Αριάδνη Χατζηγιώργη
Την τελευταία φορά που πήγα στη Μύκονο, τα γκαρσόνια σαν να ντρέπονταν λίγο, σε προειδοποιούσαν ότι το νερό είναι υποχρεωτικά εμφιαλωμένο. Στην υπόλοιπη Ελλάδα σε υποδέχονταν στο τραπέζι μ’ ένα ποτήρι κρύο νερό, εμφιαλωμένο μόνο αν το ζητούσες. Η μόδα σιγά σιγά πέρασε παντού. Η αισχροκέρδεια στρογγυλοκάθισε με το σόι της, την ασέβεια, τη χυδαιότητα και τη βρωμιά.
Οι εικοσάχρονοι, που έρχονταν στη Μύκονο για τριήμερο, είχαν οργανώσει το ταξίδι. Είχαν κλείσει μαζί με το δωμάτιο και ραντεβού με εκδιδόμενες μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας. Πείραζαν ο ένας τον άλλο για το τί φρούτο θα τους στείλουν αυτή τη φορά. Οι εικοσάχρονοι δεν πάνε για να φλερτάρουν. Άδικα οι εικοσάχρονες θα ανεμίζουν καφτάνια στα δρομάκια. Θα φωτογραφίζονται με σέλφι, γελώντας πλατιά, αγκαλιάζοντας διάφορους για να δείξουν ότι ήσαν εκεί. Οι οδηγοί των λεωφορείων θα κάνουν χοντρά αστεία για τα κορόϊδα που πάνε να τα μαδήσουν στις ξαπλώστρες. Οι σοβαροί, αυτοί που προκαλούν το σεβασμό στη Μύκονο, κυκλοφορούν με λιμουζίνες με σκούρα τζάμια. Κοντεύουν να πέσουν πάνω σου στους άσπρους τοίχους, γιατί στη Μύκονο δεν υπάρχουν πεζοδρόμια και το εκατοστό της γης πουλιέται, κοντεύουν να σε κάνουν χαλκομανία με καπέλο οι τρομερές λιμουζίνες και τα διαστημικά τζιπ με τους διαρκείς ή διάττοντες πλουσίους που μεταφέρουν. Η πλέμπα, που έρχεται να συγχρωτιστεί, θα τρώει στα σουβλάκια, θα παίρνει καφέ στο πλαστικό από το φούρνο και θα πίνει ποτά από περίπτερο (κάτι απίθανα ντελικατέσεν περίπτερα, αλλά περίπτερα, παρ’ όλα αυτά). Στα σουβλάκια τρώνε και οι μόνιμοι εργαζόμενοι κάτοικοι, όταν λείπει η γυναίκα τους και τα παιδιά τους σε διακοπές. Κορόϊδα είναι να κάνουν διακοπές στη Μύκονο;
Ένας ναυτικός παλιός γλεντάει κάθε βράδυ με ναργιλέ και με ρεμπέτικα του ’50 στη μικροσκοπική αυλή του. Δεν νοικιάζει δωμάτια, ούτε πρόσοψη για βιτρίνα. Σαν να διαμαρτύρεται στις όχθες του ποταμιού των τουριστών, με τις αυλόθυρες που κυνηγούν το χρήμα. Πιο κάτω σε μια πλατεία – Θεός να την κάνει – πλατεία τσέπης, διαμαρτύρεται η νοικοκυρά για τα σκουπίδια, στήνοντας ένα μέτρο από την πόρτα της βαριές γλάστρες με λουλουδικά κι επιγραφή “εδώ, όχι σκουπίδια”. Θά’ πρεπε να το γράψει και στα εγγλέζικα, διότι τη φιλοφρονούν με άφθονα κατουρήματα.
Στη Μύκονο υπάρχει βιβλιοθήκη, πνιγμένη στα βιβλία – υποπτεύομαι από ανυπόμονους για ξεκαθάρισμα κληρονόμους – που δεν επισκέπτεται κανείς, λαογραφικό μουσείο αξιόλογο, που δεν δίνει κανείς χρήματα για να συντηρηθεί, ένα λαμπρό αρχαιολογικό μουσείο, όπου επίσης δεν γίνεται σκοτωμός. Υπάρχει και η Δήλος απέναντι, που σε περνούν τα καραβάκια μηχανικά, σαν να φτύνουν κιβώτια. Και ώ, η ειρωνεία της τύχης! Στο ιερό νησί που γέννησε, διωγμένη, την Άρτεμη και τον Απόλλωνα η Λητώ, εγκαταστάθηκαν έμποροι και οι κυρίες τους και πήγαν οι δουλειές τους καλά και παράβγαιναν ο ένας στον άλλο με τα σπίτια και τα παλάτια και τα αποκτήματά τους. Μέχρι που φάνηκε ο πόντιος Μιθριδάτης και σάρωσε την τρυφηλή ζωή, κι έκτοτε ερειπιώνας, να ρεμβάζουν και να ιδρωκοπούν οι αρχαιολόγοι. Να ρεμβάζουν στιγμιαία, να φωτογραφίζονται οι τουρίστες που ξεφορτώνουν τα καραβάκια κι οι γάτες του μουσείου να μην κουνιούνται ούτε δάχτυλο πιο πέρα, ώσπου να πάψει το δρομολόγιο με τα ενοχλητικά ζώα, να φάνε κι αυτές τα φρίσκις τους με ησυχία.
Αν υποθέσουμε ότι το νησί εξακολουθεί να πρωτοπορεί, αυτό το κάτι που ζέχνει της Μυκόνου υπάρχει κίνδυνος σοβαρός να εξαπλωθεί, όπου τουλάχιστον η τσέπη και η βλακεία των θυμάτων το σηκώνει. Πάρτε παράδειγμα από τους άτυχους Δηλίους, που τους κατάντησαν δύο τουλάχιστον φορές απάτριδες οι κακές τους συναναστροφές. Ας μείνει η Μύκονος για τους πελάτες που ταιριάζει. Ξεγλίστρησε από τις αλυσίδες που την έδεσε ο Δίας και πορεύεται, δίχως ρίζα, χωρίς να την πιάνουν τα gps της Ήρας, ούτε το κινητό της μάνας που περιμένει ο γιός της να της φέρει νύφη, πορεύεται η Μύκονος, όμορφη, λερωμένη, σάπια, να την αφήσει κάπου το κύμα να ξεχάσει.
