Δύο χρόνια από τη φρίκη

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Του Θανάση Χειμωνά Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017 Σχόλιο στο liberal.gr

Το καλοκαίρι με ΣΥΡΙΖΑ είναι εποχή επετείων. Του πρώτου Παραιτηθείτε για το οποίο έγραψα πριν λίγες μέρες, του περήφανου δημοψηφίσματος στις 5 Ιούλη (sic), του τρίτου μνημονίου που ψηφίστηκε στη ζούλα παραμονές δεκαπενταύγουστου… Εχθές λοιπόν είχαμε ξανά γενέθλια: Συμπληρώσαμε δυο χρόνια από την προκήρυξη του περήφανου δημοψηφίσματος για το οποίο μόλις μίλησα.

Ωσάν εψές θυμάμαι εκείνο το βράδυ… Τα έπινα με φιλική παρέα σε ένα μπαρ στο Κουκάκι όταν ξαφνικά άρχισαν να μου έρχονται ειδοποιήσεις στο κινητό. Άνοιξα το Facebook να δω τι συμβαίνει και διαπίστωσα πως διάφοροι περίεργοι με τάγκαραν για να τους πω την άποψή μου για το δημοψήφισμα.

«Το ποιο;» αναρωτήθηκα.

Λίγη ώρα αργότερα επέστρεφα σπίτι. Ήταν δύο και τα ξημερώματα αλλά εκατοντάδες συμπατριώτες μας συνωστίζονταν μπροστά στα ΑΤΜ για να σηκώσουν όσα χρήματα μπορούσαν. Μια εικόνα καταστροφής, πρωτόγνωρη για τους τυχερούς σαν και μένα που ανήκουν στη γενιά της Μεταπολίτευσης και δώθε.

Το τι ακολούθησε το γνωρίζουμε όλοι. Οι τράπεζες έκλεισαν. Η χώρα κόπηκε στα δύο, λουσμένη από μια αδιανόητη ρητορική μίσους της, αλήστου μνήμης, «αντιμνημονιακής» πλευράς. Το μόνο θετικό στοιχείο αυτής της ιστορίας υπήρξαν οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των Μένουμε Ευρώπη που όμως δεν άρκεσαν για να αποφευχθεί το σαρωτικό 61% του «Όχι». Ένα «Όχι» που ωστόσο μετατράπηκε σε «Μάλιστα αφέντη» με συνοπτικές διαδικασίες.

Η πιο έντονη ανάμνηση πάντως ήταν εκείνο το φριχτό συναίσθημα του τρόμου. Η χώρα –έστω και για ελάχιστες μέρες- να βαδίζει ολοταχώς προς την ολοκληρωτική καταστροφή της με την πλειοψηφία του λαού της να πανηγυρίζει ξέφρενα. Παράνοια.

Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν εχθές λοιπόν. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου ο πρωθυπουργός-εμπνευστής αυτού του τερατουργήματος, ο άνθρωπος που υποσχέθηκε άσπρο και πραγματοποίησε κατάμαυρο, που πυροδότησε έναν άτυπο εμφύλιο και που αγνόησε επιδεικτικά τη λαϊκή ετυμηγορία, την οποία ο ίδιος απαίτησε, θα βρισκόταν στην καλύτερη σπίτι του στη χειρότερη (;) φυλακή. Στην Ελλαδάρα του 2017 όμως ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο εξακολουθεί να είναι πρωθυπουργός αλλά έχει και φανατικούς υποστηρικτές. Και έτσι θα πάμε μέχρι το επόμενο δημοψήφισμα. Μέχρι την επόμενη καταστροφή.

liberal.gr

spot_img

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Αυτά, πράγματι, συνέβησαν!

    Εντούτοις, όταν μισαλοδοξία κυριεύει τον… χρονογράφο συμβάλει στο να κάνει θέαμα την Ιστορία με δόση λήθης της ουσίας της, όπως εμπεριέχει κάθε θέαμα.

    Κύριε Θανάση Χειμωνά, πέρα από το θέαμα του κακού ΣΥΡΙΖΑ, πείτε μας ποιος πρέπει να τον αντικαταστήσει για να σας… σώσει από τούτο το…κακό;

    Και λέω “σας” σώσει, διότι σε ότι με αφορά, όντας, ευτυχώς, μη διανοούμενη και δη της… Μεταπολίτευσης, είμαι πλέον, απολύτως βεβαία ότι αν δεν εξεγερθώ η ίδια ως απόκληρη του συστήματος, καθώς και οι όμοιοι μου, έχοντας γνώση για το τι θέλουμε ν’ αλλάξουμε και με τι να το αντικαταστήσουμε, πάντα θα μας κυβερνάνε εντολοδόχοι δεξιόθεν κι αριστερόθεν προερχόμενοι, μα πάντα εντολοδόχοι των ισχυρών που μας θέλουν υποζύγια τους.

  2. Καμία πιθανότητα εξέγερσης δεν υπάρχει και σίγουρα όχι στοχευμένης. Θα είχε ενδιαφέρον ν’ αναλυθούν οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό.

    Μερικοί που μπορώ να σκεφτώ εγώ είναι:

    Πρωτον, η ιδεολογική ηγεμονία του κατεστημένου σε συνδυασμό με όλες τις αποτυχημένες απόπειρες εξέγερσης κατά τον 20ο αιώνα.

    Δεύτερο, ότι τα καταπιεζόμενα κοινωνικά τμήματα είναι εθισμένα σ’ αυτήν την καταπίεση. Γκρινιάζουν, παραπονιούνται, φωνάζουν, απειλούν, αλλά κατά βάθος δε μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτήν γιατί δε γνωρίζουν τίποτα άλλο εκτός απ’ αυτήν. Οι μορφές εκπαίδευσης – σχολική, οικογενειακή κτλ- έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή τη διαμόρφωση.

    Τρίτον, κάτι που θα περιέγραφα ως οργανική καθήλωση. Τα άτομα σε καθαρά σωματικό επίπεδο είναι ανίκανα να εξεγερθούν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι σε θέση ν’ ασκήσουν βία, έχουν αποκλειστεί απ’ αυτήν την δυνατότητα ακόμη κι όταν υφίστανται βία. Είναι ανίκανοι δηλαδή γι’ αυτοάμυνα, ατομική και κοινωνική.

    Τέταρτο και τελευταίο, η κατάρρευση του λόγου. Για να υπάρξει εξέγερση και μάλιστα που να ξέρει τι επιδιώκει πρέπει να υπάρξει απόφαση, δηλαδή συνειδητή ανάληψη ευθύνης και δράσης. Για να υπάρξει κάτι τέτοιο πρέπει να υπάρχει ένας πυρήνας εαυτού μέσα στον οποίο να γίνεται διάλογος. Ειδικά στα καταπιεζόμενα στρώματα αυτό απουσιάζει. Οι περισσότεροι είμαστε δυσαρθροι, άφωνοι, αποκλεισμένοι από σύνθετες μορφές λόγους. Έτσι αυτό που μένει είναι ο βανδαλισμός, δηλαδή η τυφλή καταστροφικότητα, κι αυτό για τους λίγους που η εκπαίδευσή τους απέτυχε.

  3. …όχι μόνο εξακολουθεί να είναι πρωθυπουργός αλλά έχει και φανατικούς υποστηρικτές…

    Στις δημοκρατίες έτσι θα έπρεπε να είναι.
    Αν υπάρχει κάποιος σοβαρός και αξιόπιστος , όχι να καλεί τους νταβατζίδες από την Γερμανία να κάνουν δηλώσεις υπερ του, ας μας πει το πρόγραμμα του .
    Αλλά όχι κι όποιον τρέχει να τον πάρουμε ξοπίσω!

    Ο κύριος αυτός δεν είναι ο ντελάλης των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας;
    Εκεί που πήγαν αυτός κι άλλοι δυο πριν μερικές εβδομάδες.

Leave a Reply to Χρίστος Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα