υπό την ηγεσία της Ουάσινγκτον στον αγώνα κατά της ισλαμικής κρατικής οργάνωσης.

Δηλαδή ο Ερντογάν θέλει και διεθνή παρά και βοήθεια για την εκδίωξη των Κούρδων από τον Ευφράτη.

Αυτό είναι το τουρκικό θράσος.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα