Η πολιτική ένωση της Ευρώπης είναι δυνατή;

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.

  1. Για ποια Ευρώπη θα ψηφίσουμε;

Για ποια Ευρώπη θα ψηφίσουμε σε λίγες μέρες; Από το 1979 που έγιναν οι πρώτες εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κάθε φορά οι ψηφοφόροι βρίσκονται μπροστά σε ένα διαφορετικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα που μεταλλάσσεται συνεχώς. Ιδιαίτερα μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ, οι αλλαγές στη σύνθεση και στο θεσμικό πλαίσιό της ΕΕ είναι ραγδαίες αποπροσανατολίζοντας τους ευρωπαίους από τον επιδιωκόμενο στόχο. Η ΕΟΚ των 12, διευρύνθηκε στην ΕΕ των 15, των 25, των 27 και των 28, ακυρώνοντας τις αρχικές προσδοκίες για εμβάθυνση, ανατρέποντας τους συσχετισμούς ισχύος και αναθεωρώντας το θεσμικό πλαίσιο. Τα πρώτα χρόνια μετά το Μάαστριχτ προβληματίζονταν για τη μετεξέλιξη της ΕΕ: την Ευρώπη του σκληρού πυρήνα και των ομόκεντρων κύκλων, την Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων, την Ευρώπη αλά καρτ ή για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) που συντηρούσαν το όνειρο. Σήμερα όλοι αυτοί οι γόνιμοι προβληματισμοί έχουν σταματήσει  Για ποια Ευρώπη ψήφιζαν κάθε φορά σε αυτή την πορεία της ΕΕ οι ευρωπαϊκοί λαοί; Είχαν επίγνωση; Σήμερα γνωρίζουμε για ποια Ευρώπη θα πάμε να ψηφίσουμε; Το κυριότερο όμως: Το όραμα που έκφραζε και τις ελπίδες των ασθενέστερων ευρωπαϊκών λαών, δηλαδή της πολιτικής ένωσης της ΕΕ, είναι εφικτό στις σημερινές συνθήκες;

  1. Γιατί προηγήθηκε η ΟΝΕ;

Όταν η καγκελάριος Μέρκελ κατά την τελευταία επίσκεψή της στην Αθήνα ρωτήθηκε από μαθητές της Γερμανικής Σχολής αν θα υπάρξει μια Ευρώπη – κράτος ή μια Ευρώπη των κρατών, απάντησε ότι θα γίνει το δεύτερο καθώς, κατά την άποψή της, «η δύναμη της Ευρώπης βρίσκεται στην ποικιλομορφία της». Τον Δεκέμβρη του 2017 κατά τις συζητήσεις για τη δημιουργία ενός μεγάλου συνασπισμού μεταξύ SPD και CDU όταν ο Μάρτιν Σουλτς πρόταξε το όραμα του SPD περί δημιουργίας των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» μέχρι το 2025, διότι έτσι θα ακούγεται η φωνή της ΕΕ στην παγκόσμια σκηνή, το κόμμα της Ανγκελα Μέρκελ το απέρριψε. Μάλιστα ο προσωπάρχης της καγκελαρίου ο Πέτερ Άλτμαϊερ ήταν σαφέστατος: «Η συζήτηση για το αν η Ευρώπη θα πρέπει να μετατραπεί σε ομοσπονδιακό κράτος, μια συνομοσπονδία ή ηνωμένες πολιτείες είναι για τους ακαδημαϊκούς και τους δημοσιογράφους, όχι για τη γερμανική εξωτερική πολιτική», υπογράμμισε. Γιαυτό εξ άλλου προτάχθηκε με την οικοδόμηση της ΕΕ η ΟΝΕ έναντι της εμβάθυνσης. Διότι, όπως σημείωνε από το 1997 ο Μίλτον Φρίντμαν: «Η πολιτική ενότητα είναι εκείνη που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο προς τη νομισματική ενοποίηση. Αντίθετα, η νομισματική ενοποίηση που επιβάλλεται κάτω από μη ευνοϊκές συνθήκες θα αποδειχθεί φραγμός στην επίτευξη του στόχου της πολιτικής ενότητας» (1).

Ο Paul Krugman εξετάζοντας την Ευρωζώνη αθροιστικά εν μέσω της κρίσης, το 2012, διαπίστωνε ότι «τόσο το ιδιωτικό όσο και το δημόσιο χρέος της είναι ελαφρώς χαμηλότερα από των ΗΠΑ, πράγμα που σημαίνει, όπως γράφει, ότι θα έπρεπε να υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών». Συνεχίζοντας τις διαπιστώσεις σημείωνε ότι «η Ευρώπη ως σύνολο έχει χονδρικά ισοσκελισμένο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, γεγονός που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να προσελκύσει κεφάλαια από αλλού. Η Ευρώπη όμως, συνέχιζε, δεν είναι άθροισμα είναι ένα σύνολο κρατών που έχουν τους δικούς τους προϋπολογισμούς και τις δικές τους αγορές εργασίας. Κι έτσι δημιουργείται η κρίση». Ο Ρόμπερτ Κάπλαν στο βιβλίο του “Η εκδίκηση της Γεωγραφίας” σημειώνει ότι η Ευρώπη με τα 500 εκατομμύρια κατοίκων είναι τρίτη πληθυσμιακά στον κόσμο και η οικονομία της των 16 τρις δολαρίων είναι κατά τι μεγαλύτερη από αυτή των ΗΠΑ. Τότε γιατί δεν ενοποιείται πολιτικά η Ευρώπη;

 

  1. Η σημασία των κρατικών συνόρων στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης

Η αντίθεση της Γερμανίας στην προοπτική της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης υπαγορεύεται από τα συμφέροντα του Βερολίνου στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης. Στο μυαλό του κόσμου έχουν δημιουργήσει την πεποίθηση ότι παγκοσμιοποίηση σημαίνει ενοποίηση των πάντων που θα οδηγήσει σε άμβλυνση ακόμη και σε εξάλειψη των ανισοτήτων. Η αλήθεια είναι ότι στην πράξη παγκοσμιοποίηση σημαίνει το εντελώς αντίθετο. Σημαίνει το γκρέμισμα όλων των φραγμών – κοινωνικών, περιβαλλοντολογικών, ηθικών – για το κεφάλαιο, όχι όμως και το γκρέμισμα των συνόρων που του είναι απαραίτητα για την αναπαραγωγή του. Η Αμερικανίδα ιστορικός Έλεν Μέικσινς Γουντ το αποσαφήνισε: «Ο κατακερματισμός του κόσμου σε χωριστές οικονομίες, κάθε μια με το δικό της  κοινωνικό καθεστώς και τις δικές της εργασιακές συνθήκες, …είναι εξίσου αναγκαίος για την παγκοσμιοποίηση με την ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου,,,, Η πολιτική του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δεν είναι το παγκόσμιο κράτος αλλά ένα παγκόσμιο σύστημα πολλών εθνικών κρατών» (1). Ενώ αλλού σημειώνει ότι το εθνικό κράτος «βρίσκεται στην καρδιά του νέου παγκόσμιου συστήματος» καθώς «συνεχίζει να παίζει ουσιώδη ρόλο στη δημιουργία και στη διατήρηση των συνθηκών που είναι αναγκαίες για τη συσσώρευση του κεφαλαίου». Με άλλα λόγια τα σύνορα κάθε κράτους με τις συγκεκριμένες εργασιακές συνθήκες, όπως π.χ. της Κίνας, αποτελούν το κίνητρο του παγκόσμιου κεφαλαίου να μεταναστεύσει τις δραστηριότητές του εκεί. Επομένως η διατήρηση των κρατικών συνόρων εντός της ΕΕ αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την κερδοφορία του κεφαλαίου και ιδιαίτερα του γερμανικού που κυριαρχεί. Το κεφάλαιο επιθυμεί να δημιουργήσει εντός των ορίων της ΕΕ με τις συνεχείς διευρύνσεις της, με την ένταξη ακόμη και των Δυτικών Βαλκανίων, το παγκόσμιο όλον όπου η μητρόπολη και οι αποικίες θα συνυπάρχουν.

  1. Ο Σπάικμαν και ο Χάντινγκτον για την Ενωμένη Ευρώπη

Υπάρχουν βέβαια συμφέροντα ισχυρότερα από τις επιθυμίες του Βερολίνου σε ρόλο υποβολέα προς τη Γερμανία. Ο Σάμιουελ Χάντινγκτον στο πόνημά του America’s Changing Strategic Interests το 1991 (2) ανέπτυξε την παρακάτω προβληματική: Μετά την πολυδιάσπαση του σοβιετικού μπλοκ, καθήκον των ΗΠΑ ήταν να εμποδίσει την ανάδειξη ενός νέου πόλου ισχύος που δυνητικά θα μπορούσε να ηγεμονεύσει στην Ευρασία. Και κατά τον Χάντινγκτον αυτόν τον ρόλο θα μπορούσε να διεκδικήσει μια Ενωμένη Ευρώπη. Συμβούλευσε τους Αμερικανούς ιθύνοντες να προχωρήσουν σε δράσεις που θα ανέκοπταν την πραγματοποίηση μιας γεωπολιτικά ανταγωνιστικής ενωμένης Ευρώπης. Με την πρώτη του συμβουλή πρότεινε την καλλιέργεια του φάσματος της «γερμανικής απειλής». Της αναβίωσης, δηλαδή, των εμπειριών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την επακόλουθη αποφυγή της υποταγής των Ευρωπαίων σε μια αναδυόμενη – οικονομική αυτή τη φορά -γερμανική υπερδύναμη.  Με τη δεύτερη συμβουλή πρότεινε να ενθαρρυνθεί μια ραγδαία και άνευ όρων διεύρυνση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που θα απέτρεπε την εμβάθυνση και την ενοποίηση της Ευρώπης, συμβουλή που υλοποιήθηκε αφού η ΕΕ από 12 μέλη που αριθμούσε το 1991 σήμερα αριθμεί 28. Πρωταγωνιστής των εξελίξεων ήταν η ενωμένη Γερμανία. Βέβαια οι ρίζες αυτής της αντίληψης είναι βαθύτερες χρονικά και ανάγονται στον μεγάλο γεωπολιτικό Νίκολας Σπάικμαν ο οποίος από το 1942 σημείωνε: «Μια ομοσπονδιακή Ευρώπη θα αποτελούσε μια συσσώρευση ισχύος η οποία θα άλλαζε εντελώς τη σημασία που έχουμε ως Ατλαντική δύναμη και θα αποδυνάμωνε σημαντικά τη θέση μας στο δυτικό ημισφαίριο» (3).

Η Ευρώπη με τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ιδιαίτερα με τον δεύτερο που αυτοκαταστράφηκε, υποτάχθηκε και οικονομικά αλλά και στρατιωτικά (ΝΑΤΟ) στις ΗΠΑ έτσι ώστε εύλογα η Ουάσινγκτον να χειραγωγεί το μέλλον της σύμφωνα με τα στενά της συμφέροντα. Αξιοποίησε προς τούτο τη Γερμανία την ηττημένη των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, με δέλεαρ την επανένωσή της και την υπερίσχυσή της στην ΕΕ του Μάαστριχτ. Με την ένταξη των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής, ιστορικά προσκείμενων στη Γερμανία, τροχοπέδησαν εκ του ασφαλούς την πολιτική ένωση της Ευρώπης ενώ παράλληλα εκτόξευσαν την επιρροή και την οικονομική ισχύ του Βερολίνου στην ΕΕ.

  1. Η ΕΕ στις συνθήκες διεθνοποίησης του κεφαλαίου

Γιατί υποβαθμίζεται ο ρόλος της ΕΕ και επαυξάνει η εξάρτησή της από τις ΗΠΑ στις συνθήκες διεθνοποίησης του κεφαλαίου ενώ θα αναμέναμε το αντίθετο; Ο Νίκος Πουλατζάς από το 1973 επισήμανε ότι η διεθνοποίηση του κεφαλαίου «μακράν του να τροφοδοτεί μια υποτιθέμενη υπερεθνική συνεργασία των ευρωπαϊκών κεφαλαίων εναντίον του αμερικανικού κεφαλαίου, στην πραγματικότητα αντιστοιχεί στη διευρυμένη αναπαραγωγή του διεθνούς κεφαλαίου υπό την κυριαρχία του αμερικανικού κεφαλαίου στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών και σε μια νέα μορφή εξάρτησης». Η επιβολή κυρώσεων από την Ουάσινγκτον, η οποία αξιοποιεί την διεθνοποίηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, σε βάρος της Ρωσίας, του Ιράν, κ.α. που ουσιαστικά πλήττει τις ευρωπαϊκές οικονομίες  .επιβεβαίωσε τον Πουλατζά διότι αύξησε την εξάρτηση των ευρωπαϊκών κρατών από την Ουάσινγκτον και υπονομεύει την ενοποίηση της ΕΕ.

6.. Η “άποψη” της Ιστορίας

Η διάλυση της ΕΣΣΔ που μέχρι τότε ως αντίπαλο δέος ενεργούσε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα μέλη της ΕΟΚ, απελευθέρωσε τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών κρατών μελών και τους ανταγωνισμούς τους οι οποίες θα εντείνονται όσο η ανισόμετρη ανάπτυξη θα διαφοροποιεί τους συσχετισμούς εντός της ΕΕ ακυρώνοντας τη σύγκλισή τους. Όμως η πολιτική ένωση θα πρέπει να θεωρείται ανέφικτη και για ιστορικούς λόγους. Διότι από τότε που ολοκληρώθηκε η διαδικασία της εθνογένεσης δεν  υπάρχει ιστορικό προηγούμενο συγκρότησης κράτους από διαφορετικές εθνότητες που να συνεχίζει να υφίσταται. Η δημιουργία των εθνών διέλυσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Αυστροουγγαρία ενώ ο εθνικός παράγοντας ήταν αυτός που αποσύνθεσε στα εθνικά σύνορα των λαών τους τη Γιουγκοσλαβία, την Τσεχοσλοβακία και την ΕΣΣΔ στην εποχή μάλιστα της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε. Επί πλέον στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης το έθνος – κράτος με την κατάργηση κάθε μορφής προστατευτισμού διεύρυνε τις δυνατότητες των ισχυρών και αναπτυγμένων κρατών σε βάρος των ασθενέστερων με συνέπεια την ενίσχυση του οικονομικού εθνικισμού, όπως αποδείχθηκε και στην ολιγόχρονη λειτουργία της Ευρωζώνης αλλά και της ΕΕ. Όταν λοιπόν τα τελευταία τριάντα χρόνια διαλύθηκαν όλα τα πολυεθνικά κράτη της Ευρώπης στις ομόσπονδες συνιστώσες τους (ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία) με μοχλό την έξαρση των εθνικισμών, όταν  απειλείται και η ενότητα κρατών με τα αποσχιστικά κινήματα, όπως στην Καταλωνία, στη Λομβαρδία, στη Φλάνδρα κ.α., από πού μπορεί να απορρέει η αισιοδοξία για την πολιτική ένωση της ΕΕ

  • Πέτρου Παπακωνσταντίνου: Το Εθνικό Ζήτημα στην εποχή μας, σελ. 70 & 33, εκδόσεις Τόπος
  • Θεόδωρου Κουλουμπή: Οδεύοντας προς τις ευρωεκλογές του 2014, Καθημερινή, 24/3/2014
  • Ρόμπερτ Κάπλαν: Η εκδίκηση της Γεωγραφίας, σελ. 207, εκδόσεις Μελάνι

 

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412

13-5-2019

 

 

spot_img

12 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Για ποια Ευρωπη θα ψηφισουμε -ερωτατε -αγαπητε κ. Μακροδημοπουλε.
    Θα ψηφισουμε για την Ευρωπη ,στην οποιαν ειμαστε απο το 1981 , πηραμε του κοσμου τα λεφτα απ’αυτην, εχουμε την ευρωπαικη ταυτοτητα και ”κτυπουμε” και παιρνουμε θεσεις και δουλειες σε οποιοδηποτε κρατος -μελος ισοτιμως με τους γηγενεις κατοικους του και στην μεγαλη γραφειοκρατια της στις Βρυξελλες, Λουξεμβουργο και Στρασβουργο -μεχρι και ο εκπροσωπος τυπου της Κομισιον ειναι ο Ελληνας Μακεδων, Θεσσαλονικιος κ. Μαργαριτης Σχοινας-, εχουμε χιλιαδες φοιτητες (χωρις εισαγωγικες εξετασεις)προπτυχιακους , μεταπτυχιακους και διδακτορικους στις Ευρωπαικες χωρες , με την καλυτερη εκπαιδευση και τελος εχουμε το ισχυροτερο νομισμα παγκοσμιως , για το οποιο ερχονται μαζικως και συνεχως οι ΑφροΑσιατες και για το οποιο ο πρωθυπουργος μας κ. Τσιπρας δεχθηκε να ”κατευξελισθει” στην Ιστορια και να δρασει αντιδημοκρατικως μετατρεποντας το ΟΧΙ του 62% στο δικο του δημοψηφισμά της 5 Ιουλιου 2015 σε ΝΑΙ και θερμοπαρακαλουσε τους Ευρωπαιστες πολιτικους του αντιπαλους να τον στηριξουν ψηφιζοντας το προοιμιο του 3ου Μνημονιου στις 13/14 Αυγουστου 2015 , επειδη τον εγκατελειψε η αριστερωτερη και αντιευρωπαικη συνιστωσα του ,που εκτοτε μετωνομασθηκε σε Λ.Α.Ε,ασχετως αν τωρα ως γνησιος Ιανος και οπαδος του Μακιαβελλι προσπαθει να διασωθει στις επομενες εκλογικες αναμετρησεις με τα παλαιοκομματικα τερτιπια του ολου ΠΑΣΟΚ της πρωιμης εποχης της 10ετιας του 1980, χωρις ουτε καν να ψελιζει εξοδο μας απο την Ευρωπαικη Ενωση, με ολους τους ηγετες των κρατων-μελων της οποιας διατηρει τις καλύτερες των προσωπικων του σχεσεων.
    Και επειδη δεν μπορει να ζησει ”χωρις βαρβαρους” βαφτισε ανθελληνα τον μελλοντικο εκλεγμενο Προεδρο της Ε.Ε Γερμανο-Βαυαρο κ. Μανφρεντ Βεμπερ , ισως επειδη δεν θα συνεργασθει μαζι του , γιατι -το πιστεψε πια -οτι δεν θα επανεκλεγει στην θεση του πρωθυπουργου.
    Αγνοει ομως οτι -οπως στο ποδοσφαιρο, καθως ολοι μονολογουν-εστω και στο τελευταιο λεπτο κερδιζουν οι Γερμανοι, παρ’οτι ”συγχρωτισθηκε” οσο κανεις αλλος Ελλην πρωθυπουργος με την φραου ΜΕΡΚΕΛ ,απο την οποιαν κατανικηθηκε κραυγαζοντας ΝΑΙ στα ολα της ,μεχρι και στην ανθελληνικη Συμφωνια των Πρεσπων.
    Φυσικα πως να τον κρινουμε οτι δεχθηκε καταχαρουμενος το μεταλλιο για την Συνθηκη των Πρεσπων απο τον τον σημερινο πρωθυπουργο της Βαυαριας -συντοπιτη του κ. ΒΕΜΠΕΡ- μιας Βαυαριας που δεν ”ευτυχησε” απο το 1949 να εκλεξει πρωθυπουργο ουτε καν σοσιαλδημοκρατη ,αλλα μονο δεξιο Χριστιανοσοσιαλιστη ;;;.
    Χρονια Πολλα στην Θρακη μας ,που γιορταζει σημερα τα 99α Ελευθέρια της.
    Υ.Γ. Ελπιζω να καταλαβαμε ολοι τι δεν θα ψηφισουμε για την Ελλαδα και τι θα ψηφισουμε για την Ευρωπη ΜΑΣ.

      • Ξεουμε ποιος-ποιοι μιλησαν και μιλουν για ανθελληνα υποψηφιο Προεδρο της Ε.Ε ,που θα ειναι και εκλεγμενος Προεδρός της -Γερμανος γαρ και ομοφρων της ”μαμας” του κ. Τσιπρα κας Μερκελ-.
        Τα υπολοιπα δεν ενεγοποιουνται γιατι συνυπαρχει με την φιλοτουρκη ”Γερμανικη” Ε.Ε και το ”Αμερικανικο” ΝΑΤΟ-που ειρησθω εν παροδω μας ”εβαλε” και υπογραψαμε την Συμφωνια των Πρεσπων και μαλλον θελει και αλλα μεχρι της ληξεως της θητειας της παρουσης κυβερνησεως-.
        Τι να λεμε τωρα αμα τοσο η Ευρωπη ΜΑΣ οσον και η η Ελλαδα ΜΑΣ δεν εχουν νυχια -στρατο και οπλα- να ξυθουν και περιμενουν το ΝΑΤΟ να τους ξυσει θα ξυνονται συνεχως.

        • Τι είδους απάντηση είναι αυτή σ’ αυτά που γράφω; Διότι σε μένα απαντάς, ή δεν το κατάλαβες; Για ποιον “ανθελληνα υποψηφιο Προεδρο της Ε.Ε” και πράσσειν άλογα;

        • Εάν δεν είσαι σε θέση να απαντήσεις για την ΕΕ και κάνεις την πάπια, αυτό δεν μ’ ενδιαφέρει. Πρόβλημά σου να είσαι όσο ευρωπυγολείκτης θέλεις.

          Όταν όμως χρησιμοποιείς ανεύθυνα όρους, όπως “λαϊκιστής”, για όσους δεν συμφωνούν μαζί σου, οφείλεις να δώσεις εξηγήσεις, όπως σού τής ζητώ στο 1.2/May 9, 2019 at 11:37 am. Διαφορετικά, μην γράφεις πράγματα, που μπορεί να προσβάλουν άλλους και των οποίων την ευθύνη δε είσαι σε θέση να αναλάβεις. Κατάλαβες;

    • Προς απάντηση στον κύριο ΣΑΝ:«Το ελληνικό παράδοξο της ενιαίας αγοράς»: Σύμφωνα με μελέτη του γερμανικού ιδρύματος Bertelsmann «η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα από τις 14 χώρες που μελετήθηκαν στην οποία η συμμετοχή της στην ενιαία αγορά, που συγκροτήθηκε το 1993, και στην ΕΕ γενικότερα, είχε ως αποτέλεσμα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της να είναι μικρότερο το 2012 απ’ ό,τι θα ήταν αν δεν ήμασταν μέλη της Ένωσης» (Καθημερινή 29-7-2014, σελ. 26). Οι οικονομολόγοι του Bertelsmann υπολογίζουν ότι το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα ήταν το 2012 κατά 190 ευρώ υψηλότερο αν δεν ήμασταν μέλη της Ε.Ε., σε αντίθεση με τους Γερμανούς των οποίων το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν κατά 680 ευρώ υψηλότερο και των Δανών κατά 720 ευρώ. Ποιο ήταν τελικά το κέρδος από την ένταξη της χώρας στις ευρωπαϊκές δομές;

      • Ολα τα αλλα που περιγραφω , εκτος αυτου του μεγεθους του Γερμανικου Ιδρυματος -και αν ακομη ισχυει- , γιατι ολα τα ΑΝ των υποθετικων προτασεων θελουν την επιβεβαιωση .
        Αφηστε που οι οποιες μελετες των Ιδρυματων δεν λαμβανουν υποψιν τα δεδομενα των κυβερνησεων και των ψηφοφορων τους στις χωρες που μελετουν.
        Εδω γονατισαμε οικονομικως απο το 1985-1996 , λογω της τριτοκοσμικης νοοτροπιας και οικονομικης πολιτικης και θα γινομασταν πλουσιωτεροι κατα 190 ευρω (ΜΟΝΟ )και αυτο το μικρο ποσο ειναι επιχειρημα ,για να ειμασταν εκτος Ευρωπαικης Ενωσεως με τα τοσα αλλα καλα , με το κυριωτερο οτι δεν εχουμε ημιδικτατοριες ,η δικτατοριες και στη 10ετια του 1980 και στην 10ετια του 2010 -αν μιλησουμε μονο για την πολιτικη κατασταση μας;;;.

      • Τ δε €, για το οποίο καμαρώνει, μάς χαντάκωσε εντελώς. Εδώ χαντάκωσε οικονομίες σαν την γαλλική, εμείς θα γλιτώναμε;

        Bertelsman: Η Γερμανία μεγαλύτερη κερδισμένη από την ενιαία αγορά

        Πως η Γερμανία εξόντωσε την μισή Ευρώπη σε μόλις 15 χρόνια με τη ΄Συνθήκη σταθερότητας’ και το σκληρό ΕΥΡΩ

  2. Λαικισμός είναι η συμφωνία ενός χρυσαυγίτη με ένα κομμουνιστή!

    Αυτή η απλούστατη πρόταση είναι η βαθειά ψυχή της κοινωνίας μας, είναι το βόλεμα, αποτελεί το Είναι μας!

    Ο Δημήτρης όσα αναφέρει αποτελούν αλήθειες με στρεβλωμένες ερμηνείες, κυρίως από επιστήμονες όπως ο Κρούγκμαν του οποίου το τελευταίο βιβλίο μόλις τέλειωσα και θα πρέπει να είσαι τυφλός ώστε να μην καταλαβαίνεις πως αυτά που ισχυρίζεται παίρνουν ως βάση τη αποκλειστική δυναμική των ΗΠΑ και της χρηματοπιστωτικής ισχυρής θέσης που κατέχει με τη συμφωνία των υπολοίπων, ηττημένων ή συμμάχων που το βουλώνουν και κάνουν την πάπια.
    Αυτή είναι η παγκόσμια πραγματικότητα όμως και θα αλλάξει μόνο με τα όπλα εάν ποτέ αλλάξει, δηλαδή εάν νικηθούν οι ΗΠΑ.
    Περί λαικισμού στη χώρα μας σε συνάρτηση με τα παγκόσμια και ευρωπαικά πράγματα το θέμα πάει ως εξής:
    Η διοίκηση μας βολεύτηκε μια χαρά με το ευρωπαικό όνειρο ταυτοχρονως με το εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο. Ακριβώς διότι ούτε οι ΗΠΑ ούτε και η Ρωσία επιθυμούν ισχυρή ΕΕ, επιδίωξαν να χρησιμοποιήσουν κουτοπόνηρα έθνη και διοικήσεις όπως η δική μας ως καρκίνους που φούσκωναν με δανεικά ώστε σε κάποιο μέλλον, παρελθόν και παρόν πλέον να λειτουργήσουν ως σφήνες αποσύνθεσης.
    ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν μας υποχρέωνε να δανειζόμαστε με τέτοιους ιλιγγιώδεις ρυθμούς κύριοι!
    Καμία οικονομική θεωρία ούτε αυτές του τύπου ηλιθίων σαν τον Βαρουφάκη και λοιπών σαχλοκούδουνων του εγχώριου κατεστημένου που ξεφυτρώνουν ως επαναστάτες για εσωτερική αντιπολίτευση, δεν δικαιολογεί τις δικές μας πρακτικές.
    Και όταν αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τα δικά μας πετώντας το μπαλάκι στα δήθεν μεγάλα που όντως υπάρχουν..τότε απλώς ΛΑΙΚΙΖΟΥΜΕ!

    • Όσα αναφέρει ο ΣΑΝ τα οποία δεν τα διάβασα όλα, όντως αποτελούν πολιτικό πλαίσιο και είναι ένας κάποιος βαθμός πολιτικής σύγκλισης.
      Τώρα τί ακριβώς εννοούσαν αυτοί προ της κρίσης από τη δεκαετία του 90 ακόμη για πολιτική εμβάθυνση ή όπως το αναφέρει ο Δημήτρης θα πρέπει να μας το εξηγήσουν οι ίδιοι διότι αυτό που ζητούσαν τότε ήταν κάποιος άλλος να αναλάβει τα δανεικά μας, δηλαδή μεταβίβαση κεφαλαίων από πλούσια μέλη σε φτωχότερα κάτι που κανείς δεν θα δέχονταν βλέποντας το πως λειτουργεί η χώρα μας πχ.
      Έτσι για την πρόχειρη ιστορία, η γερμανική κοινωνία ήταν αυτή που διαφωνούσε ρητά με την νομισματιή ένωση και γι αυτό το λόγο πέρασαν το 97 τη συνθήκη σταθερότητας και ανάπτυξης που ενίσχυε το πλαίσιο του Μααστριχτ ως προς το προαναφερθέν και ως προς το 3 τοις εκατό δημοσιονομικού ελλείματος και 60 τοις εκατό εξωτερικού χρέους..

      Έχετε καμιά ιδέα μετά το 2009 που κυμαίνονταν τα δικά μας μεγέθη χωρίς καν να ασχοληθούμε με το συνταξιοδοτικό και το ιδιωτικό χρέος και λοιπα και λοιπά;

      Να σοβαρευτούμε λέω!!

      Αλλά δεν το βλέπω…

  3. Πώς ερμηνεύονται όλα όσα συμβαίνουν και όσα έπονται κατά την άποψή μου που είχα αναφέρει στο παρελθόν κατά την άποψή μου. Οφείλονται στην 1. Η ιστορική πρωτοτυπία του Ψυχρού Πολέμου
    Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ανέδειξε μια ιστορική πρωτοτυπία που καθορίζει τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ενώ μέχρι τότε η ιστορική εμπειρία μας δίδαξε ότι η αναθεώρηση των συνόρων των κρατών συντελείται στην διάρκεια του πολέμου και επισφραγίζεται με τις συνθήκες ειρήνης που ακολουθούν τη λήξη των εχθροπραξιών, με τον Ψυχρό Πόλεμο συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, προηγήθηκε η «συνθηκολόγηση» της ΕΣΣΔ, με την υπογραφή της διάλυσης του Συμφώνου της Βαρσοβίας κατά τη σύνοδο κορυφής της ΔΑΣΕ το Νοέμβριο του 1990 στο Παρίσι και ακολούθησαν οι συνέπειες της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης που είχε λήξει. Ενώ οι συνθήκες ειρήνης οριοθετούν το μέγεθος των συνεπειών του πολέμου, οι συνέπειες του Ψυχρού πολέμου είναι απροσδιόριστες και σε μέγεθος και σε διάρκεια και θα καθορίζουν τις διεθνείς εξελίξεις μέχρις ότου αναδειχθούν δυνάμεις που θα εξισορροπήσουν την αμερικανική υπεροπλία. Μάλιστα, όπως αποδεικνύει η καθημερινή εμπειρία των εξελίξεων, οι επιπτώσεις του τέλους του Ψυχρού Πολέμου δεν εξαντλούνται στον πολιτικό χάρτη με την επανένωση και τη διάλυση κρατών, διαδικασία που συνεχίζεται (Μ. Ανατολή, αυτονομιστικά κινήματα). Οι συνέπειες αυτού του αντισυμβατικού τέλους του Ψυχρού Πολέμου χωρίς οριοθετήσεις, απελευθέρωσε τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς χωρίς περιορισμούς. Στην οικονομία διότι επεξέτεινε τη δράση της σε ολόκληρη την υφήλιο, στην πολιτική όπου κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός και ιδιαίτερα στον κοινωνικό τομέα όπου το κεφάλαιο ανακαλεί όλες τις παραχωρήσεις που του επέβαλε ο ιδεολογικός πόλεμος των δύο συστημάτων. Ο νικητής του ΨΠ απαιτεί και προσπαθεί να πάρει τα λάφυρά του. Μέχρι πότε; Μέχρι θα αποκατασταθούν κάποιες ισορροπίες. Ίσως για πάντα διότι η σημερινή ισχύς των ΗΠΑ είναι σε όλα τα επίπεδα με τεράστια διαφορά από τους άλλους.

Leave a Reply to Σ.Α.Ν Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα